Η συνηθισμένη μου βόλτα εδώ λέγεται Δρέπανο - Μακρυγιάλι.
Το Δρέπανο ή και ο Δρέπανος είναι ο φυσικός λιμενοβραχίονας του λιμανιού της Ηγουμενίτσας. Ακολουθώντας τη δεξιά ακτή του λιμανιού χρειάζεσαι μόλις πέντε λεπτά για να βρεθείς από την πόλη στη ... μαγεία!
Από τη μια μεριά χαίρεσαι τη θάλασσα. Από την άλλη τις λιμνοθάλασσες. Και μαζί την πλούσια ορνιπανίδα τους. Σήμερα δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω πουλιά. Υπήρχε κλιμάκιο της αρμόδιας επιτροπής που έκανε καταγραφή και τα πουλιά είχαν απομακρυνθεί στην άλλη όχθη. Τηλεφακό ακόμη δε διαθέτω. Έτσι περιορίστηκα να φωτογραφίσω τα χιονισμένα βουνά στο βάθος:
Το λοφάκι που διακρίνεται αριστερά έχει στην κορφή του χτισμένο τον περίφημο πύργο Ραΐου ή και Ραγίου. Τα καλοκαίρια εκεί πραγματοποιούνται και συναυλίες. Τέτοια εποχή όμως είναι δύσκολο ακόμη και να επισκεφθείς τον αρχαιολογικό χώρο καθώς ο δρόμος είναι μεν στρωμένος με άσφαλτο αλλά και με κάτι τεράααααααστιες γούβες!!! Σε μια ποιητική περιγραφή που διάβαζα τις προάλλες για το λοφάκι αυτό είδα να το αποκαλούν "κοριτσομάσταρο". Και ναι, έτσι μοιάζει. Με στήθος κοριτσιού...
Τα χιονισμένα βουνά στο βάθος επηρέασαν και τη θερμοκρασία εδώ, στην Ηγουμενίτσα. Παρά τη λιακάδα έχει τσουχτερό κρύο και η υγρασία τις βραδινές ώρες θα το κάνει ακόμη χειρότερο.
Το "κοριτσομάσταρο" και πάλι... Και σε πρώτο πλάνο μία από τις λιμνοθάλασσες της περιοχής.
Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερη προβολή...
Μερικές ακόμη φωτογραφίες χωρίς τη στάμπα της ημερομηνίας. Μπορείτε να τις αναδημοσιεύσετε. Για να απολαύσουν και άλλοι τις ομορφιές της Θεσπρωτίας!
Οι λιμνοθάλασσες αυτές είναι γέννημα των πρόσφατων αιώνων. Παλιότερα τα λοφάκια της περιοχής ήταν νησάκια. Τα αρχαία Σύβοτα. Όπου και έγινε η ομώνυμη ναυμαχία στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Περιγραφή της μας δίνει ο Θουκυδίδης.
Οι καλαμιές προσθέτουν τη δική τους χάρη στο τοπίο. Αν και το πιο ενδιαφέρον, όπως είπα ήδη, είναι η πλούσια ορνιθοπανίδα. Μικρές μελαχρινές φαλαρίδες, χιονάτοι λευκοτσικνιάδες και φυσικά γλαροπούλια είναι λίγα μόνο από τα είδη πτηνών που συναντάς εδώ.
Οι καλαμιές τέτοια εποχή είναι φυσικά κατάξερες. Τα καλοκαίρια όμως που πρασινίζουν εμφανίζονται και τα νέφη των κουνουπιών...
Κι ο δρόμος της επιστροφής. Στο βάθος και δεξιά είναι η Ηγουμενίτσα. Η άγνωστη στην υπόλοιπη Ελλάδα νύμφη του Ιονίου. Και που η Εγνατία την έχει πλέον κάνει δημοφιλή προορισμό για τις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Τα καλοκαίρια φτάνουν εδώ, στο Δρέπανο και στο Μακρυγιάλι (στην ουσία είναι η ίδια παραλία, συνέχεια η μια της άλλης) καραβάνια ολόκληρα από τη Βουλγαρία. Και μάλιστα για αυθημερόν επίσκεψη.
Ταυτόχρονα έντονη είναι η παρουσία και του αλβανικού στοιχείου και όχι μόνο για τουρισμό. Συχνά βλέπεις αυτοκίνητα στην Ηγουμενίτσα με αλβανικές πινακίδες που κατεβαίνουν εδώ για ψώνια. Χτες, στο σούπερ μάρκετ, είδα για παράδειγμα ένα πολυτελέστατο τζιπ αλβανικό. Ο καιρός του φτωχού αλβανού λαθρομετανάστη έχει περάσει πλέον. Και αρκετοί αλβανοί έχουν εγκατασταθεί και μόνιμα στην Ηγουμενίτσα έχοντας πια αποκτήσει μόνιμη κατοικία και επαγγέλματα με καλό εισόδημα.
Αντιθέτως η Θεσπρωτία έχει χάσει μεγάλο αριθμό των δικών της κατοίκων που για πολλούς και ποικίλους λόγους την εγκατέλειψαν για να ζήσουν είτε στις μεγαλουπόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας είτε και στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι Θεσπρωτοί μετανάστες βρίσκονται στη Γερμανία. Υπάρχουν όμως μετανάστες και στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αφρική.
Κάποιοι τα τελευταία χρόνια επιχειρούν επιστροφή στην πατρίδα. Ναι, δεν είμαι η μόνη που γύρισα. Και από το εξωτερικό και από το εσωτερικό. Μερικοί τα καταφέρνουν. Άλλοι τα ξαναμαζεύουν απογοητευμένοι και φεύγουν. Απογοήτευση που έχει να κάνει όχι με τον τόπο αλλά με την αδυναμία να βρουν εδώ τρόπο να επιβιώσουν. Δουλειές δε βρίσκουν.
Πάντως η περιοχή έχει στις δεκαετίες που έλειπα στην Αθήνα ανοικοδομηθεί με ταχύτατους ρυθμούς. Και πλέον βλέπεις δεκάδες πολυτελέστατες μονοκατοικίες. Μάλιστα, μια μέρα σαν τη σημερινή, δίνουν και παίρνουν τα τζάκια και ο ουρανός της πόλης θολώνει από τις καμινάδες. Ειδικά τώρα που το πετρέλαιο έχει γίνει είδος πολυτελείας...
Οι κεραμοσκεπές δεν είναι μέσα στην πόλη υποχρεωτικές. Οι περισσότεροι όμως που χτίζουν μονοκατοικία ή και μικρό οικογενειακό διώροφο ή τριώροφο, επιλέγουν το κεραμίδι. Και όχι πάντα κόκκινο. Αρχιτεκτονικά η πόλη μοιάζει παρδαλό αποκριάτικο θέαμα. Κανένας συγκεκριμένος ρυθμός. Και το χειρότερο είναι που δόθηκαν άδειες και για μεγαθήρια... Δίπλα μου υπάρχουν δυο τεράστιες πολυκατοικίες των επτά ορόφων!!!!!!! που η ασχήμια τους πληγώνει το μάτι από όπου και αν δεις την πόλη.
Σε μερικές τουλάχιστον γειτονιές έχει διασωθεί και πράσινο. Σε άλλες σκέτο τσιμέντο.
Οι δρόμοι υποφέρουν από κακή συντήρηση. Και τα λάστιχα των αυτοκινήτων βογγάνε...
Για τα πεζοδρόμια ούτε λόγος να γίνεται. Συνήθως είναι ανύπαρκτα ή σε τέτοια χάλια που οι πεζοί είναι αδύνατον να τα χρησιμοποιήσουν. Καθώς οι μάλιστα οι δρόμοι είναι αρκετά στενοί, τα πεζοδρόμια γίνονται συνήθως προέκταση του χώρου παρκαρίσματος ημών των γιωταχήδων...
Πάντως όλα αυτά τα ξεχνάς αν για λίγο εγκαταλείψεις την πόλη και βγεις πιο έξω. Κι ευτυχώς υπάρχουν άφθονες επιλογές. Όρεξη (και λεφτά) να έχεις να τριγυρνάς. Το Δρέπανο και το Μακρυγιάλι είναι ο πιο κοντινός προορισμός. Λίγο πιο πέρα, 25 περίπου χλμ από την Ηγουμενίτσα, είναι το ψαροχώρι της Σαγιάδας. Και από την αντίθετη μεριά της πόλης υπάρχουν η Πλαταριά, στα 12 χλμ από την Ηγουμενίτσα και ψαροχώρι κι αυτή, τα φημισμένα Σύβοτα, η Πέρδικα, η Πάργα, οι εκβολές του Αχέροντα, η Πρέβεζα...
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ενδοχώρα. Τόσο τα ίδια τα χωριά της Θεσπρωτίας όσο και προορισμοί στο γειτονικό νομό Ιωαννίνων. Πλέον τα Γιάννενα μέσω Εγνατίας απέχουν λιγότερο από μία ώρα από την Ηγουμενίτσα. Και μετά τα Γιάννενα συναντάς το πανέμορφο Μέτσοβο και πολλά άλλα μέρη της Πίνδου. Εννοείται πως για όσους αντέχουν τις διαδρομές υπάρχουν και εκτός Ηπείρου κοντινές περιοχές, πχ Τρίκαλα, Μετέωρα, Λάρισα, Βόλος ή και Θεσσαλονίκη...
Όλα αυτά οδικώς. Όμως η Ηγουμενίτσα είναι λιμάνι. Και μπορείς και από κει να αποδράσεις. Είτε προς Κέρκυρα που είναι ακριβώς απέναντι, μια ώρα δρόμος περίπου με το πλοίο, είτε νοτιότερα προς Παξούς είτε και στην Ιταλία. Στις οκτώ μόλις ώρες φτάνεις στο Μπρίντεζι ενώ μπορεί κανείς να πάει και προς τα βόρεια, Αγκόνα και Βενετία.
Θεωρώ λοιπόν πως παρά τα όποια προβλήματα ταλανίζουν την πόλη της Ηγουμενίτσας, είναι τόπος μαγικός. Και ειλικρινά θεωρώ πως έκανα το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου που το αποφάσισα να γυρίσω εδώ.
Ένα μόνο με απασχολεί. Να λύσω το πρόβλημα που λέγεται σπίτι. Αν τα καταφέρω, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης...
Βεβαίως τα νοίκια εδώ είναι αρκετά χαμηλά. Με 300 ευρώ βρίσκεις σούπερ τριάρια, μεγάλα σε τετραγωνικά, με αυτόνομη θέρμανση, με διπλά τζάμια και σίτες στα παράθυρα και με φοβερή θέα. Πέστε με όμως κακομαθημένη ή όπως αλλιώς μα μου έρχεται βαρύ να μένω σε νοικιασμένο σπίτι. Νιώθεις πάντα σαν να κρατάς μια βαλίτσα στο χέρι. Γιατί μπορεί για χι λόγους ο ιδιοκτήτης να χρειαστεί το σπίτι κι εσύ να πρέπει να τα φορτώσεις και πάλι στο φορτηγό...
Αν λοιπόν καταφέρω να λύσω και αυτό το πρόβλημα, του σπιτιού, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω στον εφιάλτη που λέγεται Αθήνα. Και που απορώ πώς τον άντεξα τόσα χρόνια και δε ζήτησα νωρίτερα μετάθεση για εδώ...
ΜΠΡΑΒΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή