Γόπες στο φούρνο

Πάνε 7 χρόνια που βολτάριζα στα Σύβοτα και ψώνιζα γόπες. 

Κατευθείαν από τους ψαράδες...

Και σήμερα ξαφνικά επιθύμησα γόπες! 

Αυτή τη φορά από το ψαράδικο της Αθήνας... 

Περισσότερα για τη βόλτα στα Σύβοτα:

https://educandus.forumgreek.com/t2367p25-topic

ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙ ΚΑΙ ΜΠΡΟΚΟΛΟ: Οι υπερτροφές της Ελλάδας!

Μπορεί κάποιοι να θεοποιούν τα πιτόγυρα και άλλοι να τρελαίνονται για πίτσες αλλά υπάρχουμε και μερικοί που ξετρελαινόμαστε για λαχανικά. Το πιο αγαπημένο μου είναι το κουνουπίδι! Θα μπορούσα να τρώω κάθε μέρα σαλάτα με κουνουπίδι βραστό! Έλα μου όμως που η μυρουδιά του δημιουργεί πρόβλημα!

Έτσι έψαξα κι εγώ και βρήκα χρήσιμες συμβουλές για να περιοριστεί το κακό.

Αλλά και πώς θα βράσουμε σωστά το κουνουπίδι.

Και βεβαίως με τι άλλο θα το συνοδεύσουμε για να δημιουργήσουμε ένα πιάτο ονειρεμένο!

Λεπτομέρειες για το βράσιμο δείτε στο φόρουμ HOMA EDUCANDUS:

https://educandus.forumgreek.com/t2483-topic

Και μην ξεχνάτε ότι το κουνουπίδι και το μπρόκολο είναι τα λουλούδια των φυτών από τα οποία τα παίρνουμε. Κι όταν τα τρως, τρως λουλούδια!!! Δεν είναι καταπληκτικό; 

ΤΟΥΡΛΟΥ! ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΦΑΓΗΤΟ!

ΤΟΥΡΛΟΥ (ή μπριάμ)

ΥΛΙΚΑ:

2 κολοκυθάκια

2 μελιτζάνες

2 πιπεριές

2 πατάτες

1 κρεμμύδι

3 σκελίδες σκόρδο

Ίσως να του πηγαίνει και λίγο καρότο... 

(αν θέλετε περισσότερη ποσότητα φαγητού, αυξήστε τα υλικά κατά βούληση)

Και μαϊντανό οπωσδήποτε!!!

Κόβεις τα πάντα και τα βάζεις στο ταψί.

Αλάτι, πιπέρι κατά βούληση

Ένα κουτί των 500 γρ χυμός ντομάτας

(ακόμη καλύτερο το φαγητό αν βάλουμε φρέσκια ντομάτα τριμμένη στον τρίφτη)

3/4 του ποτηριού λάδι

1 ποτήρι νερό

ΨΗΣΙΜΟ

Προθερμαίνεις τον φούρνο στους 250.

Ψήσιμο στους 250 με τη φωτιά από κάτω.

Χρόνος: 90 λεπτά ή και λίγο περισσότερο. 

Κλείνουμε τη θερμοκρασία και αφήνουμε το φαγητό στον ζεστό φούρνο να καραμελώσει. 

Σερβίρεται με τυράκι φέτα ή γαλοτύρι ηπειρώτικο! 

Δοκιμάστε το και με τζατζίκι! 

Άλλη επιλογή είναι να προσθέσεις προς το τέλος του ψησίματος λίγο ρυζάκι στο ζουμί! 

Κι ακόμη μπορείς να βάλεις κιμά μαγειρεμένο όπως για τα μακαρόνια με κιμά. 

Δοκιμάστε και μπεσαμέλ που θα το κάνει να μοιάζει με μουσακά! 

Τρώγεται και ζεστό μόλις το φτιάξετε αλλά και κρύο από το ψυγείο χωρίς ζέσταμα. 

https://educandus.forumotion.com/t465-topic  

Η επιλογή με το ρύζι (γεμιστά ξεσκέπαστα)

σερβίρεται με δροσερό γιαουρτάκι! 

https://educandus.forumgreek.com/t2337-topic  

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΡΙΔΟΥ ΓΙΑ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

Αναγκάζομαι να προβώ σήμερα σε δημόσια καταγγελία καθώς όλο αυτό τον καιρό που ο κορωνοϊός χτύπησε και τη δική μας πατρίδα, με απειλούν και με εκβιάζουν κάποιοι συνδικαλιστές της κακιάς ώρας να μην κάνω τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός. Με ειρωνεύονται πως πάω να το παίξω καλή δασκάλα! επειδή απλά και μόνο έπραξα το αυτονόητο, τίμησα δηλαδή τον όρκο μου και τον μισθό που εισπράττω. Όπως ακριβώς και χιλιάδες άλλοι εκπαιδευτικοί. Τίποτε απολύτως περισσότερο.

Υποτίθεται ότι ο συνδικαλιστής είναι εκείνος που υπερασπίζεται το μέλος του σωματείου, δεν το απειλεί, δεν το εκβιάζει, δεν το ειρωνεύεται. Εν προκειμένω δε συμβαίνει απλά το αντίθετο αλλά υπάρχει και πολιτική σκοπιμότητα εκμετάλλευσης των άλλων. Η άσκηση ψυχολογικής βίας, που φτάνει στα όρια του bullying, έχει στόχο να εξαναγκάσει τα μέλη του συλλόγου να γίνουν άβουλα όργανα και πιόνια των συγκεκριμένων συνδικαλιστών και των κομμάτων στα οποία πρόσκεινται ή και ανήκουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι γυρίζοντας από την καραντίνα στα σχολεία μας, οι ανεκδιήγητοι μας ζητάνε να αδιαφορήσουμε για τους μαθητές μας που δε θα καταφέρουν να γυρίσουν στην τάξη λόγω σοβαρού προβλήματος. Με νέες ειρωνείες αλλά και απειλές για διαγραφή από το σωματείο! Κόντρα σε όσα λέει η Διδασκαλική Ομοσπονδία και παραποιώντας τις αποφάσεις της ΑΔΕΔΥ!

Όλα στον βωμό του πολιτικού τους συμφέροντος και υπερασπιζόμενοι δήθεν θέσεις εργασίας και το διδακτικό ωράριο!!! Και το συμφέρον των μικρών μαθητών; Παρανάλωμα κι αυτό!

Καταθέτω τι ακριβώς είχαν το θράσος να μας στείλουν στα σχολεία μας να υπογράψουμε και μάλιστα όχι ως άτομα, αλλά ως σύλλογοι διδασκόντων, ασκώντας πιέσεις κάθε είδους για να αρπάξουν την υπογραφή των εκπαιδευτικών:

"Από τη ΔΟΕ στάλθηκε το επισυναπτόμενο πρακτικό.
Οι Σύλλογοι διδασκόντων, μπορούν να αξιοποιήσουν είτε αυτό, είτε το προτεινόμενο από το Σύλλογο. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να γραφτεί οπωσδήποτε η παρακάτω παράγραφος, για λόγους διασφάλισης της απόφασης και κάλυψής της από το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο:

"Επιπλέον, η εξ αποστάσεως επικοινωνία/«εκπαίδευση», που ακολουθήσαμε την περίοδο αναστολής λειτουργίας των σχολείων τερματίζεται με την επιστροφή εκπαιδευτικών και μαθητών στην φυσική τους θέση, που είναι η σχολική αίθουσα. Ο Σύλλογος Διδασκόντων με το άνοιγμα των σχολείων οργανώνει το διδακτικό του έργο όπως ακριβώς έκανε πριν την αναστολή λειτουργίας του σχολείου.

Συμμετέχουμε στην απεργία-αποχή που προκήρυξε το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ στις 20-05-2020, από την εφαρμογή των διατάξεων που περιλαμβάνονται στην υπ’ αρ. 57233/Υ1/2020 [ΦΕΚ 1859/Β/15-5-2020] Κοινή Υπουργική Απόφαση «Σύγχρονη εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση» σε εφαρμογή της διάταξης του άρ. 63 του N. 4686/2020 και των συνακόλουθων εφαρμοστικών εγκυκλίων που την διέπουν και οδηγούν στην απαράδεκτη, από κάθε άποψη, διαδικασία της ζωντανής μετάδοσης των μαθημάτων μέσα από την σχολική αίθουσα."

Και αυτά στη γραπτή ανακοίνωση. Προφορικά έφτασαν να μας λένε πως είναι "ηθικό" να πάψουμε την εξ αποστάσεως εκπαίδευση τώρα που τα παιδιά γυρίζουν στα σχολεία και ειδικά τη σύγχρονη (την οποία από την αρχή που εφαρμόστηκε την είχαν καταδικάσει) ενώ και γενικότερα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι είναι προαιρετική η συμμετοχή μας σε κάθε διαδικασία εξ αποστάσεως διδασκαλία και πως από την καλή μας την καρδιά κάνουμε κάτι για τα καημένα τα παιδάκια! Δηλαδή όποιος δάσκαλος συνεχίσει να στηρίζει μαθησιακά και τα παιδάκια που δε θα μπορέσουν να έρθουν στο σχολείο, θα είναι ανήθικος;

Δεν έλειψε, στις αρχές Απριλίου, ακόμη και η απειλή καταγγελίας προς την υπηρεσία έτσι και προχωρήσουμε παρακάτω στην ύλη και δεν περιοριστούμε σε επαναλήψεις, ισχυριζόμενοι πως αυτό λέει το υπουργείο!

Και ίσως θα το είχαν κάνει, αν δεν ερχόταν ως από μηχανής θεός η διευκρινιστική εγκύκλιος που ρητά ανέφερε ότι:

"οι εκπαιδευτικοί που υλοποιούν την εξ αποστάσεως διδασκαλία έχουν τη δυνατότητα να καλύψουν και θέματα πέραν των επαναλήψεων της έως σήμερα διδαχθείσας ύλης, κάνοντας χρήση μεθόδων τόσο σύγχρονης όσο και ασύγχρονης διδασκαλίας."

Ξέρεις τι είναι να περνάς τον Γολγοθά που σήμανε για όλους μας η Covid 19, να αγωνιάς αν θα γλιτώσουν τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να σκίζεται η καρδιά σου για όσους τα μέτρα τους άφησαν χωρίς μισθό ή έσοδα, να ακούς τα τραγικά νέα από όλο τον κόσμο ή ακόμη και για γνωστούς ανθρώπους κι ενώ προσπαθείς ως εκπαιδευτικός να σταθείς όρθιος και να συνδράμεις μαθητές και γονείς, να έρχεται ο συνδικαλιστής και να σου κουνάει το δάχτυλο; Μας άφησε ελεύθερους το υπουργείο Παιδείας να κάνουμε ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε καλύτερο και βρήκαμε τον μπελά μας από τους συνδικαλιστές που το έπαιζαν ντερβέναγες και επιθεωρητές του εκπαιδευτικού μας έργου! Με ποιο δικαίωμα;

Από τη μέρα όμως που γυρίσαμε στα σχολεία, βλέπω ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως και οι άνθρωποι αυτοί έχουν καβαλήσει το καλάμι πως μπορούν όντως να μας ελέγχουν στο εκπαιδευτικό μας έργο, κι αν λέει δεν τους υπακούσουμε, να φύγουμε από το σύλλογο!

Και ξαναλέω: Κόντρα σε όσα λέει η Διδασκαλική Ομοσπονδία και παραποιώντας τις αποφάσεις του τριτοβάθμιου οργάνου, της ΑΔΕΔΥ. Που προσωπικά με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη και όχι μόνο για συνδικαλιστικούς λόγους αλλά πρωτίστως για παιδαγωγικούς. Μιλώ για το γνωστό ζήτημα με τις κάμερες στις τάξεις. Που σύσσωμοι οι εκπαιδευτικοί της χώρας λέμε όχι στη χρήση τους.

Άλλο όμως αυτό και άλλο να σε πιέζουν:

1. Να μη βοηθήσεις τους μαθητές σου που δε θα μπορέσουν να γυρίσουν στο σχολείο και να απαιτούν από τους συλλόγους διδασκόντων να πάρουν τέτοια απόφαση! Μάλιστα να καθορίσουν πως δε θα αξιοποιήσει κανείς εκπαιδευτικός του σχολείου ούτε σύγχρονη μα ούτε και ασύγχρονη μορφή διδασκαλίας! Μήπως να γυρίσουμε και στην εποχή των σπηλαίων;
2. Να αποφασίσουν οι σύλλογοι διδασκόντων να πάρουμε μέρος στην απεργία - αποχή που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ για τις κάμερες στις τάξεις.

Τέτοιες τακτικές είναι και παράνομες και φασιστικές. Κι ας φορούν αριστερό προσωπείο.

Αφενός κανένας σύλλογος διδασκόντων δεν μπορεί να αποφασίζει για θέματα που είναι εκτός νόμου. Και αφετέρου είναι καθόλα παράνομη πράξη να λάβει απόφαση ο σύλλογος διδασκόντων για συμμετοχή σε απεργία. Τέτοιες αποφάσεις σε συλλογικό επίπεδο λαμβάνονται από τα αρμόδια συνδικαλιστικά όργανα και σε ατομικό επίπεδο ο καθένας μας αποφασίζει μόνος του αν θα απεργήσει, με βάση τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που παραχωρεί στους πολίτες το σύνταγμα της χώρας. Μπορεί να είμαι από τους ανθρώπους που μια ζωή απεργούν, αλλά ποτέ δε θα δεχτώ αυτό να μου το επιβάλουν άλλοι. Ιδιαίτερα όταν αυτοί που με πιέζουν να υπογράψω τέτοιο χαρτί, είναι γνωστοί απεργοσπάστες οι ίδιοι και ας κατέχουν και συνδικαλιστική θέση σε προεδρείο συλλόγου. Στα λόγια επαναστάτες και στην πράξη άστα να πάνε...

Παρόμοια δεν επιτρέπω σε κανέναν να επεμβαίνει στο εκπαιδευτικό μου έργο, εκτός από εκείνους που ορίζει ο νόμος και πάντα στα όρια που ο νόμος θέτει.

Ήδη έχω δηλώσει προφορικά εκεί που έπρεπε ότι δεν πρόκειται να υπακούσω σε παράνομες αποφάσεις και πως θα καταγγείλω δημόσια τις πιέσεις όλου αυτού του διαστήματος να μην κάνουμε το καθήκον μας προς τους μαθητές μας. Και αυτό ακριβώς κάνω με την παρούσα διαμαρτυρία, ελπίζοντας η φωνή της διαμαρτυρίας μου να ακουστεί προς κάθε κατεύθυνση.

Νισάφι πια με τους ψευτοαριστερούς. Ο εαμίτης παππούς μου με δίδαξε πως σε περιόδους κρίσης που ο λαός πλήττεται από κάποια μεγάλη συμφορά, προέχει η βοήθεια προς το λαό και όχι οι πολιτικές σκοπιμότητες.

Κι άλλο τόσο οι αρχές μου υπαγορεύουν πως ο αγώνας για καλύτερη εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνεται συντεχνιακά αλλά για τον λαό και με τον λαό, τους γονείς, τους μαθητές, την κοινωνία ολόκληρη. Δε θα αφήσω τους μαθητές μου αβοήθητους για να πάω κόντρα στη κυβέρνηση.

Και αν το ΔΣ του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Νέας Σμύρνης θέλει να πέσει ακόμη πιο χαμηλά, ας με διαγράψει και από τα μέλη του.

Η εκπαιδευτικός
Μαρία Λαμπρίδου

Κραυγή από τον Αμαζόνιο: Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας! από την Kay Sara

Katerina Papandreou

22 Μαΐου στις 11:41 π.μ.

H Kay Sara είναι αυτόχθονας του Αμαζονίου, ακτιβίστρια και ηθοποιός.
Το Σάβαβτο 16.5.20 θα έκανε πρεμιέρα ως Αντιγόνη, στο ομώνυμο έργο του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Milo Rau στο φεστιβάλ της Βιέννης Wiener Festwochen.
Aντ' αυτού έστειλε μέσω video το δικό της μήνυμα από την καρδιά του Αμαζονίου.
Το μετέφρασα γιατί πιστεύω βαθιά ότι, ειδικά σε τέτοιες στιγμές, οφείλουμε να στρέφουμε το βλέμμα μας πέρα από μας. Είναι μεγάλο αλλά αξίζει να φτάσετε ως το τέλος.

" Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι."

https://www.festwochen.at/festwochen-2020-reframed-against-…
------------------------------------------------------------

Σάββατο 16.5.2020

Αυτή η ομιλία ξεκινάει με πολλές υποθέσεις. Σήμερα θα έπρεπε να στέκομαι επάνω στη σκηνή του Burgtheater και να «ανοίγω» το Wiener Festwochen. Θα ήμουν η πρώτη αυτόχθονας που θα έβγαζε ποτέ λόγο σε αυτό το θέατρο, το πιο μεγάλο και πλούσιο στον κόσμο, όπως μου είπαν. Θα ξεκινούσα με μια φράση ενός ευρωπαϊκού κλασικού έργου, της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή: «Πολλά είναι τα φοβερά, πιο φοβερό απ’ όλα ο άνθρωπος».

Θα ερχόμουν απευθείας από τις πρόβες μας στον Αμαζόνιο για την ευρωπαϊκή-βραζιλιάνικη νέα παραγωγή της «Αντιγόνης». Θα έπαιζα την Αντιγόνη, που επαναστατεί ενάντια στον άρχοντα Κρέοντα, ο οποίος αρνείται να θάψει το νεκρό αδερφό της, γιατί θεωρείται εχθρός του κράτους. O Xορός θα αποτελούνταν από αυτόχθονες, επιζήσαντες μιας σφαγής οργανωμένης από την κυβέρνηση της Βραζιλίας. Θα παίζαμε αυτή τη νέα «Αντιγόνη» σε ένα δρόμο του Αμαζονίου, τα δάση του οποίου αυτή τη στιγμή τυλίγονται στις φλόγες. Δε θα ήταν κάποιο θεατρικό έργο, αλλά μία δράση. Όχι μία πράξη τέχνης, αλλά μία πράξη αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική δύναμη που καταστρέφει τον Αμαζόνιο.

Αλλά τίποτα από αυτά δε συνέβη. Ο δρόμος του Αμαζονίου έμεινε άδειος, εγώ δεν έπαιξα την Αντιγόνη. Είμαστε διασκορπισμένοι στην υφήλιο και βλεπόμαστε μέσα από τις οθόνες μας - όπως τώρα. Οι φίλοι μου από την Ευρώπη με ρώτησαν πως είμαι. Είμαι καλά. Βρίσκομαι στο δάσος με τους δικούς μου ανθρώπους, στο βραζιλιάνικο βορρά, στις όχθες του ποταμού Oiapoque. H φύση με περιβάλλει, με προστατεύει και με θρέφει. Ζω με το ρυθμό του τραγουδίσματος των πουλιών, της βροχής και τις τελετουργίες που με κρατούν σε επαφή με τους προγόνους μου. Για πρώτη φορά μετά από 500 χρόνια, η Ευρώπη και η Αμερική έχουν χωριστεί.

Ανήκω στην τρίτη φυλή του λαού των Tariano, της Φυλής της Βροντής. Είμαι μια κόρη του Θεού της Βροντής, μια κόρη βασιλιά, όπως η Αντιγόνη. Ο μύθος λέει ότι παλιότερα, εμείς οι Tariano, ήμασταν άνθρωποι από πέτρα. Αλλά αργότερα αποκτήσαμε ανθρώπινη σάρκα και μορφή για να μπορούμε να επικοινωνούμε με αυτούς που έρχονταν σε επαφή μαζί μας. Η μητέρα μου, μία Tucana, μου έδωσε το όνομα Kay Sara. Σημαίνει «αυτή που νοιάζεται για τους άλλους». Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι, λοιπόν, μια Tariana. Mιλάω όμως μαζί τους στη μητρική μου γλώσσα, στα Tucano. Όπως όλοι μας είμαι μια μίξη πολλών πραγμάτων: είμαι Tucana και Tariana, γυναίκα, ακτιβίστρια και καλλιτέχνης. Σας μιλάω σήμερα με όλες αυτές τις ιδιότητες.

Εμάς τους Tucano μας αποκαλούν Ινδιάνους. Εγώ όμως επιμένω να μας αποκαλούν αυτόχθονες. Γιατί αυτόχθονας θα πει ντόπιος. Έγινα ηθοποιός για να μπορώ να μιλάω για εμάς, τους αυτόχθονες. Για πολύ καιρό η ιστορία μας λεγόταν από τους ετερόχθονες. Τώρα είναι η ώρα να πούμε πάλι εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας. Η δυστυχία μας ξεκίνησε όταν ήρθαν στα μέρη μας οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι. Στην αρχή ήρθαν οι στρατιώτες κι έπειτα οι κληρικοί. Μαζί με τους Ευρωπαίους ήρθαν σε εμάς και οι αρρώστιες. Εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν. Και πόσοι ακόμη εκατομμύρια πέθαναν από τα χέρια των στρατιωτών και των κληρικών, στο όνομα του ενός Θεού, του ενός πολιτισμού, στο όνομα της προόδου και του κέρδους.

Κάποιοι εγκατέλειψαν τα δάση για να δουλέψουν στα χωράφια. Όμως μετά το τέλος της δουλειάς, τούς σκότωναν για να μην τους πληρώσουν. Σήμερα έχουμε απομείνει ελάχιστοι. Είμαι μία από τις τελευταίες Tariano. Και όμως πριν μερικές εβδομάδες ήρθε σε εμάς μια καινούργια αρρώστια από την Ευρώπη: ο κορονοϊός. Μπορεί να έχετε ακούσει ότι στο Manaus, την πρωτεύουσα του Αμαζονίου, η αρρώστια εξαπλώνεται ραγδαία. Δεν υπάρχει καιρός για κανονικές κηδείες, οι νεκροί ρίχνονται σε μαζικούς τάφους, τους οποίους κλείνουν τα τρακτέρ. Άλλοι κείτονται στο δρόμο άθαφτοι, όπως ο αδερφός της Αντιγόνης.

Οι λευκοί εκμεταλλεύονται το χάος για να εισβάλουν ακόμα πιο βαθιά στα δάση. Οι φωτιές δε σβήνονται πλέον. Kαι ποιος να τις σβήσει; Όποιος πέσει στα χέρια των υλοτόμων θα θανατωθεί. Και τι κάνει ο Μπολσονάρο; Αυτό που έκανε πάντα: συγχαίρει τους υποστηρικτές του και χλευάζει τους νεκρούς. Έβαλε τους συνεργάτες του, απλώς να μας ενημερώσουν ότι έχει ξεσπάσει μια αρρώστια. Μας αφήνει να πεθάνουμε. Ο Μπολσονάρο θέλει να αποτελειώσει τη γενοκτονία των αυτοχθόνων που ξεκίνησε πριν 500 χρόνια.

Ξέρω ότι είστε συνηθισμένοι σε λόγους σαν αυτόν. Πάντα, όταν είναι πια πολύ αργά, έρχεται κάποιος προφήτης σε εσάς. Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες όταν εμφανίζεται η Κασσάνδρα ή ο Τειρεσίας, ξέρουμε ότι η συμφορά έχει ήδη πάρει το δρόμο της. Σας αρέσει να μας ακούτε να τραγουδάμε, αλλά δε σας αρέσει να μας ακούτε να μιλάμε. Και όταν μας ακούτε, δε μας καταλαβαίνετε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δε γνωρίζετε ότι τα δάση μας καίγονται και οι άνθρωποί μας πεθαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι έχετε εξοικειωθεί πια με αυτή την πληροφορία.

Θα σας πω, λοιπόν, αυτό που όλοι ξέρετε. Πριν μερικά χρόνια στέρεψαν οι παραπόταμοι του Αμαζονίου, για πρώτη φορά από τότε που υπάρχει ανθρώπινη μνήμη. Σε δέκα χρόνια από τώρα το οικοσύστημα του Αμαζονίου θα καταρρεύσει, αν δε δράσουμε άμεσα. Η καρδιά αυτού του πλανήτη θα σταματήσει να χτυπάει. Αυτό το λένε τόσο οι δικοί μας, όσο και οι δικοί σας επιστήμονες, και ίσως είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν. Θα αφανιστούμε, αν δε δράσουμε.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε λάβει πολλά κείμενα διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένα από διάφορες διασημότητες. Επιθυμείτε λιγότερους ρύπους, λιγότερες κλοπές, λιγότερους θανάτους. Μα πώς πιστεύετε ότι έπειτα από 500 χρόνια αποικιοκρατίας και χιλιάδες χρόνια υποδούλωσης του κόσμου, θα μπορούσατε να σκεφτείτε κάτι, χωρίς αυτό να περιέχει περαιτέρω καταστροφή; Αν ακούσετε τους εαυτούς σας, θα βρείτε μόνο τις ενοχές σας. Και όταν ταξιδεύετε ανά τον κόσμο, θα βρίσκετε μόνο τη βρομιά με την οποία εσείς το λερώσατε. Για εσάς δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής. Δε φοβάμαι για εμένα. Φοβάμαι για εσάς.

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή να σωπάσετε. Ήρθε η ώρα να ακούσετε. Μας χρειάζεστε, εμάς τους φυλακισμένους αυτού του κόσμου, για να κατανοήσετε τους εαυτούς σας. Γιατί το πράγμα είναι τόσο απλό: δεν υπάρχει κανένα κέρδος σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μόνο η ζωή. Επομένως είναι καλό που δε στέκομαι αυτή τη στιγμή στη σκηνή του Burgtheater, που δε σας μιλάω ως ηθοποιός. Γιατί δεν έχει να κάνει πια με την τέχνη, δεν έχει να κάνει με το θέατρο. Η δική μας τραγωδία συμβαίνει τώρα εδώ, στον κόσμο, μπροστά στα μάτια μας.

Και ίσως αυτό να είναι που με ανησυχεί πιο πολύ όταν ακούω τον Κρέοντα να μιλάει. Ξέρει ότι έχει άδικο. Ξέρει ότι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό. Είναι λάθος από κάθε άποψη. Θα επιφέρει την πτώση του, την πτώση της οικογένειάς του, την Αποκάλυψη. Και παρ’ όλα αυτά το κάνει. Κρίνει τον εαυτό του, μισεί τον εαυτό του, αλλά συνεχίζει να κάνει αυτό που μισεί.

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει. Ας σταματήσουμε να είμαστε ο Κρέοντας. Ας γίνουμε η Αντιγόνη. Γιατί όταν η ανομία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται χρέος. Ας αντισταθούμε όλοι μαζί. Ας γίνουμε άνθρωποι. Ο καθένας με τον τρόπο του, όπου κι αν βρίσκεται, ενωμένοι με τη διαφορετικότητά μας και την αγάπη μας για τη ζωή, που μας ενώνει όλους.

Kay Sara, noted by Milo Rau

μετάφραση από τα γερμανικά: Κατερίνα Παπανδρέου

Ησυχία, η πόλη κοιμάται...

Νυχτογραφίες. Όπως λέμε "ακτινογραφίες". Ξαγρυπνώντας πάνω από την άγνωστη πόλη που κοιμάται...

____________________________________________

Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου ... καναπέ τα μαξιλάρια. Κουρασμένη από το ταξιδάκι της μέρας και με ανία αφόρητη από τις τηλεοπτικές σαχλαμάρες...

Ξύπνησα μέσα στην καρδιά της νύχτας και βρέθηκα εδώ που τώρα γράφω. Μπροστά στην ανοιχτή πόρτα της κουζίνας. Με το κρύο να κάνει αισθητή την παρουσία του. Και κάτω, μπροστά μου, τα νυσταγμένα φώτα της πόλης. Δεν είναι τα φώτα που με εντυπωσίασαν. Κοντεύει πια μήνας που τα βλέπω... Μα η απόλυτη ησυχία. Μόνο το ψυγείο γουργουρίζει πίσω μου. Και τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα, τακ τουκ...

Η πόλη όμως μια "ψεύτικη εικόνα". Κοιμάται ακούνητη και αμίλητη.

Αραιά και πού ακούγεται κάποιος μακρινός ήχος αυτοκινήτου ή μηχανής. Ίσα ίσα για να υπογραμμίζει την νεκρή εικόνα.

Και το σκοτάδι ρουφάει τον ορίζοντα ενώνοντας τα άλλα φώτα του στερεώματος με τα ηλεκτρικά φώτα των ανθρώπων. Ένα μπροστά μου ο ουρανός με τ' αστέρια του και η ναρκωμένη πολιτεία. Σςςςςςςςςςςςςς! Ησυχία να μην την ξυπνήσουμε.

Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο. Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ήξερα κανέναν τους; Δεύτερη χρονιά να ξεκινάω σε καινούριο σχολείο... Τι αντίθεση με τα είκοσι χρόνια στο ίδιο σχολείο της παλιάς γειτονιάς. Με τα φιλιά και τις αγκαλιές και τα καλαμπούρια. Άγνωστα πρόσωπα, άγνωστες φωνές. Άγνωστος και ο χώρος. Χωρίς μνήμες. Παγωμένη εικόνα κι αυτός...

Ή η «ερμηνεία» της άλλης εικόνας;

Ξύπνησα που λες μέσα στη νύχτα. Και τι άλλο να κάνω; Πόση ώρα να κοιτάω τα ακούνητα και βουβά φωτάκια; Έπιασα να σκαλίζω το ίντερνετ. Μια γάτα που ξενυχτάει και σκαλίζει το μόνο οικείο που της έμεινε... Και βρήκα το άρθρο για την Ακαδημία Πλάτωνος. Και τους Πακιστανούς τους άστεγους που την έχουν κάνει υπαίθριο σπίτι τους. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Τα σπίτια, ξέρετε, έχουν και καμπινέδες. Έχει πια μπόλικους, λέει, και η Ακαδημία του έρμου του Πλάτωνα.

Μια άρρωστη αίσθηση. Το κρύο; Κάτι που έφαγα και με πείραξε;

Μπα. Ήταν εκείνο με τον τούρκο. Κι ας σου είπα: άνθρωποι είναι κι αυτοί... Να είναι και να χαίρονται την πατρίδα τους και τη ζωή τους. Όχι να παντρεύονται τα κορίτσια μας. Τελικά δεν μπόρεσα να γλιτώσω από τα εθνικοπατριωτικά που μου μάθανε; Δεν μπόρεσα.
Και δε με φταίει που ο άνθρωπος είναι τούρκος. Ίδιο το ανακάτεμα από όλα τα μιξ. Ένα συνονθύλευμα που δεν έχει ιστορία... Τι θα γεννήσει; Θα γεννήσει;

Γέννησε. Ναι. Κι ας μην μπορείς εσύ να με παρακολουθήσεις. Πώς θα μπορούσες άλλωστε; Εδώ εγώ και ζαλίζομαι με τις διαδρομές αυτής της νύχτας. Μπροστά στην πολιτεία που τσιμπιέμαι να πιστέψω πως υπάρχει... και την οθόνη του υπολογιστή... Ένα πλάσμα θεϊκό. Η κόρη της παλιάς μου φιλενάδας. Και απίστευτες οι φωτογραφίες της στο φέις μπουκ. Μια νεαρή χορεύτρια σε πόζες που καταργούν τη βαρύτητα. Να πετάει. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και μια γιαγιά από το ... Ζαΐρ...

Τι είναι όλα αυτά τα παιδιά; Πού ανήκουν;

Φωτάκια κι αυτά μέσα στη νύχτα. Της γης; Του ουρανού; Ποιος ξέρει; Ούτε και τα ίδια...

Το άλλο πλασματάκι το γνώρισα σαν ήρθα εδώ. Ετών τεσσάρων. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο κοριτσάκι. Με δύο ονόματα. Το ένα ξένο. Το άλλο του έλληνα παππού. Σήμερα έμαθα πως η άλλη γιαγιά είναι ... τουρκάλα! Κι ο μπαμπάς; Που τόσον καιρό τον ακούγαμε να μιλάει γερμανικά; Τούρκος λοιπόν.

Δυο φορές έφαγε ξύλο. Η μάνα της. Τούρκο; Να πάρει τούρκο; Τον πήρε...

Η μόνη; Σιγά......

Χτες που λες ανακάλυψα δυο τεράστιες γρατζουνιές στο αμάξι. Δώρο της καινούριας γειτονιάς. Τα αλβανάκια, μου είπες. Πριν μου πεις για τον τούρκο που πήρε την κόρη σου. Τα αλβανάκια; Αυτά τουλάχιστον ζούνε εδώ. Και μιλάνε ελληνικά.

Κι εκεί κάτω που εγώ νομίζω (κι εσύ ίσως... ) πως η πολιτεία κοιμάται, μια εικόνα νεκρή που είπα, γεννιέται αυτό το άγνωστο αύριο. Με παιδιά που δεν ξέρουμε πώς να τα πούμε. Και δεν ξέρουν κι αυτά πού ανήκουν.

Τελικά δεν είναι κάτι που έφαγα. Είναι αυτό το ηλίθιο τριζόνι. Τριιιιιιιι τριιιιιιιιιι μέσα στη νύχτα. Σταμάτησε και το γουργουρητό του ψυγείου. Και μόνο το τριζόνι ακούγεται.

Homa Educandus. Είναι ανορθόγραφο μου είπες. Θυμάσαι;

Ας είναι σου είπα. Μια ανορθογραφία. Που δε χωράει σε λεξικά.

Όπως δε χωράνε και τα παιδιά του σήμερα.

Πίτυς μούνη πάντων δενδρέων πανώλεθρος εξαπόλλυται. Το είπε ο Ηρόδοτος. Σημείωσες. Μπροστά στο μαυρισμένο κουτσούμπι του κήπου. Στην παλιά μας κουκουναριά που έκοψες και δεν πρόκειται να ξαναβλαστήσει.

Εκείνο όμως το κορίτσι βλάστησε. Και κάρπισε. Το μαύρο κορίτσι της τάξης μας.

Θυμάσαι; Που μπαίναμε στον ηλεκτρικό τσούρμο τα κοριτσόπουλα με τις στολές. Κι εκείνη μαζί μας. Κι έχασκαν οι επιβάτες. Τι θέλει μια μαύρη εδώ; Και κατάπιναν τη γλώσσα τους μόλις την άκουγαν να μιλάει. Ελληνικά. Μια ελληνίδα κι εκείνη. Μαύρη; Ναι. Μια μαύρη ελληνίδα. Πατέρας έλληνας. Μάνα από το Ζαΐρ...

Ποιοι είναι οι έλληνες; Ποιοι είναι οι μαύροι;

Εσύ κράτα το ερώτημα. Εγώ τη φωτογραφία. Της μικρής θεάς. Της ιπτάμενης.

Ο ωραίος καρπός του έρωτα! Όνομα ανθρώπου. Είπες. Ωραίος Καρπός. Πατρώνυμο: του Έρωτα! Φαντασία; Καθόλου. Αληθινό πέρα για πέρα...

Σςςςςςςς! η πολιτεία κοιμάται. Ησυχία! Άσε την πολιτεία να κοιμάται. Και να γεννάει.

Κι έπειτα, χαράματα, θα ακούω τη Φωτεινή να φεύγει. Να πηγαίνει κάτω στα τελωνεία. Να εκτελωνίσει όλους τους ρύπους. Η Φωτεινή με τις θάλασσες στα μάτια. Μη με χάνεις. Τελείως πεζά σου μιλάω. Για τη Φωτεινή που μένει στο υπόγειο. Από κάτω... Δεν ακούει. Δε μιλάει. Καθαρίστρια είναι. Στο λιμάνι της πόλης.

Στις οκτώ θα φεύγω κι εγώ. Για το σχολείο. Απέναντι από το λιμάνι. Και η πόλη θα καλημερίζεται φρεσκολουσμένη.

Γάλα. Μια κούπα ζεστό γάλα. Να ηρεμήσει το ταραγμένο μου στομάχι. Έχεις ποτέ ζεστάνει γάλα στο μπρίκι;

Τράβηξα μετά στο μέσα δωμάτιο. Στην κρεβατοκάμαρα. Δε χωρούσαν, ξέρεις, τα βιβλία... Μη με χάνεις. Τελείως πεζά και πάλι σου λέω πως δε χώραγαν τα βιβλία στις βιβλιοθήκες που έφερα. Μείναν βλέπεις αναγκαστικά στην Αθήνα τα ράφια. Κρεμασμένα στους τοίχους. Κι εδώ οι κούτες κλειστές στο πάτωμα για μέρες. Ώσπου το αποφάσισα. Μπήκαν τα λογοτεχνικά πάνω από τη ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Από κει ξεκρέμασα το Τρένο με τις φράουλες. Του Ξανθούλη.

Να το διαβάζω τις νύχτες που η καινούρια μου πόλη θα κοιμάται. Να λιώνω την ψευδαίσθηση της ψεύτικης εικόνας.

Εκεί κάτω κάτι επιτέλους κουνήθηκε. Το μεγάλο σκουπιδιάρικο του δήμου.

Καληνύχτα Μαργαρίτα. Και καλό σας ξημέρωμα...

______________________________________


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ

https://educandus.blogspot.com/2010/09/blog-post.html

Γράφτηκε τον καιρό που ζούσα στην Ηγουμενίτσα. Σεπτέμβρη του 2010.

Μούντζωσέ μας, Πενταδάχτυλε ακριβέ...

Αγλαντζιά. Τη βλέπετε μες τη μέση του χάρτη; Με παχύ, κυπριακό το τζια... Ένας χρόνος υπέροχος. Ένας χρόνος δάκρυα κάθε μέρα. Την ώρα που έφευγα για το Πανεπιστήμιο και έπιανα την κατηφόρα. Αντικρύ ο Πενταδάχτυλος. Αντικρύ και η σημαία της ντροπής μας.

Θυμάμαι, δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω, εκείνη την αυθόρμητη παρατήρηση μιας φίλης Κύπριας:

"Ευτυχώς πέρυσι εχιόνισε και δεν το εβλέπαμε... Φέτος όμως έχουμε κακό χειμώνα. Μόνο βροχές ρίχνει..."

Εσείς που δεν πήγατε Κύπρο, δεν μπορείτε να καταλάβετε. Δεν μπορείτε να νιώσετε αυτή τη βαθιά ντροπή. Το μαχαίρι που σου σκίζει τα σωθικά. Τουλάχιστον ξέρετε τον Μόντη; Τον Κώστα Μόντη, τον ποιητή της Κύπρου; Ίσως ο δικός του λόγος να δώσει εκείνα, που το νιώθω, δεν μπορώ εγώ:

Πενταδάχτυλος—Ιούλιος-Αύγουστος 1974

Να που χρειάστηκε τώρα
η μούντζα της απαλάμης σου,
να που ξηγήθηκε τώρα
η ανεξήγητη μούντζα της υψωμένης απαλάμης σου.

Μούντζωσέ μας, Πενταδάχτυλε ακριβέ,
έτσι π' αφήσαμε τόσο άφρονα
να τουρκοπατηθείς.

Κώστας Μόντης ("Πικραινόμενος εν εαυτώ", 1975)

Ο Πενταδάχτυλος! Που έλαβε το όνομα από το μύθο του Διγενή. Έπιασε, λένε, ο γίγαντας, με τη χερούκλα του την κορυφογραμμή του όρους, για να το δρασκελίσει κυνηγώντας τους Σαρακηνούς. Και από τότε άφηκε κει πάνω το σχήμα της απαλάμης του για πάντα. Ένα σύμπλεγμα βράχων, ίδιο με ορθωμένη παλάμη. Με πέντε δάχτυλα. Κι έτσι Πενταδάχτυλο τον είπαν.

Μύθος και παραμύθι. Μα η πικρή πραγματικότητα έκανε τον ποιητή να ερμηνεύσει του βουνού το σχήμα με όσα έπνιγαν την ψυχή του. Χαρακτηριστική και η παρακάτω εικόνα, εμπνευσμένη από τους στίχους του Μόντη:

Πίσω από τούτο το βουνί, πίσω από την ανοικτή απαλάμη του που με μούντζωνε μήνες εννιά, κι ούτε μια μέρα χιόνι για ανάπαψη... βρίσκεται το Ριζοκάρπασο.

Δεν το είδα ποτέ από κοντά. Μόνο το άκουσα στους αγέρηδες που αλυχτούσανε σαν έβρεχε. Και το μάζευα δάκρυα από τα αστέρια τις νύχτες.

Δεν μπορείτε να το νιώσετε αυτό. Αν δεν βρεθείτε εκεί, αν δε δείτε τον πόνο τον αγιάτρευτο στα μάτια της κοτσιάκαρης (=γριάς) που καρτερά τη λευτεριά και δηλώνει πως θα γυρίσει αν είναι και μπουσουλώντας στο χωρκό της. Αχ, αυτά τα κυπραίικα. Να γιομίζει ο στόμας σου και να χορταίνει λέξη. Αφού άδεια στέκει σου η καρδιά και πηγμένος ο νους. Αποκούμπι κι αυτό, στον πλούτο της γλώσσας. Τα χωριά γίνονται χωρκά και τα μάτια, μάθκια... Και το σπίτι; Αχ, το σπίτι. Ποιο σπίτι; Σαν τη χελώνα το κουβαλά ο πρόσφυγας, καβούκι της ψυχής του. Γιατί το άλλο του το αρπάξανε και σπίτι του πια δεν είναι. "Έσω μου" λαλεί, και σημαίνει αυτό σημαία και σημάδι πως εκεί είναι το μόνο σπίτι του. Και πουθενά αλλού. Ναι, "έσω μου" και "έσω σου"... Έτσι λένε τα σπίτια οι Κυπραίοι.

Μα εμείς οι "Καλαμαράδες" ακούμε και δε νογάμε. Γιατί εμείς δε ζήσαμε εκείνες τις αποφράδες μέρες. Δεν είδαμε τον ουρανό του μεσημεριού να γίνεται νύχτα πηχτή και να βρέχει φωτιά και θάνατο. Δεν ακούσαμε τις σειρήνες να ουρλιάζουν. Δεν τρέξαμε εμείς αλαλιασμένοι να γλιτώσουμε. Και πού να τρέξεις; Πού να κρυφτείς; Μια χούφτα τόπος η Κύπρος και γύρω γύρω θάλασσα.

Έτσι έγινε και ξέμειναν πίσω, αποκλεισμένοι, εγκλωβισμένοι, πάνω στον πανικό και στο χάος, οι Ριζοκαρπασίτες. Να φύγουν για πού; Πίσω τους θάλασσα, μπροστά τους Τούρκοι μιλιούνια. Κι έμειναν εκεί να καρτεράνε την τύχη τους να αποφασίσει. Κι εκείνη χωρίς χρονοτριβή άρπαξε τα τεφτέρια της και επιδίκασε σε άλλους θάνατο, σε άλλες της σάρκας την ατίμωση, και σε πολλούς της σκλαβιάς το ζωντανό και ατέλειωτο χαροπάλεμα.

Αυτοί είναι οι εγκλωβισμένοι που σας λαλώ. Αυτοί που πέρασαν τα τριάντα χρόνια καθημερινό μαρτύριο και όμως ακόμη αντέχουν να φυλάγουν Θερμοπύλες. Με τα στρατεύματα κατοχής, με τους τουρκοκύπριους αφεντικά πια, με τους έποικους ληστές και ασύδοτους.

Και όμως, σ' αυτό το χαμό, όσο και αν δε το χωρά ο δικός μας νους, απαίτησαν και κατάχτησαν να έχουνε σχολειό για τα παιδιά τους. Δημοτικό στην αρχή. Μόνο δημοτικό. Και σαν έφτανε η ώρα που το παιδί τέλευε και έπαιρνε το χαρτί του, άνοιγαν οι πύλες της κόλασης. Ο ζωντανός ο χωρισμός. Έφευγε το παιδί μονάχο του για τις ελεύθερες περιοχές, να συνεχίσει σπουδές. Κι έμεναν πίσω οι γονείς πεντάρφανοι. Να κρατάνε τα χώματα. Και την ελπίδα ζωντανή. Όσο του γράφτηκε του καθενός. Γιατί πολλές ήταν οι φορές που η απανθρωπιά του κατακτητή έκλεινε το δρόμο της επιστροφής σε όσα παιδόπουλα έφευγαν. Ακόμη και αν ζητούσανε άδεια μιας μέρας να νεκροφιλήσουν τους γονείς που άφησαν πίσω. Ούτε και για κηδείες δεν έδιναν άδειες...

Αν δεν πας εκεί, αν δεν τα δεις από κοντά, αν δεν τα ακούσεις από τους ίδιους, κι αν δε διαβάσεις στα μάτια τους όσα το στόμα δεν μπορεί να πει... δεν καταλαβαίνεις. Σου λένε για πράγματα που γίνονται τώρα κι εσύ νομίζεις πως σου μιλούν για τον καιρό της δικής μας τουρκοκρατίας ή για παραμύθια που δεν μπορεί να συμβαίνουν στην "πολιτισμένη" εποχή μας. Μόνο εκεί και μόνο αν καταφέρεις να σηκώσεις τον μπερντέ της ευζωίας και της καλοπέρασης. Αν μπορέσεις να κατακτήσεις την εμπιστοσύνη τους και να παραμερίσεις την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά τους να μην τους λυπούνται. Μόνο, δηλαδή, αν τους αγαπήσεις αληθινά. Τότε ανοίγει την καρδιά του ο Κύπριος και σου λέει την αλήθεια που δε θα τη βρεις πουθενά αλλού. Ούτε ειπωμένη ούτε πολύ περισσότερο γραμμένη.

Εγώ την άκουσα μια μέρα μεσημέρι. Και δεν την είπαν λόγια. Δεν την ομολόγησε στόμα. Τέτοιες αλήθειες δε χωράνε σε στόμα. Πνίγουν...

Τον λέγανε Χριστάκη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους Κύπριους, ακόμη και άντρες ολόκληρους, σε -άκη τους φωνάζουν. Χριστάκη, Γιαννάκη κλπ. Και τους γράφουν ακόμη. Και το φίλο μου "Χριστάκη" θα τον δείτε να τον αναφέρουν στις σελίδες του Φιλελεύθερου, της εφημερίδας που χρόνια υπηρετεί ως δημοσιογράφος.

Με το Χριστάκη γνωριστήκαμε όταν ακόμη ήμασταν παιδιά. Τότε που η πατρίδα του κόπηκε στα δυο και το χωρκό του βρέθηκε στη λάθος μεριά... Ο Γερόλακκος. Μια δρασκελιά δρόμος από τη Λευκωσία. Μια ζωή μακριά ο Χριστάκης από τον τόπο του.

Εκείνο τον καιρό μας είχε πιάσει όλα τα κορίτσια να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας στην Κύπρο. Και στέλναμε γράμματα. Σε ανθρώπους που δε γνωρίζαμε παρά από φωτογραφίες. Τίποτα το πονηρό. Μόνο η ανάγκη να τους σταθούμε στις δύσκολες ώρες. Έτσι βρέθηκα κι εγώ να αλληλογραφώ με το Χρηστάκη. Κι έπειτα τα χρόνια πέρασαν και χαθήκαμε. Και μόνο σα βρέθηκα στη Λευκωσία για σπουδές ήρθε μια μέρα στο νου μου ο παιδικός μου φίλος. Ευτυχώς θυμόμουνα το όνομα. Τίποτα άλλο. Κι ευτυχώς η Κύπρος είναι μικρός τόπος. Τον βρήκα από τη cyta, το δικό τους ΟΤΕ. Και συναντηθήκαμε επιτέλους από κοντά... Ώρα μείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Παράξενη αίσθηση. Ένας άγνωστος που γνωρίζεις και σε γνωρίζει...

Κι έπειτα πήραμε και λέγαμε και λέγαμε και δε σταματούσαμε. Τα παλιά που ζωντάνεψαν ξαφνικά και όλα τα ανάμεσα που αγνοούσαμε ο ένας για τον άλλο. Παντρεμένος εκείνος πια, αρραβωνιασμένη τότε εγώ... Πού να χωρέσουν σε λόγια τόσα χρόνια;

Έτσι πιάσαμε τη φιλία μας ξανά κι ας λένε πως ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα δε χωρά φιλία. Και χωράει και ο Χριστάκης δεν είναι ο μόνος μου φίλος. Λίγο καιρό μάλιστα αργότερα γνώρισα και τη γυναίκα του, την Άντρη, ένα καταπληκτικό κορίτσι και στην εμφάνιση και στην καρδιά. Και με ζήλεια ανύπαρκτη. Έτσι συνεχίσαμε να βγαίνουμε με το Χρηστάκη και να γυρνάμε σε βουνά και μοναστήρια κι άλλοτε πάλι δίναμε ραντεβού και οι τρεις σε ένα "ταβερνούι" στον Άγιο Αντώνιο... Αυτά τα υπέροχα κυπριακά ταβερνάκια με τα δεκάδες πιάτα μεζέδες.

Ένα μεσημέρι λοιπόν βλέπω το φίλο μου και σκάει μύτη ξαφνικά στη μικρή μονοκατοικία που είχαμε νοικιάσει με τη συμφοιτήτριά μου στην Αγλαντζιά. Παχύ το τζια... το είπαμε αυτό...

"Είσαι μου, λέει, για βόλτα;" Ρώταγα πού, αλλά δεν έλεγε. Τάχα μου για έκπληξη. Έκανα πως τον πίστεψα, μα κατάλαβα πως κάτι έτρεχε. Δε θα ήταν αυτή βόλτα σαν τις άλλες...

Στάση πρώτη... ένα φυλάκιο μέσα στην πόλη. Το ξέρετε δα πως η Λευκωσία είναι χωρισμένη στα δυο. Από δω η ελεύθερη πόλη, από κει τα κατεχόμενα. Και στη μέση η πράσινη γραμμή... Αυτή τη γραμμή πιάσαμε εκείνη την ημέρα. Και πηγαίναμε και μου έλεγε. Όλες τις μνήμες και τα γεγονότα. Σαν τρίτος και σαν παρατηρητής. Εδώ ετούτο, εκεί το άλλο. Και παρακάτω ... το φίλο που τον "έπαιξαν" δυο σφαίρες οι τούρκοι και τον ξάπλωσαν κάτω...

Κι έπειτα πιάσαμε το δρόμο που βγαίνει έξω από την πόλη. Πάντα δίπλα στην πράσινη γραμμή. "Είσαι;", με ξαναρώτησε. Και κατάλαβα. Δε χρειάστηκε να το εξηγήσει. "Είμαι", του λέω. Και στρίβει το αμάξι και μπαίνουμε. Εκεί που ανθρώπου πόδι είχε χρόνια να πατήσει. Μέσα απ' την πράσινη γραμμή. Μέσα στη νεκρή ζώνη...

Χρειάζεται να το ξαναπώ πως αν δεν το ζήσεις, δεν το νιώθεις; Και άμα το ζήσεις, δεν το ξεχνάς; Μιλάμε για εκείνα τα λίγα και ελάχιστα της ζωής μας που μας αλλάζουν. Και μας σημαδεύουν παντοτινά.

Ότι φοβάσαι, δεν το συζητώ. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει. Καταλάβαινα τον κίνδυνο. Κι άλλο τόσο δεν τον λογάριαζα. Τέτοιες στιγμές δεν αποφασίζεις εσύ. Κάποια αόρατη δύναμη σε σπρώχνει να μάθεις. Να γευτείς. Να ζήσεις.

Φτάσαμε σε ένα φυλάκιο. Σταματήσαμε και κατεβήκαμε. Ήταν φυλάκιο του ΟΗΕ. Μας πλησίασαν με τα όπλα προτεταμένα. Να πω την αλήθεια, δεν το περίμενα. Δεν είχαμε κάνει πια και έγκλημα.

Οι εξηγήσεις δόθηκαν στα αγγλικά. Ευτυχώς όλοι οι Κύπριοι μιλάνε καλά αυτή τη βαρβαρική γλώσσα. Καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά φυσικά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Θα με πρόδιδε η φωνή μου πως φοβόμουν και δεν το ήθελα με τίποτα.

Ο Χριστάκης, ατάραχος. Με ολύμπια αταραξία θα έλεγα. Τους είπε καθαρά τι θέλαμε. Να δούμε το χωρκό του, το σπίτι του... Το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Όχι από κοντά. Μόνο από τα μεγάλα κυάλια του φυλακίου. Και δίπλα στην αλήθεια είπε και ένα ψέμα, για να συγκινήσει. Με έδειξε και είπε: "My wife"... Έκανα πως δεν κατάλαβα. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε τίποτε να καταλάβω πέρα από την προσπάθεια ενός ανθρώπου να δει και να δείξει το σπίτι του...

Ατάραχος και ο Οηές... Δεν είναι σπίτι σου, δεν είναι χωριό σου, του απάντησε. Εκεί είναι τώρα Τούρκοι. Αυτό που κάνατε είναι παράνομο, συνέχισε. Κανονικά θα έπρεπε να σας συλλάβω.

Στραβοκατάπια την αγωνία μου. Υπάλληλος του ελληνικού υπουργείου παιδείας να διαταράζει τις διεθνείς συμφωνίες για ειρήνη στην Κύπρο... Δε θα ήταν και το καλύτερό μου. Προφανώς δε θα ήταν καλό ούτε για την κυπριακή κυβέρνηση που με φιλοξενούσε εκεί ως υπότροφη... Το λιγότερο που θα με περίμενε θα ήταν το πρώτο αεροπλάνο και πίσω. Νομίζω ότι εκείνο το "my wife" μας έσωσε... Ίσως ο Οηές, με όλη την αγριάδα που προσπαθούσε να μας πουλήσει, να είχε κι εκείνος μια γυναίκα κάπου να τον περιμένει... Γλιτώσαμε λοιπόν τη σύλληψη, αλλά οι κανονισμοί, κανονισμοί.

Η εντολή μας δόθηκε κοφτά και χωρίς περιθώρια για αντιρρήσεις. Θα γυρίσετε πίσω από τον ίδιο δρόμο που ήρθατε. Δε θα σταματήσετε πουθενά. Θα σας παρακολουθούμε συνέχεια μέχρι να βγείτε από την απαγορευμένη περιοχή.

Χαιρετίσαμε και φύγαμε τα πίσω μπρος... Στην αρχή δε μιλούσε κανένας. Βουβοί εμείς, βουβός και ο τόπος. Ούτε πουλί δεν πέταγε. Νεκρή ζώνη όνομα και πράγμα.

Κι έπειτα άκουσα όλες τις κυπραίικες βρισιές μαζεμένες. Η οργή, η πίκρα, η αγανάκτηση... χείμαρρος ασυγκράτητος από τον πάντα ήρεμο φίλο μου. Τα έσυρε εξ αμάξης σε όλα τα μεγάλα κεφάλια της γης. Που έτσι καταντήσανε τον τόπο του. Που τους ξεριζώσανε από τη γη των παππούδων τους.

Κι έπειτα σαν ηρέμησε λίγο, άρχισε να μιλά. Εκ βαθέων πια και όχι σαν δημοσιογράφος. Είδαμε την καλυβούλα του παππού, τον αχυρώνα που έκανε το πρώτο του τσιγάρο, εκεί που έμαθε τι είναι το φιλί... και όλες τις παιδικές σκανταλιές που πρόλαβε να ζήσει πριν τον διώξει ο πόλεμος και τον κάνει μέσα σε λίγες ώρες από παιδί άντρα. Έλεγε, έλεγε ... και δε σταματούσε. Κι εγώ μόνο άκουγα. Τέτοιες στιγμές μόνο ακούς. Και μετράς τις λέξεις, μετράς τις σιωπές, τις απότομες αλλαγές της φωνής. Κι "εκεί η ψυχή πικρότερο αγρικά τι έχασαν, τι έχουν, τι τους πρέπει" οι πρόσφυγες και οι ξεριζωμένοι όλης της γης.

Και ζεις μέσα σε λίγη ώρα μια ολάκερη ζωή...

Αργότερα, έξω πια από τη ζώνη της ντροπής... βρεθήκαμε σε ένα δικό μας φυλάκιο. Τα είχαν δει όλα. Μας περίμεναν. Μας κέρασαν καφέ και μερικές γλυκές ήρεμες κουβέντες για να πάει η ψυχή (τουλάχιστον) στον τόπο της. Τους είπαμε με λίγα λόγια τι έγινε. Και μας οδήγησαν στα κυάλια... Επιτέλους, ο Γερόλακκος ήταν μπροστά μου. Και το σπίτι. Το σπίτι που γεννήθηκε ο φίλος μου. Και μια μπουγάδα απλωμένη στην αυλή. Δίχως ούτε ένα δικό του ρουχαλάκι... Μια γυναίκα φαινόταν στο κατώφλι. Και δεν ήταν η γυναίκα του φίλου μου, η γλυκιά μου η Άντρη.

Έπειτα η μπουγάδα χάθηκε. Πάει και η γυναίκα. Ένα παιδάκι έτρεχε αμέριμνο στον κήπο. Σαν όλα τα παιδιά του κόσμου. Χαρούμενο και ήρεμο. Και μια μανούλα, σαν όλες τις μανούλες του κόσμου, βγήκε στο παραθύρι και το φώναξε: "Πρόσεχε, Χριστάκη μου, πρόσεχε παιδί μου!"

Έσπρωξα πέρα τα κυάλια. Δεν τα χρειαζόμουνα πια. Έπιασα τρυφερά το χέρι του φίλου μου... ένα μικρό παιδάκι έπιανα εκείνη την ώρα.

- Πάμε, Χριστάκη, του είπα. Θα ανησυχεί η Άντρη. Λείπουμε πολλές ώρες...

_______________

• Αναδημοσίευση από το φόρουμ Homa Educandus

• Πληροφορίες για το Ριζοκάρπασο

Αγγελική Πάλλη - BARTOLOMMEI: Μια Θεσπρωτή ποιήτρια και λογία του 19ου αιώνα που ύμνησε την επανάσταση του 1821

Ἀγγελικὴ Πάλλη. 

Ποιήτρια καὶ συγγραφεὺς ἑλληνικῆς καταγωγῆς ποὺ γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὸ Λιβόρνο τῆς Ἰταλίας (1798-1875). Ἔγραψε πολλὰ ἔργα, κυρίως ποιήματα καὶ τραγωδίες, στὰ Ἰταλικά, καθὼς καὶ ποιήματα ἐμπνευσμένα ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση.

Ὠδὴ εἰς τὸν Λὸρδο Βύρωνα (ποίηση τῆς συνθέτιδος) 1η Ἰουνίου 1824.

Τραγουδᾶ ἡ σοπράνο Φαίη Νούσια. Στὸ πιάνο ἡ Καλλιόπη Γερμανοῦ.

«Τοὺς λαμπροὺς ὕμνους τῆς νίκης ἀφήνων 

Κλαυθμῶν ἠχεῖ ἡρώων ὁ στρατὸς.

Πικρῶς λυποῦντ' αἱ ψυχαὶ τῶν Ἑλλήνων 

Τ' ἀκούει μακρόθεν καὶ χαίρει ὁ ἐχθρὸς.

Ὁ φίλος ἦλθε, πλὴν, μόλις τὸν εἶδον 

Σκάπτουν κλαίοντες τὸν τάφον αὐτοῦ.

Ἰδοῦ τὸ τέλος ἐνδόξων ἐλπίδων 

Καὶ τὸ τρόπαιον θανάτου σκληροῦ. (3)

Τῆς νίκης παιάνας τοὺς λαμπροὺς ἀφήνων 

Ἀντηχεῖ μὲ θρήνους ὁ γραικῶν στρατὸς.

Τοὺς βαθεῖς δὲ θρήνους ἤδη τῶν Ἑλλήνων 

μακρόθεν ἀκούων χαίρετ' ὁ ἐχθρός»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Τίτλος Εργασίας:«Ελληνίδες γυναίκες λογοτέχνες στο χώρο των γραμμάτων (1830-1914)».
Του μεταπτυχιακού φοιτητή:Κωνσταντίνου Λώλου.  - Θεσσαλονίκη, 2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:
https://docplayer.gr/111288701-Panepistimio-makedonias-sholi-oikonomikon-kai-perifereiakon-spoydon-tmima-valkanikon-slavikon-kai-anatolikon-spoydon.html

(Παραθέτουμε  το κείμενο αν και σημειώνουμε  ότι κάποια σημεία του μαρτυρούν ότι είναι κακή μετάφραση από ξένη γλώσσα στα ελληνικά.)

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνίδας λογίας της διασποράς αποτελεί η περίπτωση της Αγγελικής Πάλλη-Μπαρτολομέι.*

Η Αγγελική Πάλλη ήταν επιφανής ποιήτρια και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας το 1798.  Ήταν θυγατέρα του Παναγιώτη Πάλλη που κατάγονταν από το χωριό Ελινοί (Βέλλιανη) τη σημερινή Χρυσαυγή Θεσπρωτίας.

Σύγχρονη με τον Κάλβο και τον Σολωμό,επηρεασμένη από τον νεοκλασικισμό, φημίστηκε ως συγγραφέας όχι μόνον ποιητικών και δραματικών έργων, αλλά και διηγημάτων.Δίνει έμφαση στον αγώνα των Ελλήνων και το ταραγμένο ιστορικό παρόν της εποχής της, αποκαλύπτοντας συναισθήματα και στοχεύοντας στη συγκίνηση των αναγνωστών. Δεν αποφεύγει το στομφώδες ύφος και την επιμελημένη στιχουργική.

Συνήθως έγραφε στην ιταλική γλώσσα, και υπερασπίστηκε τα δίκαια των αγώνων της Κρήτης.

Το 1814 έγραψε την πρώτη τραγωδία της,Θυέστης, το 1819 έγινε μέλος της Labronica, λαμβάνοντας το όνομα του Zelmira, και συνέχισε να οργανώνει λογοτεχνικές συναντήσεις στο σαλόνι του σπιτιού του.

Στη συνέχεια, όταν οι Έλληνες άρχισαν τον αγώνα κατά της Τουρκοκρατίας η Πάλλη εστίασε το ενδιαφέρον της στα προβλήματα του λαού της πατρίδας της, μετατρέποντας το λογοτεχνικό σαλόνι της σε ένα κέντρο συλλογής χρημάτων για τον αγώνα των Ελλήνων.

Το 1824, η συγγραφέας, έγινε η μόνη γυναίκα που θα γινόταν δεκτή στην επιστημονική και λογοτεχνική λέσχη του Υπουργικού Συμβουλίου, φιλοξενήθηκε στο Παρίσι από τον Giovan Pietro Vieusseuxο οποίος την κάλεσε να συνεργαστούν σε  ανθολογία, αλλά η Πάλλη δεν μπορούσε να υποστηρίξει την απαιτούμενη συνεργασία και δεν αποδέχθηκε το πρόταση.

Γύρω στα 30 της  παντρεύτηκε τον  Gian Paolo Bartolommei**,ευγενούς καταγωγής της Κορσικής και πατριώτη, και το 1832, γεννήθηκε ο γιος τους Lucianino. Εκείνα τα χρόνια, η Αγγελική Πάλλη έγραψε κυρίως πεζογραφία και μυθιστορήματα των κοινωνικών και παιδαγωγικών καταστάσεων, κινήθηκε προς την πολιτική λογοτεχνία και άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και μέτρια περιοδικά, τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν η Pansy του Σίλβιο Giannini.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν του πρώτου πολέμου της ανεξαρτησίας έγραψε στίχους, ως επί το πλείστον ανέκδοτους, και συναισθηματικές ιστορικές ιστορίες που συγκέντρωσε στη συνέχεια σε ένα μικρό βιβλίο που ονομάζεται Racconti.

Η πολιτική της  δραστηριότητα ήταν έντονη: το 1847 ασχολήθηκε με την οργάνωση των εθνοφρουρών της Τοσκάνης και, το επόμενο έτος, πήγε να συνεργαστεί με την φλωρεντιανή εφημερίδα La Patria στέλνοντας τα νέα που ήρθαν από το στρατόπεδο. Έφτασε ο σύζυγός και ο γιος της στη Λομβαρδία για την επισφάλεια της κατάστασης, το 1849 επέστρεψε στο Λιβόρνο και αποσύρθηκε στην ύπαιθρο.  Εδώ, το 1851, έγραψε τις ομιλίες μιας γυναίκας στις νεαρές παντρεμένες γυναίκες της χώρας της, όπου καταδεικνύει την ανάγκη εκπαίδευσης γυναικών και επαναξιολογεί το ρόλο των γυναικών στην οικογένεια και την κοινωνία.

Το 1853, χήρα και με μέτριες οικονομικές απολαβές, αποφάσισε να φύγει για το Τορίνο,όπου άρχισε να αφοσιώνεται πλήρως στα γράμματα.Το 1855 δημοσιεύθηκαν οι Εξομολογήσεις μιας Κορσικανής, το επόμενο έτος έγραψε το Cenni πάνω από το Λιβόρνο και το περίγραμμα του, στην οποία περιγράφει την πόλη της, παρέχοντας ιστορικές και πολιτιστικές σημειώσεις. Επίσης, κατά τη διάρκεια της παραμονής στο Τορίνο άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα του Λιβόρνο "Η Ευτέρπη", καλλιτεχνική εβδομάδα, η γραμματική και θεατρικές παραστάσεις. Το 1857 αποφάσισε να επιστρέψει στο Λιβόρνο όπου ζούσε δίνοντας ιδιωτικά μαθήματα.

Στις 1 του Ιανουαρίου 1859 ξεκίνησε και στη συνέχεια συνεχίστηκε μέχρι την ανακήρυξη του Βασιλείου της Ιταλίας, την έκδοση του εβδομαδιαίου περιοδικού Il Romito, όπου παράλληλα με την είδηση της καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής φύσης ενώθηκε ένα πολιτικό ρεπερτόριο σαφές προ-Πιεμόντε προσανατολισμό και προ-Cavour.

Περί το 1864 συνέθεσε το λυρικό δράμα Corinna, το 1968 τα μυθιστορήματα Ulrico και Elfrida και το Il hunchback της Santa Fiora.

Την τελευταία δεκαετία της ζωής του ασχολήθηκε κυρίως με διδακτολογικά-παιδαγωγικά προβλήματα, με ιδιαίτερη προσοχή σε εκείνα που σχετίζονταν με την εκπαίδευση των γυναικών.Από το '72 έως '75 έγραψε δραματικές συνθέσεις, που περιγράφει τη ζωή του Δάντη στο δικαστήριο του Μιλάνου, Lello, ο οποίος αφηγείται σε 5 ενεργεί την ιστορία ενός «700 Ιππότης και τα νέα Σπύρο.

Η Αγγελική Πάλλη πέθανε στο Λιβόρνο στις 6 Μαρτίου 1875.

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης αναζωπυρώθηκε ο ενθουσιασμός της υπέρ της μητέρας Ελλάδας και έγγραψε στα ελληνικά «Ύμνον προς τον Βύρωνα» και «Θρήνον για την καταστροφή των Ψαρών.

Ονομάστηκε «νέα Σαπφώ». Επίσης έγραψε και δραματικά έργα και διηγήματα στα ελληνικά με Ελληνικές υποθέσεις. Υπήρξε φύση λεπτή, φιλέλλην, πνευματώδης, μορφωμένη και ενέπνευσε με το έργο της τον θαυμασμό στους ομότεχνούς της.

Τιμήθηκε από το Λιβόρνο για την προσφορά της στην λογοτεχνία

__________________________

* Αλόη Σιδέρη(1929, 2004) (1989-1994).Έλληνες φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Πίζας (1806-1861), Α ́-Β ́.Αθήνα: Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, σελ.55.

** BARTOLOMMEI, Giampaolo, inDizionariobiograficodegliitaliani, Roma, Istitutodell'EnciclopediaItaliana.URL consultato il 19 marzo 2018.

Περιφέρεια Ηπείρου: Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων: Όπου η Ομορφιά Περισσεύει
Από την Αγγελική Πλάγου  ΠΗΓΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Ωραίο το ανέκδοτο για την ανάδειξη της Θεσπρωτίας

Την ανακοίνωση που ακολουθεί τη διαβάσαμε εδώ:

http://epirusgate.blogspot.com/2011/03/blog-post_275.html

ΟΛΗΓ: Στόχος μας να κάνουμε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων!

Στη διεθνή έκθεση κρουαζιέρας Cruise Shipping Miami συμμετέχει ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας

Ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας, στo πλαίσιο της πολιτικής marketing που ακολουθεί, εστιάζοντας στην προσπάθεια προσέλκυσης κρουαζιεροπλοίων στο λιμένα, προτίθεται να συμμετέχει στην Ελληνική αποστολή που ηγούνται οι υπουργοί Θαλασσίων Υποθέσεων Νήσων & Αλιείας κ. Διαμαντίδης, Πολιτισμού & Τουρισμού κ. Γερουλάνος καθώς και ο υφυπουργός Πολιτισμού & Τουρισμού κ. Νικητιάδης.

Η αποστολή θα μεταβεί στη διεθνή έκθεση κρουαζιέρας Cruise Shipping Miami που διοργανώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες από 14 έως και 17 Μαρτίου 2011.

Σημειώνεται επίσης, ότι ο ΟΛΗΓ εκπροσωπείται και στο Ελληνικό περίπτερο της έκθεσης, υπό την αιγίδα του ΕΟΤ, στο οποίο θα διανέμεται και προωθητικό υλικό του Οργανισμού. Σκοπός της αποστολής είναι να εξασφαλιστούν συνεργασίες στο χώρο της κρουαζιέρας, ώστε το 2012 να λειτουργήσει πραγματικά ή άρση του «καμποτάζ» για τα πλοία σημαίες τρίτων κρατών.

Παράλληλα με την έκθεση, έχουν ήδη κλειστεί συναντήσεις με τους επικεφαλής μεγάλων εταιρειών κρουαζιέρας, όπως της Carnival Cruise Lines, της Costa Cruises και της Royal Caribbean International, έτσι ώστε η Ελληνική αντιπροσωπεία να απαντήσει σε όλες τις απορίες και τις ενστάσεις των εκπροσώπων, σχετικά με τη σύμβαση του νόμου για την άρση του «καμποτάζ», όπως ιδίως:

- Η υποχρέωση υπογραφής σύμβασης με το ελληνικό δημόσιο.
- Το είδος και η ποιότητα των μέτρων ασφάλειας στα ελληνικά λιμάνια, τα οποία δεν έχουν πιστοποιηθεί ακόμα με το σύστημα ISPS.
- Οι λιμενικές υποδομές.
- Το κόστος του πακέτου πραγματοποίησης κυκλικών ταξιδιών.

1.000 κρουαζιερόπλοια φέτος στην Ελλάδα

Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος στην Ελλάδα αναμένεται να προσεγγίσουν περισσότερα από 1.000 κρουαζιερόπλοια, ενώ η κίνηση των επιβατών θα αυξηθεί κατά 19% - έναντι αρχικής πρόβλεψης για αύξηση 12% - λόγω της κρίσης που έχει ξεσπάσει στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Η τάση για τα επόμενα χρόνια είναι αυξητική και ο ΟΛΗΓ στοχεύει στην προσέλκυση μέρους της κίνησης αυτής στην Ηγουμενίτσα.

Στην ελληνική αποστολή θα συμμετέχουν επίσης εκπρόσωποι από τα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, του Ηρακλείου, της Καβάλας και άλλα περιφερειακά λιμάνια που ενδιαφέρονται να προσελκύσουν κρουαζιερόπλοια.

Ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας επενδύει σε υποδομές και υπηρεσίες ώστε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας να παρέχει δυνατότητα ελλιμενισμού κρουαζιεροπλοίων.Μετά την περάτωση της Β΄ Φάσης των έργων κατασκευής του Νέου Λιμένα (εντός του 2011), το λιμάνι της Ηγουμενίτσας θα διαθέτει:

- Επιπλέον χερσαία επιφάνεια 118 στρ.
- Ευθύγραμμο δίαυλο πλάτους 170μ. και ωφέλιμου βάθους 10,50μ. και μήκος 1.700μ.
- Κτίριο τερματικού σταθμού Νο 2: 3.041,46μ2
- Κτίριο τερματικού σταθμού Νο 3: 2.324,80μ2 ο οποίος θα εξυπηρετεί ελέγχους που υπαγορεύει η Συνθήκη Schengen και θα αποτελεί τερματικό σταθμό υποδοχής κρουαζιεροπλοίων.
- Έναν προβλήτα πλαγιοπρυμνοδέτησης μήκους 197,60μ. ικανό για πρόσδεση πλοίων 300000 DWT (μήκους 227μ και μέγιστου έμφορτου βυθίσματος 9,40μ).
- Συνδετήριο Κρηπίδωμα μήκους 371μ με ωφέλιμο βάθος 10,20μ.
- Προβλήτες προσέγγισης κρουαζιεροπλοίων μήκους 320μ. και 190μ
Επίσης, η Ο.Λ.ΗΓ. Α.Ε. βελτιώνει τις διαδικασίες ασφαλείας των Λιμενικών Εγκαταστάσεων της σύμφωνα με το διεθνή κώδικα ISPS, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμη συγκριτικό πλεονέκτημα για την προσέλκυση κρουαζιεροπλοίων.

Η άγρια ομορφιά της Ηπείρου

Η Ήπειρος είναι πραγματικά ένας τόπος που διαθέτει περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, οι οποίες έως τώρα παρέμεναν άγνωστες στο κοινό της κρουαζιέρας...

Η Θεσπρωτία η οποία διαθέτει ανεξάντλητο πλούτο μνημείων, που συνθέτουν ένα σύνολο με πολλές άγνωστες ομορφιές και εκπλήξεις για τον επισκέπτη (Πύργος Ραγίου, Ελέα, Γίτανα (Γιτάνη), Ντόλιανη (Φανοτή), Δυμόκαστρο).

Στην παράκτια ζώνη του Νομού Θεσπρωτίας μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τις εξαιρετικές παραλίες των Συβότων, της Πλαταριάς και της Πέρδικας. Τέλος, υπάρχουν επιλογές εναλλακτικού τουρισμού και οικοτουρισμού στις περιοχές του ποταμού Αχέροντα και του ποταμού Καλαμά για rafting, πεζοπορία, κανόε – καγιάκ, ιππασία.

Ο Νομός Ιωαννίνων με την πόλη των Ιωαννίνων, τη λίμνη Παμβώτιδα και το γραφικό Νησί. Με αξιόλογους αρχαιολογικούς χώρους, όπως το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης και το Ιτς Καλέ. Το Μέτσοβο μια πανέμορφη, ορεινή, γραφική πόλη, χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές της Πίνδου, όπου ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί μοναδικές τοπικές γεύσεις σε ένα παραδοσιακό τοπίο που προσφέρεται για δραστηριότητες οικοτουρισμού, τόσο τους θερινούς όσο και τους χειμερινούς μήνες. Η περιοχή του Ζαγορίου με τη χαράδρα του Βίκου, μια από τις δημοφιλέστερες διαδρομές στην Ελλάδα.

Η Πρέβεζα, μια παραλιακή πόλη με αξιόλογους αρχαιολογικούς χώρους το Νεκρομαντείο του Αχέροντα το σπουδαιότερο και αρχαιότερο Νεκρομαντείο, καθώς και τη Νικόπολη η ιστορία της οποίας συνδέθηκε με τη ναυμαχία στη θάλασσα του Ακτίου. Η Πάργα ένας εξαιρετικός παραδοσιακός οικισμός χτισμένος αμφιθεατρικά σπάνιας ομορφιάς που αποτελεί έναν από τους πλέον δημοφιλείς τόπους καλοκαιρινών διακοπών, με εκπληκτικές παραλίες.

Η Άρτα με το φημισμένο γεφύρι, γνωστό από το ομώνυμο δημοτικό ποίημα. Μια πόλη χτισμένη στην ίδια θέση που κατά την αρχαιότητα υπήρχε μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Ιλλυρίας, η Αμβρακία. Με σημαντική βυζαντινή παράδοση από την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1229), δείγματά της αποτελούν οι βυζαντινές εκκλησίες της Αγίας Θεοδώρας, των Βλαχερνών και της Παρηγορήτισσας.Στόχος μας είναι να αναδείξουμε αυτές τις ομορφιές και να κάνουμε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων που επιλέγουν την Ελλάδα ως προορισμό τους.

Αχ, τι ωραία που τα γράφουν! Κόντεψα να βουρκώσω από τη συγκίνηση και τα ωραία λόγια.

Κόντεψα. Μα όταν έφτασα στο σημείο που έλεγε για την άγρια ομορφιά της Ηπείρου και που σκοπεύουν λέει να την αναδείξουν για να κάνουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων και σε συνδυασμό με το ταξιδάκι που ετοιμάζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ολόκληρη κουστωδία, αγριεύτηκα η γυναίκα. Και κόντεψα να βγω από τα ρούχα μου.

Αυτοί που τα λένε όλα αυτά από πότε έχουν να πατήσουν το ποδαράκι τους σε όσα αναφέρουν; Ας πούμε για παράδειγμα στην Ντόλιανη (αρχαία Φανοτή)... Από πότε έχουν να πάνε στην Ντόλιανη;

Προσωπικά μόλις πριν λίγες μέρες, στις 8 του Μάρτη, θέλησα να επισκεφθώ την ακρόπολη της Ντόλιανης και τη βρήκα κλειδαμπαρωμένη.

Και πίσω από την πόρτα χορταριασμένο το δρομάκι μαρτύραγε πως μήνες έχει να πατήσει εκεί ανθρώπου πόδι. Ρώτησα μετά και έμαθα. Πως δεν υπάρχει φύλακας για να μείνει ανοιχτός ο χώρος!!!!!!!!!!

Και μιλάμε τώρα για την Ντόλιανη, ε;

Ένα μοναδικό αρχαιολογικό χώρο της Θεσπρωτίας που τα τελευταία χρόνια ξοδεύτηκαν ΤΑ ποσά για την ανάδειξή του. Ας είναι καλά και τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης! Αυτά που φάγαμε καλά καλά και τώρα μας απειλούν συνέχεια με χρεοκοπία.

Κοιτάξτε και θαυμάστε... πεντακόσιες ογδόντα έξι χιλιάδες στην πρώτη φάση και άλλες εξακόσιες χιλιάδες στη δεύτερη. Από το 2000 μέχρι το 2006. Ήγουν ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ευρώπουλα περίπου! Για να μένει τώρα ο αρχαιολογικός χώρος κλειστός ελλείψει φύλακα.

Κι αντί να νοιαστούν να λυθεί το πρόβλημα, μάς παραμυθιάζουν ότι θα φτάσουν στο Μαϊάμι για να διαφημίσουν στις ... αγορές της κρουαζιέρας τη φουκαριάρα την Ντόλιανη!

Από κοντά και οι δημοσιογράφοι. Που καταπίνουν αμάσητα όσα τους λένε και τρέχουν να τα αναπαράγουν.

Σαφέστατα ιδέα δεν έχουν και οι ίδιοι ότι η Ντόλιανη δε λειτουργεί.

Και δεν είναι μόνο η Ντόλιανη. Πρόβλημα υπάρχει και με το ίδιο το αρχαιολογικό μουσείο της Ηγουμενίτσας. Που εδώ και καιρό δε δέχεται ομαδικές επισκέψεις. Όταν το επισκέφθηκα και θέλησα να ζητήσω πληροφορίες για οργάνωση μιας ομαδικής επίσκεψης μού τα μασήσανε πως κάτι έργα κάνουν και μέχρι τα μέσα του Μάρτη δεν μπορούν ούτε ένα γκρουπ 18 παιδιών να υποδεχτούν. Μόνο μεμονωμένους επισκέπτες.

Τώρα που προέκυψε και το θέμα της Ντόλιανης, πονηρεύτηκα. Και έψαξα και για το Μουσείο. Και οι πληροφορίες που μου έδωσαν λένε ότι δεν έχει ακόμη παραληφθεί επίσημα το κτίριο. Και οι αρχαιολόγοι δε βρίσκουν άλλο τρόπο να πιέσουν και έβαλαν μπρος το μέτρο της απαγόρευσης ομαδικών επισκέψεων... Αλήθεια ή ψέματα; Το σίγουρο είναι πως ομαδικές επισκέψεις στο συγκεκριμένο μουσείο δεν πραγματοποιούνται!

Αυτοί που τώρα πετάνε για Μαϊάμι το έχουν στα υπόψη τους; Ή εκτός από μας θα παραμυθιάσουν και τις αγορές; Και μετά θα κλαίγονται που οι αγορές δεν εμπιστεύονται τη χώρα μας;

Λένε μετά για Πύργο Ραγίου. Και πολύ καλά κάνουν και μιλάνε για εκπλήξεις. Πιθανότατα να εννοούν και την έκπληξη που δοκίμασα κι εγώ όταν θέλησα να πάω στον Πύργο. Και αναγκάστηκα να γυρίσω άρον άρον πίσω για να μη διαλύσω το αυτοκίνητό μου στις τεράστιες λακούβες του δρόμου. Ρωτώ λοιπόν. Εκείνοι που από αύριο θα διαφημίζουν στη μακρινή Αμερική τον Πύργο Ραγίου από πότε έχουν να τον επισκεφθούν;

Κι αν τον επισκέφθηκαν δεν τους πέρασε από το μυαλό αντί να ξοδεύουν σε υπερατλαντικά ταξίδια να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να μπορεί τουλάχιστον να φτάσει ο επισκέπτης ως τα αρχαιολογικά μνημεία; Έστω και να τα δει απέξω. Όπως αναγκάστηκα κι εγώ να δω την Ντόλιανη. Τον Πύργο Ραγίου όμως ούτε που μπόρεσα να τον πλησιάσω.



______________________________________________

Το άρθρο είναι του 2011 και αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιό μας

https://educandus.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html

ενώ πολλές πληροφορίες έχουμε αναρτήσει και στο φόρουμ

https://educandus.forumgreek.com/t2178-topic

Δυστυχώς και τα δύο έχουν φάει κόκκινο από το face book και για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε το άρθρο στο Αταξίες. Μέχρι να το κοκκινίσει και αυτό η ομάδα διαχείρισης του face book...

Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη της ενημέρωσης και ειδικά για τους αρχαιολογικούς χώρους που τους λατρεύουμε! Καθώς εξακολουθούν και να βγαίνουν διάφοροι και να λένε ό,τι τους συμφέρει και τους βολεύει για να τους βάλουν στο χέρι οι ιδιώτες!

ΧΑΣΤΕ 10 ΚΙΛΑ ΣΕ 40 ΗΜΕΡΕΣ

Μεσημεριανό: Ψάρι ψητό στη σχάρα χωρίς αλάτι και χωρίς λάδι. Χόρτα βραστά χωρίς αλάτι. Προσθέτουμε άφθονο λεμόνι, ρίγανη στο ψάρι και μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο στα χόρτα. Επιτρέπεται μια φετούλα ψωμί ή μια φρυγανιά.  

Αν θέλετε να χάσετε βάρος, σας προτείνω μια δοκιμασμένη μέθοδο που θα σας βοηθήσει αργά και σταθερά να μειώσετε τα κιλά σας. Χωρίς να πεινάτε, χωρίς να υποφέρετε.

Στη δίαιτα αυτή δεν υπάρχει συγκεκριμένο μενού. Το μενού το προσαρμόζετε στις δικές σας επιθυμίες. Ακολουθώντας κάποιες γενικές αρχές.

Πχ το λέμε όχι στις 3 άσπρες σκόνες:

Αλάτι - Ζάχαρη - Αλεύρι

Οι δύο πρώτες απαγορεύονται τελείως. Για το αλεύρι ισχύει ο περιορισμός στις ανάγκες του οργανισμού. Δηλαδή επιτρέπεται να φάμε μια φετούλα ψωμί με το φαγητό μας ή και φρυγανιά.

Επίσης πίνουμε πολύ νερό.

Τρώμε μικρά και συχνά γεύματα.

Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. 

Πέρα κάνει το μήλο και την πείνα μας στα ενδιάμεσα των κύριων γευμάτων! 

Το βραδινό μας προτείνουμε να είναι ελαφρύ. Προτιμούμε να τρώμε ένα καλό πρωινό και ένα  καλό μεσημεριανό.

Ένα χορταστικό και στο μάτι και στο στομάχι βραδινό! 

Μπορούμε να βάλουμε ξίδι και ρίγανη! 

Για να δείτε και άλλες ιδέες, επισκεφθείτε το φόρουμ και διαβάστε αναλυτικά τι κάνουμε σ' αυτή τη δίαιτα. Που αποδεδειγμένα οδηγεί σε χάσιμο βάρους 10 κιλών σε 40 ημέρες ενώ αν τη συνεχίσετε για 5 μήνες θα ζυγίζετε 20 κιλά λιγότερα!

Σελίδα 1

https://educandus.forumgreek.com/t2438-topic

Σελίδα 2

https://educandus.forumgreek.com/t2438p25-topic

Σελίδα 3

https://educandus.forumgreek.com/t2438p50-topic 

Ένα κλασικό πρωινό αυτής της δίαιτας

Καφές (χωρίς ζάχαρη, γάλα κατά βούληση)  - χυμός πορτοκάλι - βραστό αβγό