Αγγελική Πάλλη - BARTOLOMMEI: Μια Θεσπρωτή ποιήτρια και λογία του 19ου αιώνα που ύμνησε την επανάσταση του 1821

Ἀγγελικὴ Πάλλη. 

Ποιήτρια καὶ συγγραφεὺς ἑλληνικῆς καταγωγῆς ποὺ γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὸ Λιβόρνο τῆς Ἰταλίας (1798-1875). Ἔγραψε πολλὰ ἔργα, κυρίως ποιήματα καὶ τραγωδίες, στὰ Ἰταλικά, καθὼς καὶ ποιήματα ἐμπνευσμένα ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἐπανάσταση.

Ὠδὴ εἰς τὸν Λὸρδο Βύρωνα (ποίηση τῆς συνθέτιδος) 1η Ἰουνίου 1824.

Τραγουδᾶ ἡ σοπράνο Φαίη Νούσια. Στὸ πιάνο ἡ Καλλιόπη Γερμανοῦ.

«Τοὺς λαμπροὺς ὕμνους τῆς νίκης ἀφήνων 

Κλαυθμῶν ἠχεῖ ἡρώων ὁ στρατὸς.

Πικρῶς λυποῦντ' αἱ ψυχαὶ τῶν Ἑλλήνων 

Τ' ἀκούει μακρόθεν καὶ χαίρει ὁ ἐχθρὸς.

Ὁ φίλος ἦλθε, πλὴν, μόλις τὸν εἶδον 

Σκάπτουν κλαίοντες τὸν τάφον αὐτοῦ.

Ἰδοῦ τὸ τέλος ἐνδόξων ἐλπίδων 

Καὶ τὸ τρόπαιον θανάτου σκληροῦ. (3)

Τῆς νίκης παιάνας τοὺς λαμπροὺς ἀφήνων 

Ἀντηχεῖ μὲ θρήνους ὁ γραικῶν στρατὸς.

Τοὺς βαθεῖς δὲ θρήνους ἤδη τῶν Ἑλλήνων 

μακρόθεν ἀκούων χαίρετ' ὁ ἐχθρός»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Τίτλος Εργασίας:«Ελληνίδες γυναίκες λογοτέχνες στο χώρο των γραμμάτων (1830-1914)».
Του μεταπτυχιακού φοιτητή:Κωνσταντίνου Λώλου.  - Θεσσαλονίκη, 2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:
https://docplayer.gr/111288701-Panepistimio-makedonias-sholi-oikonomikon-kai-perifereiakon-spoydon-tmima-valkanikon-slavikon-kai-anatolikon-spoydon.html

(Παραθέτουμε  το κείμενο αν και σημειώνουμε  ότι κάποια σημεία του μαρτυρούν ότι είναι κακή μετάφραση από ξένη γλώσσα στα ελληνικά.)

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα Ελληνίδας λογίας της διασποράς αποτελεί η περίπτωση της Αγγελικής Πάλλη-Μπαρτολομέι.*

Η Αγγελική Πάλλη ήταν επιφανής ποιήτρια και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Λιβόρνο της Ιταλίας το 1798.  Ήταν θυγατέρα του Παναγιώτη Πάλλη που κατάγονταν από το χωριό Ελινοί (Βέλλιανη) τη σημερινή Χρυσαυγή Θεσπρωτίας.

Σύγχρονη με τον Κάλβο και τον Σολωμό,επηρεασμένη από τον νεοκλασικισμό, φημίστηκε ως συγγραφέας όχι μόνον ποιητικών και δραματικών έργων, αλλά και διηγημάτων.Δίνει έμφαση στον αγώνα των Ελλήνων και το ταραγμένο ιστορικό παρόν της εποχής της, αποκαλύπτοντας συναισθήματα και στοχεύοντας στη συγκίνηση των αναγνωστών. Δεν αποφεύγει το στομφώδες ύφος και την επιμελημένη στιχουργική.

Συνήθως έγραφε στην ιταλική γλώσσα, και υπερασπίστηκε τα δίκαια των αγώνων της Κρήτης.

Το 1814 έγραψε την πρώτη τραγωδία της,Θυέστης, το 1819 έγινε μέλος της Labronica, λαμβάνοντας το όνομα του Zelmira, και συνέχισε να οργανώνει λογοτεχνικές συναντήσεις στο σαλόνι του σπιτιού του.

Στη συνέχεια, όταν οι Έλληνες άρχισαν τον αγώνα κατά της Τουρκοκρατίας η Πάλλη εστίασε το ενδιαφέρον της στα προβλήματα του λαού της πατρίδας της, μετατρέποντας το λογοτεχνικό σαλόνι της σε ένα κέντρο συλλογής χρημάτων για τον αγώνα των Ελλήνων.

Το 1824, η συγγραφέας, έγινε η μόνη γυναίκα που θα γινόταν δεκτή στην επιστημονική και λογοτεχνική λέσχη του Υπουργικού Συμβουλίου, φιλοξενήθηκε στο Παρίσι από τον Giovan Pietro Vieusseuxο οποίος την κάλεσε να συνεργαστούν σε  ανθολογία, αλλά η Πάλλη δεν μπορούσε να υποστηρίξει την απαιτούμενη συνεργασία και δεν αποδέχθηκε το πρόταση.

Γύρω στα 30 της  παντρεύτηκε τον  Gian Paolo Bartolommei**,ευγενούς καταγωγής της Κορσικής και πατριώτη, και το 1832, γεννήθηκε ο γιος τους Lucianino. Εκείνα τα χρόνια, η Αγγελική Πάλλη έγραψε κυρίως πεζογραφία και μυθιστορήματα των κοινωνικών και παιδαγωγικών καταστάσεων, κινήθηκε προς την πολιτική λογοτεχνία και άρχισε να συνεργάζεται με εφημερίδες και μέτρια περιοδικά, τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν η Pansy του Σίλβιο Giannini.

Στα χρόνια που προηγήθηκαν του πρώτου πολέμου της ανεξαρτησίας έγραψε στίχους, ως επί το πλείστον ανέκδοτους, και συναισθηματικές ιστορικές ιστορίες που συγκέντρωσε στη συνέχεια σε ένα μικρό βιβλίο που ονομάζεται Racconti.

Η πολιτική της  δραστηριότητα ήταν έντονη: το 1847 ασχολήθηκε με την οργάνωση των εθνοφρουρών της Τοσκάνης και, το επόμενο έτος, πήγε να συνεργαστεί με την φλωρεντιανή εφημερίδα La Patria στέλνοντας τα νέα που ήρθαν από το στρατόπεδο. Έφτασε ο σύζυγός και ο γιος της στη Λομβαρδία για την επισφάλεια της κατάστασης, το 1849 επέστρεψε στο Λιβόρνο και αποσύρθηκε στην ύπαιθρο.  Εδώ, το 1851, έγραψε τις ομιλίες μιας γυναίκας στις νεαρές παντρεμένες γυναίκες της χώρας της, όπου καταδεικνύει την ανάγκη εκπαίδευσης γυναικών και επαναξιολογεί το ρόλο των γυναικών στην οικογένεια και την κοινωνία.

Το 1853, χήρα και με μέτριες οικονομικές απολαβές, αποφάσισε να φύγει για το Τορίνο,όπου άρχισε να αφοσιώνεται πλήρως στα γράμματα.Το 1855 δημοσιεύθηκαν οι Εξομολογήσεις μιας Κορσικανής, το επόμενο έτος έγραψε το Cenni πάνω από το Λιβόρνο και το περίγραμμα του, στην οποία περιγράφει την πόλη της, παρέχοντας ιστορικές και πολιτιστικές σημειώσεις. Επίσης, κατά τη διάρκεια της παραμονής στο Τορίνο άρχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα του Λιβόρνο "Η Ευτέρπη", καλλιτεχνική εβδομάδα, η γραμματική και θεατρικές παραστάσεις. Το 1857 αποφάσισε να επιστρέψει στο Λιβόρνο όπου ζούσε δίνοντας ιδιωτικά μαθήματα.

Στις 1 του Ιανουαρίου 1859 ξεκίνησε και στη συνέχεια συνεχίστηκε μέχρι την ανακήρυξη του Βασιλείου της Ιταλίας, την έκδοση του εβδομαδιαίου περιοδικού Il Romito, όπου παράλληλα με την είδηση της καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής φύσης ενώθηκε ένα πολιτικό ρεπερτόριο σαφές προ-Πιεμόντε προσανατολισμό και προ-Cavour.

Περί το 1864 συνέθεσε το λυρικό δράμα Corinna, το 1968 τα μυθιστορήματα Ulrico και Elfrida και το Il hunchback της Santa Fiora.

Την τελευταία δεκαετία της ζωής του ασχολήθηκε κυρίως με διδακτολογικά-παιδαγωγικά προβλήματα, με ιδιαίτερη προσοχή σε εκείνα που σχετίζονταν με την εκπαίδευση των γυναικών.Από το '72 έως '75 έγραψε δραματικές συνθέσεις, που περιγράφει τη ζωή του Δάντη στο δικαστήριο του Μιλάνου, Lello, ο οποίος αφηγείται σε 5 ενεργεί την ιστορία ενός «700 Ιππότης και τα νέα Σπύρο.

Η Αγγελική Πάλλη πέθανε στο Λιβόρνο στις 6 Μαρτίου 1875.

Κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης αναζωπυρώθηκε ο ενθουσιασμός της υπέρ της μητέρας Ελλάδας και έγγραψε στα ελληνικά «Ύμνον προς τον Βύρωνα» και «Θρήνον για την καταστροφή των Ψαρών.

Ονομάστηκε «νέα Σαπφώ». Επίσης έγραψε και δραματικά έργα και διηγήματα στα ελληνικά με Ελληνικές υποθέσεις. Υπήρξε φύση λεπτή, φιλέλλην, πνευματώδης, μορφωμένη και ενέπνευσε με το έργο της τον θαυμασμό στους ομότεχνούς της.

Τιμήθηκε από το Λιβόρνο για την προσφορά της στην λογοτεχνία

__________________________

* Αλόη Σιδέρη(1929, 2004) (1989-1994).Έλληνες φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Πίζας (1806-1861), Α ́-Β ́.Αθήνα: Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, σελ.55.

** BARTOLOMMEI, Giampaolo, inDizionariobiograficodegliitaliani, Roma, Istitutodell'EnciclopediaItaliana.URL consultato il 19 marzo 2018.

Περιφέρεια Ηπείρου: Περιφερειακή Ενότητα Ιωαννίνων: Όπου η Ομορφιά Περισσεύει
Από την Αγγελική Πλάγου  ΠΗΓΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Ωραίο το ανέκδοτο για την ανάδειξη της Θεσπρωτίας

Την ανακοίνωση που ακολουθεί τη διαβάσαμε εδώ:

http://epirusgate.blogspot.com/2011/03/blog-post_275.html

ΟΛΗΓ: Στόχος μας να κάνουμε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων!

Στη διεθνή έκθεση κρουαζιέρας Cruise Shipping Miami συμμετέχει ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας

Ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας, στo πλαίσιο της πολιτικής marketing που ακολουθεί, εστιάζοντας στην προσπάθεια προσέλκυσης κρουαζιεροπλοίων στο λιμένα, προτίθεται να συμμετέχει στην Ελληνική αποστολή που ηγούνται οι υπουργοί Θαλασσίων Υποθέσεων Νήσων & Αλιείας κ. Διαμαντίδης, Πολιτισμού & Τουρισμού κ. Γερουλάνος καθώς και ο υφυπουργός Πολιτισμού & Τουρισμού κ. Νικητιάδης.

Η αποστολή θα μεταβεί στη διεθνή έκθεση κρουαζιέρας Cruise Shipping Miami που διοργανώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες από 14 έως και 17 Μαρτίου 2011.

Σημειώνεται επίσης, ότι ο ΟΛΗΓ εκπροσωπείται και στο Ελληνικό περίπτερο της έκθεσης, υπό την αιγίδα του ΕΟΤ, στο οποίο θα διανέμεται και προωθητικό υλικό του Οργανισμού. Σκοπός της αποστολής είναι να εξασφαλιστούν συνεργασίες στο χώρο της κρουαζιέρας, ώστε το 2012 να λειτουργήσει πραγματικά ή άρση του «καμποτάζ» για τα πλοία σημαίες τρίτων κρατών.

Παράλληλα με την έκθεση, έχουν ήδη κλειστεί συναντήσεις με τους επικεφαλής μεγάλων εταιρειών κρουαζιέρας, όπως της Carnival Cruise Lines, της Costa Cruises και της Royal Caribbean International, έτσι ώστε η Ελληνική αντιπροσωπεία να απαντήσει σε όλες τις απορίες και τις ενστάσεις των εκπροσώπων, σχετικά με τη σύμβαση του νόμου για την άρση του «καμποτάζ», όπως ιδίως:

- Η υποχρέωση υπογραφής σύμβασης με το ελληνικό δημόσιο.
- Το είδος και η ποιότητα των μέτρων ασφάλειας στα ελληνικά λιμάνια, τα οποία δεν έχουν πιστοποιηθεί ακόμα με το σύστημα ISPS.
- Οι λιμενικές υποδομές.
- Το κόστος του πακέτου πραγματοποίησης κυκλικών ταξιδιών.

1.000 κρουαζιερόπλοια φέτος στην Ελλάδα

Είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος στην Ελλάδα αναμένεται να προσεγγίσουν περισσότερα από 1.000 κρουαζιερόπλοια, ενώ η κίνηση των επιβατών θα αυξηθεί κατά 19% - έναντι αρχικής πρόβλεψης για αύξηση 12% - λόγω της κρίσης που έχει ξεσπάσει στις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Η τάση για τα επόμενα χρόνια είναι αυξητική και ο ΟΛΗΓ στοχεύει στην προσέλκυση μέρους της κίνησης αυτής στην Ηγουμενίτσα.

Στην ελληνική αποστολή θα συμμετέχουν επίσης εκπρόσωποι από τα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, του Ηρακλείου, της Καβάλας και άλλα περιφερειακά λιμάνια που ενδιαφέρονται να προσελκύσουν κρουαζιερόπλοια.

Ο Οργανισμός Λιμένος Ηγουμενίτσας επενδύει σε υποδομές και υπηρεσίες ώστε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας να παρέχει δυνατότητα ελλιμενισμού κρουαζιεροπλοίων.Μετά την περάτωση της Β΄ Φάσης των έργων κατασκευής του Νέου Λιμένα (εντός του 2011), το λιμάνι της Ηγουμενίτσας θα διαθέτει:

- Επιπλέον χερσαία επιφάνεια 118 στρ.
- Ευθύγραμμο δίαυλο πλάτους 170μ. και ωφέλιμου βάθους 10,50μ. και μήκος 1.700μ.
- Κτίριο τερματικού σταθμού Νο 2: 3.041,46μ2
- Κτίριο τερματικού σταθμού Νο 3: 2.324,80μ2 ο οποίος θα εξυπηρετεί ελέγχους που υπαγορεύει η Συνθήκη Schengen και θα αποτελεί τερματικό σταθμό υποδοχής κρουαζιεροπλοίων.
- Έναν προβλήτα πλαγιοπρυμνοδέτησης μήκους 197,60μ. ικανό για πρόσδεση πλοίων 300000 DWT (μήκους 227μ και μέγιστου έμφορτου βυθίσματος 9,40μ).
- Συνδετήριο Κρηπίδωμα μήκους 371μ με ωφέλιμο βάθος 10,20μ.
- Προβλήτες προσέγγισης κρουαζιεροπλοίων μήκους 320μ. και 190μ
Επίσης, η Ο.Λ.ΗΓ. Α.Ε. βελτιώνει τις διαδικασίες ασφαλείας των Λιμενικών Εγκαταστάσεων της σύμφωνα με το διεθνή κώδικα ISPS, προσθέτοντας έτσι ένα ακόμη συγκριτικό πλεονέκτημα για την προσέλκυση κρουαζιεροπλοίων.

Η άγρια ομορφιά της Ηπείρου

Η Ήπειρος είναι πραγματικά ένας τόπος που διαθέτει περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, οι οποίες έως τώρα παρέμεναν άγνωστες στο κοινό της κρουαζιέρας...

Η Θεσπρωτία η οποία διαθέτει ανεξάντλητο πλούτο μνημείων, που συνθέτουν ένα σύνολο με πολλές άγνωστες ομορφιές και εκπλήξεις για τον επισκέπτη (Πύργος Ραγίου, Ελέα, Γίτανα (Γιτάνη), Ντόλιανη (Φανοτή), Δυμόκαστρο).

Στην παράκτια ζώνη του Νομού Θεσπρωτίας μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τις εξαιρετικές παραλίες των Συβότων, της Πλαταριάς και της Πέρδικας. Τέλος, υπάρχουν επιλογές εναλλακτικού τουρισμού και οικοτουρισμού στις περιοχές του ποταμού Αχέροντα και του ποταμού Καλαμά για rafting, πεζοπορία, κανόε – καγιάκ, ιππασία.

Ο Νομός Ιωαννίνων με την πόλη των Ιωαννίνων, τη λίμνη Παμβώτιδα και το γραφικό Νησί. Με αξιόλογους αρχαιολογικούς χώρους, όπως το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης και το Ιτς Καλέ. Το Μέτσοβο μια πανέμορφη, ορεινή, γραφική πόλη, χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές της Πίνδου, όπου ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί μοναδικές τοπικές γεύσεις σε ένα παραδοσιακό τοπίο που προσφέρεται για δραστηριότητες οικοτουρισμού, τόσο τους θερινούς όσο και τους χειμερινούς μήνες. Η περιοχή του Ζαγορίου με τη χαράδρα του Βίκου, μια από τις δημοφιλέστερες διαδρομές στην Ελλάδα.

Η Πρέβεζα, μια παραλιακή πόλη με αξιόλογους αρχαιολογικούς χώρους το Νεκρομαντείο του Αχέροντα το σπουδαιότερο και αρχαιότερο Νεκρομαντείο, καθώς και τη Νικόπολη η ιστορία της οποίας συνδέθηκε με τη ναυμαχία στη θάλασσα του Ακτίου. Η Πάργα ένας εξαιρετικός παραδοσιακός οικισμός χτισμένος αμφιθεατρικά σπάνιας ομορφιάς που αποτελεί έναν από τους πλέον δημοφιλείς τόπους καλοκαιρινών διακοπών, με εκπληκτικές παραλίες.

Η Άρτα με το φημισμένο γεφύρι, γνωστό από το ομώνυμο δημοτικό ποίημα. Μια πόλη χτισμένη στην ίδια θέση που κατά την αρχαιότητα υπήρχε μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Ιλλυρίας, η Αμβρακία. Με σημαντική βυζαντινή παράδοση από την εποχή του Δεσποτάτου της Ηπείρου (1229), δείγματά της αποτελούν οι βυζαντινές εκκλησίες της Αγίας Θεοδώρας, των Βλαχερνών και της Παρηγορήτισσας.Στόχος μας είναι να αναδείξουμε αυτές τις ομορφιές και να κάνουμε το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων που επιλέγουν την Ελλάδα ως προορισμό τους.

Αχ, τι ωραία που τα γράφουν! Κόντεψα να βουρκώσω από τη συγκίνηση και τα ωραία λόγια.

Κόντεψα. Μα όταν έφτασα στο σημείο που έλεγε για την άγρια ομορφιά της Ηπείρου και που σκοπεύουν λέει να την αναδείξουν για να κάνουν το λιμάνι της Ηγουμενίτσας σημείο υποδοχής κρουαζιεροπλοίων και σε συνδυασμό με το ταξιδάκι που ετοιμάζουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ολόκληρη κουστωδία, αγριεύτηκα η γυναίκα. Και κόντεψα να βγω από τα ρούχα μου.

Αυτοί που τα λένε όλα αυτά από πότε έχουν να πατήσουν το ποδαράκι τους σε όσα αναφέρουν; Ας πούμε για παράδειγμα στην Ντόλιανη (αρχαία Φανοτή)... Από πότε έχουν να πάνε στην Ντόλιανη;

Προσωπικά μόλις πριν λίγες μέρες, στις 8 του Μάρτη, θέλησα να επισκεφθώ την ακρόπολη της Ντόλιανης και τη βρήκα κλειδαμπαρωμένη.

Και πίσω από την πόρτα χορταριασμένο το δρομάκι μαρτύραγε πως μήνες έχει να πατήσει εκεί ανθρώπου πόδι. Ρώτησα μετά και έμαθα. Πως δεν υπάρχει φύλακας για να μείνει ανοιχτός ο χώρος!!!!!!!!!!

Και μιλάμε τώρα για την Ντόλιανη, ε;

Ένα μοναδικό αρχαιολογικό χώρο της Θεσπρωτίας που τα τελευταία χρόνια ξοδεύτηκαν ΤΑ ποσά για την ανάδειξή του. Ας είναι καλά και τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης! Αυτά που φάγαμε καλά καλά και τώρα μας απειλούν συνέχεια με χρεοκοπία.

Κοιτάξτε και θαυμάστε... πεντακόσιες ογδόντα έξι χιλιάδες στην πρώτη φάση και άλλες εξακόσιες χιλιάδες στη δεύτερη. Από το 2000 μέχρι το 2006. Ήγουν ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες ευρώπουλα περίπου! Για να μένει τώρα ο αρχαιολογικός χώρος κλειστός ελλείψει φύλακα.

Κι αντί να νοιαστούν να λυθεί το πρόβλημα, μάς παραμυθιάζουν ότι θα φτάσουν στο Μαϊάμι για να διαφημίσουν στις ... αγορές της κρουαζιέρας τη φουκαριάρα την Ντόλιανη!

Από κοντά και οι δημοσιογράφοι. Που καταπίνουν αμάσητα όσα τους λένε και τρέχουν να τα αναπαράγουν.

Σαφέστατα ιδέα δεν έχουν και οι ίδιοι ότι η Ντόλιανη δε λειτουργεί.

Και δεν είναι μόνο η Ντόλιανη. Πρόβλημα υπάρχει και με το ίδιο το αρχαιολογικό μουσείο της Ηγουμενίτσας. Που εδώ και καιρό δε δέχεται ομαδικές επισκέψεις. Όταν το επισκέφθηκα και θέλησα να ζητήσω πληροφορίες για οργάνωση μιας ομαδικής επίσκεψης μού τα μασήσανε πως κάτι έργα κάνουν και μέχρι τα μέσα του Μάρτη δεν μπορούν ούτε ένα γκρουπ 18 παιδιών να υποδεχτούν. Μόνο μεμονωμένους επισκέπτες.

Τώρα που προέκυψε και το θέμα της Ντόλιανης, πονηρεύτηκα. Και έψαξα και για το Μουσείο. Και οι πληροφορίες που μου έδωσαν λένε ότι δεν έχει ακόμη παραληφθεί επίσημα το κτίριο. Και οι αρχαιολόγοι δε βρίσκουν άλλο τρόπο να πιέσουν και έβαλαν μπρος το μέτρο της απαγόρευσης ομαδικών επισκέψεων... Αλήθεια ή ψέματα; Το σίγουρο είναι πως ομαδικές επισκέψεις στο συγκεκριμένο μουσείο δεν πραγματοποιούνται!

Αυτοί που τώρα πετάνε για Μαϊάμι το έχουν στα υπόψη τους; Ή εκτός από μας θα παραμυθιάσουν και τις αγορές; Και μετά θα κλαίγονται που οι αγορές δεν εμπιστεύονται τη χώρα μας;

Λένε μετά για Πύργο Ραγίου. Και πολύ καλά κάνουν και μιλάνε για εκπλήξεις. Πιθανότατα να εννοούν και την έκπληξη που δοκίμασα κι εγώ όταν θέλησα να πάω στον Πύργο. Και αναγκάστηκα να γυρίσω άρον άρον πίσω για να μη διαλύσω το αυτοκίνητό μου στις τεράστιες λακούβες του δρόμου. Ρωτώ λοιπόν. Εκείνοι που από αύριο θα διαφημίζουν στη μακρινή Αμερική τον Πύργο Ραγίου από πότε έχουν να τον επισκεφθούν;

Κι αν τον επισκέφθηκαν δεν τους πέρασε από το μυαλό αντί να ξοδεύουν σε υπερατλαντικά ταξίδια να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να μπορεί τουλάχιστον να φτάσει ο επισκέπτης ως τα αρχαιολογικά μνημεία; Έστω και να τα δει απέξω. Όπως αναγκάστηκα κι εγώ να δω την Ντόλιανη. Τον Πύργο Ραγίου όμως ούτε που μπόρεσα να τον πλησιάσω.



______________________________________________

Το άρθρο είναι του 2011 και αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιό μας

https://educandus.blogspot.com/2011/03/blog-post_13.html

ενώ πολλές πληροφορίες έχουμε αναρτήσει και στο φόρουμ

https://educandus.forumgreek.com/t2178-topic

Δυστυχώς και τα δύο έχουν φάει κόκκινο από το face book και για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε το άρθρο στο Αταξίες. Μέχρι να το κοκκινίσει και αυτό η ομάδα διαχείρισης του face book...

Εμείς πάντως θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη της ενημέρωσης και ειδικά για τους αρχαιολογικούς χώρους που τους λατρεύουμε! Καθώς εξακολουθούν και να βγαίνουν διάφοροι και να λένε ό,τι τους συμφέρει και τους βολεύει για να τους βάλουν στο χέρι οι ιδιώτες!

ΧΑΣΤΕ 10 ΚΙΛΑ ΣΕ 40 ΗΜΕΡΕΣ

Μεσημεριανό: Ψάρι ψητό στη σχάρα χωρίς αλάτι και χωρίς λάδι. Χόρτα βραστά χωρίς αλάτι. Προσθέτουμε άφθονο λεμόνι, ρίγανη στο ψάρι και μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο στα χόρτα. Επιτρέπεται μια φετούλα ψωμί ή μια φρυγανιά.  

Αν θέλετε να χάσετε βάρος, σας προτείνω μια δοκιμασμένη μέθοδο που θα σας βοηθήσει αργά και σταθερά να μειώσετε τα κιλά σας. Χωρίς να πεινάτε, χωρίς να υποφέρετε.

Στη δίαιτα αυτή δεν υπάρχει συγκεκριμένο μενού. Το μενού το προσαρμόζετε στις δικές σας επιθυμίες. Ακολουθώντας κάποιες γενικές αρχές.

Πχ το λέμε όχι στις 3 άσπρες σκόνες:

Αλάτι - Ζάχαρη - Αλεύρι

Οι δύο πρώτες απαγορεύονται τελείως. Για το αλεύρι ισχύει ο περιορισμός στις ανάγκες του οργανισμού. Δηλαδή επιτρέπεται να φάμε μια φετούλα ψωμί με το φαγητό μας ή και φρυγανιά.

Επίσης πίνουμε πολύ νερό.

Τρώμε μικρά και συχνά γεύματα.

Ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα. 

Πέρα κάνει το μήλο και την πείνα μας στα ενδιάμεσα των κύριων γευμάτων! 

Το βραδινό μας προτείνουμε να είναι ελαφρύ. Προτιμούμε να τρώμε ένα καλό πρωινό και ένα  καλό μεσημεριανό.

Ένα χορταστικό και στο μάτι και στο στομάχι βραδινό! 

Μπορούμε να βάλουμε ξίδι και ρίγανη! 

Για να δείτε και άλλες ιδέες, επισκεφθείτε το φόρουμ και διαβάστε αναλυτικά τι κάνουμε σ' αυτή τη δίαιτα. Που αποδεδειγμένα οδηγεί σε χάσιμο βάρους 10 κιλών σε 40 ημέρες ενώ αν τη συνεχίσετε για 5 μήνες θα ζυγίζετε 20 κιλά λιγότερα!

Σελίδα 1

https://educandus.forumgreek.com/t2438-topic

Σελίδα 2

https://educandus.forumgreek.com/t2438p25-topic

Σελίδα 3

https://educandus.forumgreek.com/t2438p50-topic 

Ένα κλασικό πρωινό αυτής της δίαιτας

Καφές (χωρίς ζάχαρη, γάλα κατά βούληση)  - χυμός πορτοκάλι - βραστό αβγό

ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ

Μ. Λαμπρίδου

Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, τους ξενυχτάνε. Τα στρώματα; Των κρεβατιών τα στρώματα;

Πριν μέρες πέταξε το κρεβάτι. Ένα τέταρτο του αιώνα. Πόσο να αντέξει; Σκέβρωσαν οι τάβλες του, άνοιξαν οι αρμοί του, ξεκόλλησαν τα κεφαλάρια του.

Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν κι απ' τα καλά. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια βρέθηκε ένα βράδυ στο πάτωμα. Με ένα γκντουπ απίθανο που έκανε την αποκάτω να βρίζει σαν ναύτης στην Τρούμπα.

Ναύτης ήταν κάποτε κι εκείνη που κοιμόταν στο κρεβάτι. Σε άλλους καιρούς ξάπλωνε σε κουκέτες. Κι αναγάλλιαζε η ψυχή της να νιώθει τον ωκεανό να πλέει κάτω από το στρώμα της κουκέτας.

Έπειτα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι. Πάνε τα καράβια. Πάνε και τα όνειρα για τα χρυσά γαλόνια. Κλείστηκε στους τέσσερις τοίχους. Στους τέσσερις άδειους τοίχους στην αρχή. Δίχως έπιπλα. Μια κουρελού στο πάτωμα και πάνω ένα στρώμα. Κι ένα χαρτόκουτο από δίπλα για κομοδίνο. Σαν φαντάρος σε εκστρατεία. Και σαν ταξιδευτής στην έρημο που αναζητά προορισμό.

Κατόπι το πήρε απόφαση. Κι άρχισε να γεμίζει το διαμέρισμα με ένα σωρό μπιχλιμπίδια. Αγόρασε και κρεβάτι. Να κοιμάται σαν άνθρωπος. Διπλό. Στην ηλικία της σε διπλά κρεβάτια κοιμούνταν οι άνθρωποι.

Και πέρασαν οι μέρες. Πέρασαν και οι νύχτες. Πάνω στο κρεβάτι. Το ακούνητο. Ώσπου ήρθε εκείνο το γκντουπππππ! Και η απότομη προσγείωση στο πάτωμα. Πήρε τεράστια καρφιά και σανίδια την άλλη μέρα. Και το κάρφωσε. Να μη φωνάζει η αποκάτω. Και να καταλάβει και το κρεβάτι πως δεν είναι καραβίσιο να κουνιέται.

Αλίμονο. Εκείνο δεν έλεγε να συμμορφωθεί. Πείσμα το κρεβάτι, πείσμα κι εκείνη να το κοπανάει με ό,τι έβρισκε για να έρχεται στα ίσα του. Κι όμως. Κατά βάθος την ευχαριστούσε αυτός ο διαρκής πόλεμος. Κι άφηνε κάθε μάχη πίσω της τραύματα ανοιχτά πάνω στις σανίδες. Ώσπου το πήρε απόφαση. Πως δεν ήταν κρεβάτι αυτό. Καράβι ήταν. Που ταξίδευε και θαλασσοδερνόταν.

Κι αυτή απάνου του. Θαλασσοδαρμένη. Στις μπόρες της ζωής. Με όνειρα που έμειναν όνειρα και νύχτες που δεν ξημέρωναν.

Παραμιλούσε στον ύπνο της. Τσεκαρισμένο αυτό. Μα το κρεβάτι δεν είχε στόμα να μιλήσει. Κι έβρισκε δικούς του τρόπους, κρεβατίσιους, να δίνει απαντήσεις. Πότε φέρνοντας εφιάλτες. Και πότε βυθίζοντάς την σε λήθαργο και καταργώντας και το καλύτερο ξυπνητήρι.

Μαζί του μοιράστηκε αμέτρητες νύχτες άυπνες. Κι άλλες νύχτες γεμάτες αστέρια και μουσικές. Ώσπου έμεινε άχρηστο το δεύτερο μαξιλάρι. Στην αρχή το έπαιρνε αγκαλιά. Πώς παίρνουμε το μικρό παιδί όταν σκανιάζει στο κλάμα... Μετά συνήθισε να κοιμάται με διπλό προσκεφάλι. Και να απλώνεται διαγωνίως στο στρώμα. Να μην έχει χώρο – κοτζάμ διπλό κρεβάτι – για άλλον.

Κι έπειτα ήρθε ο καιρός που δε χωρούσε ούτε η ίδια στο κρεβάτι. Μια ολόκληρη χρονιά την έβγαλε στον καναπέ. Και το κρεβάτι; Τίγκα στα πεταμένα ρούχα. Μπας και παρασυρθεί καμιά νύχτα και ξαπλώσει πάνω του.

Ώσπου δεν την χωρούσε ούτε το διαμέρισμα. Κι αρχίσαν τα σχέδια γι' αναχώρηση. Για τα καράβια; Μπαααααα. Πού τέτοια τύχη...

Μετακόμιση. Σε άλλη πόλη. Και σ’ άλλους ουρανούς.

Από την πρώτη στιγμή καταστάλαξε πως το κρεβάτι θα μείνει πίσω. Δεν το ήθελε μαζί της. Κι έμεινε. Στο άδειο διαμέρισμα.

Ένα καινούριο κρεβάτι αγοράστηκε. Μεταλλικό. Να μην έχει τις ίδιες περιπέτειες και τις νυχτερινές προσγειώσεις.

Κρύο πράμα. Το μέταλλο δεν είναι ξύλο.

Ξάπλωνε τις νύχτες στην ... κρεβατάρα και στέναζε. Αχ, παλιό μου κρεβατάκι... Πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις την αξία του;

Γύρισε, μήνες μετά, στο άδειο σπίτι. Το κρεβάτι εκεί. Πιο ξεχαρβαλωμένο από ποτέ. Μια νύχτα μόνο πρόκαμε να κοιμηθεί πάνω του. Κι ήταν ο ύπνος μέλι. Πόσες ώρες; Πόσα χρόνια;

Μετά ήρθαν οι μπογιατζήδες. Και το γέρικο κρεβάτι διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Δεν το άντεξε. Τσάκισε οριστικά. Και μεταφέρθηκε κάτω. Δίπλα στους κάδους των απορριμμάτων. Τα ξύλα μόνο.

Έμεινε το στρώμα. Μόνο και πάλι. Μετά από τόσα χρόνια.

Φύγαν κι οι μπογιατζήδες. Και το στρώμα ξαναμπήκε στη θέση του. Εκείνη την πρώτη. Στο πάτωμα!

Απόψε είναι η τελευταία του νύχτα. Αύριο θα έρθει ένα καινούριο κρεβάτι. Μεταλλικό φυσικά. Κι όχι διπλό.

Στο πάτωμα λοιπόν απόψε. Αγκαλιά για στερνή φορά.

Αν καταφέρει να κοιμηθεί. Ποιος μπορεί να χαραμίσει τη νύχτα του για ύπνο όταν γνωρίζει πως είναι η τελευταία με ό,τι πολύ αγάπησε;

____________________________________

Αναδημοσίευση από https://educandus.forumgreek.com/t2273-topic

22/7/2011

Μπαμπά, πρέπει να σου πω για το Μίκυ...

Μπαμπά, πρέπει να σου πω κάτι για το Μίκυ...

Κι ας πέρασαν σαράντα χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχάσω να στο πω.

Το Μίκυ, αγαπημένε μου πατερούλη. Αυτόν που μου απαγόρευες να διαβάζω. Ναι, ξέρω. Έτσι έλεγαν τότε τα μεγάλα κιτάπια της Παιδαγωγικής. Κι εσύ ήθελες να είσαι καλός πατέρας και καλός δάσκαλος. Έτσι έλεγαν τα μεγάλα κεφάλια, έτσι έκανες κι εσύ. Όχι κόμικς στα παιδιά. Καταστρέφουμε το λόγο τους, γεμίζουν τα κεφάλια τους με ανοησίες... κινούμενα σχέδια, πφφφφ! Μακριά από τα παιδιά αυτές οι σαχλαμάρες.

Αγαπημένε μου μπαμπά και δάσκαλε...

Σου μιλάω σήμερα για το Μίκυ... όχι γιατί είδα πως σήμερα, λέει, συμπλήρωσε τα ογδόντα του, ναι μπαμπά... γέρασε κι αυτός. Και γεράσαμε κι εμείς. Ογδόντα ο Μίκυ, σχεδόν πενήντα εγώ. Λέω πως μπορώ πια να σου μιλήσω για εκείνον. Τότε, τότε που ήμουνα παιδί, ούτε που τόλμαγα να σου φέρω αντίρρηση. Δηλαδή, όχι έτσι ακριβώς... Δεν τόλμαγα να σου μιλήσω και να σου πω ότι έχεις άδικο. Αλλά, πατερούλη μου, εγώ, και το ξέρεις πια καλά, γεννήθηκα από την ανάποδη μεριά του κρεβατιού. Και πώς γεννήθηκα...

Με τραβάγανε και εγώ, πείσμα, αρνιόμουνα να έρθω στον κόσμο σας. Και δώστου τραβάγανε οι γιατροί, θα βγει έλεγαν, πού θα πάει; Ένα μυξιάρικο και θα το αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει; Αμ, δε... Αν δεν πιάνανε τις κουτάλες τους, εκεί θα ήμουν ακόμη. Και πήραν αυτοί τις κουτάλες και τράβαγαν, τι τράβαγαν;;; Δεν ήξεραν τι, δεν ήξεραν πώς. Έτσι έγινε και μου σακάτεψαν το χέρι. Όλα τα παιδάκια με δυο χεράκια, εγώ με ένα γερό και ένα να στέκεται μαραμένο. Να είναι καλά η μανούλα, που με έτρεχε στους γιατρούς και κατάφερε να το σώσει. Τουλάχιστον δεν έμεινε ατροφικό. Γιατί, κι αυτό πρέπει επιτέλους να στο πω, αυτό το χέρι δεν έγινε ποτέ τελείως καλά. Κι ας έλεγαν άλλα οι μεγάλοι γιατροί.

Μεγάλοι γιατροί! Και μεγάλοι παιδαγωγοί!!! Αχ.... Τα μαύρα τα μεσάνυχτα είχαν, αλλά δεν το ήξεραν. Για τους γιατρούς το ξέρεις κι εσύ... Θυμάσαι εκείνον τον τρισάθλιο; Ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτόν. Ο μεγάλος και τρανός Σαμαράς. Εκείνος που όταν έτρεξε λεχώνα η μανούλα μου λίγων εβδομάδων να πάρει τη γνώμη του για το παράλυτο χέρι του μωρού, γύρισε και της είπε πως δεν πρόκειται ούτε να περπατήσω. Εξάρθρωση, λέει... και στα δύο πόδια. Αμ, δε. Κανένα πρόβλημα δεν είχαν ποτέ τα πόδια μου. Και πήραν στράτες και θάλασσες και γύρισαν τον κόσμο όλο. Εκείνος όμως, ο απαίσιος άνθρωπος, ο διψασμένος για το χρήμα, ανακάλυψε μια εξάρθρωση που δεν υπήρχε.

Η τύχη θέλησε να γλιτώσω από τα νύχια του. Και το ταξί, που χτύπησε τη μαμά, όταν έφυγε κλαίγοντας από το νοσοκομείο. Άνοιξε η τσαντούλα της και σκόρπισαν όλα στο δρόμο. Έτρεξαν ο κοσμάκης και μάζεψαν το κορίτσι. Λίγο έλειψε να σκοτωθεί. Το έχει αυτό η μάνα μου. Γενναία γενναία, αλλά μη μάθει κακό για τα παιδιά της. Χάνει τον κόσμο από τα μάτια της. Της είπε ο Σαμαράς πως το παιδί της δε θα περπατήσει, στραβώθηκε η γυναίκα από το κλάμα. Εσύ, ήσουν επάνω, στα κατσικοχώρια της Ηπείρου, δασκαλάκος... Εκείνη, μόνη της στην Αθήνα. Τι να σου κάνει; Κοριτσάκι είκοσι χρονών ήταν... Ούτε που το είδε το ταξί. Τη λυπήθηκε ο θεός και γλίτωσε. Και μαζί λυπήθηκε κι εμάς... και ειδικά εμένα. Γιατί όλα τα πράγματα βρέθηκαν από τη φτωχή της την τσαντούλα, δεν ήταν δα και πολλά, μόνο η κάρτα του ιατρείου του Σαμαρά χάθηκε.

Δρόμο και στρατί την άλλη μέρα, ξανά στο νοσοκομείο, να πάρει άλλη κάρτα του Σαμαρά. Και δώστου να κλαίει με αναφιλητά. Έτσι έγινε και της έπιασε την κουβέντα εκείνη η γριούλα, η καμένη από το μεγαλογιατρό. Και της είπε τι κουμάσι ήταν. "Τράβα κόρη μου στο ΕΛΕΠΑΠ, εκεί θα βρεις βοήθεια για το παιδί σου. Φεύγα μακριά από το Σαμαρά. Θα σας αρπάξει όσα μπορεί και πάλι άρρωστο θα μείνει το παιδί σου. Τα τραβήξαμε κι εμείς με το εγγονάκι μου. Μας κατέστρεψε ο αλήτης."

Και πήγαμε στο ΕΛΕΠΑΠ, και σώθηκε το χέρι. Η εξάρθρωση; Το είπα. Δεν υπήρχε. Ήταν μονάχα στη φαντασία του γιατρού... για να φάει περισσότερα...

Εγώ έτσι γνώρισα τον κόσμο, πατερούλη. Πήρα νωρίς το μάθημα. Κι ας ήμουν ακόμη μωρό στα σπάργανα... Εσύ όμως χρόνια αργότερα βρέθηκες πρόσωπο με πρόσωπο με τη θεία δίκη. Και πρόσωπο με πρόσωπο με το Σαμαρά. Νύχτα προχωρημένη... στο χωριό μας, όχι στην Αθήνα. Διάβαζες και ξαναδιάβαζες την ύλη για την άλλη μέρα, κλεισμένος στο γραφείο του σχολείου. Και κάποια στιγμή τελείωσες και είπες να φύγεις για το σπίτι. Βγαίνεις, κλειδώνεις, και πας να κατέβεις τα σκαλιά. Και τότε... πιάνει το μάτι σου (αχ, αυτό το μάτι σου...) πέρα στο βάθος, στη μεγάλη στροφή του δρόμου, στο Μέγα Πλάι, τα φώτα που έφευγαν στο κενό... Δεν ήταν η πρώτη φορά. Κατάλαβες αμέσως τι έγινε. Αυτοκίνητο στο γκρεμό!

Έτρεξες αμέσως στο καμπαναριό. Να ειδοποιήσεις. Να μαζευτούν οι χωριανοί και να ξεκινήσετε για το βουνό. Να σώσετε τους ανθρώπους. Και φτάνετε εκεί... Φρίκη. Μια γυναίκα μέσα στο αμάξι. Ακίνητη και μέσα στα αίματα. Κι ένας άντρας. Σωριασμένος κι αυτός, αλλά ζωντανός. Να κλαίει και να σπαράζει.

"Γιατρός Σαμαράς. Βοηθήστε μας! Σας παρακαλώ!"

Μας έλεγες αργότερα πως παραλύσανε τα χέρια σου. Για ένα λεπτό. Μόνο για ένα λεπτό. Μετά έκλεισες τα αυτιά σου, ξέχασες ποιος ήταν, και έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις. Ό,τι τουλάχιστον μπορούσες. Τον φορτώθηκες στην πλάτη σου και τον ανέβασες μέχρι επάνω, στο δρόμο.

Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες... Μόνο πως η γυναίκα σκοτώθηκε αλλά ο Σαμαράς γλίτωσε. Τότε τουλάχιστον. Γιατί αργότερα λένε - σε τροχαίο και πάλι - βρήκε τραγικό θάνατο. Και θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι, έτσι ακριβώς έγιναν όλα... Ούτε μία λέξη ψεύτικη. Ούτε μία τόση δα υπερβολή.

Τα άκουγα κι εγώ μεγαλώνοντας και μου φαινόταν σαν παραμύθι. Το παραμύθι της ζωής μου. Με καλούς και κακούς και με τυχερούς και με άτυχους. Κι έπειτα, έπεσε μια μέρα στα χέρια μου ένα Μίκυ Μάους. Δεν ξέρω πού, δε θυμάμαι πότε. Με μάγεψαν τα σχέδια. Με μάγεψαν και τα λόγια. Μα πιο πολύ αγάπησα εκείνα τα "ανθρωπάκια" (κι ας λένε οι άλλοι για ποντίκια και για πάπιες...) Τον Ντόναλντ και το Χιούι και το Λιούι και το Ντιούι. Το Γκούφι και τον Μίκυ και τη Μίνυ του... Και άλλο τόσο μίσησα τους κακούς...

Το Σκρουντζ που όλο στα λεφτά είχε το νου του και τους Λύκους που παραφύλαγαν να αρπάξουν και να καταστρέψουν. Ναι, μπαμπά, εκεί και τότε έμαθα για πρώτη φορά τους Λύκους. Χρόνια πριν ακούσω το Homo homini lupus.

Εσύ όμως φρύαξες σαν είδες εκείνο το περιοδικάκι... Να πάω και να το πετάξω αμέσως, έτσι μου παράγγειλες. Σιγά μην το πέταγα!!! Ε, μα κι εσύ... αφού με ήξερες πια τι ανάποδο πλάσμα ήμουν. Αρκούσε να μου πεις ΜΗ για να κάνω ακριβώς αυτό που απαγορευόταν. Περίμενες λοιπόν, πώς θα πετάξω το μικρό μου θησαυρό;

Το πήρα λοιπόν και το έκρυψα. Και πού το έκρυψα; Θυμάσαι... Το βρήκες χρόνια μετά και δεν ήξερες πώς έφτασε εκεί ένα ξεσκισμένο Μίκυ Μάους!

Στο χασίλι, μπαμπά. Κάτω χαμηλά στο χασίλι. Στην τελευταία πεζούλα του οικοπέδου. Εκεί που μόνο η άγρια φύση ήταν παρούσα και κανένας άλλος να κόβει τη μαγεία και το όνειρο... Εκεί χανόμουν με τις ώρες.

Με μια κουβερτούλα και όλα τα απαραίτητα του πικ νικ. Βλέπεις τότε ακόμη δεν είχαν κάνει πέρασμα το χωριό μας οι Αλβανοί... Μόνο φιδάκια κυκλοφορούσαν αλλά ήξερα τότε να μην τα φοβάμαι. Μην κοιτάς τώρα που μεγάλωσα και με έπιασαν φοβίες...

Εκεί πήγαινα και ξάπλωνα στον ήλιο και στα λουλουδάκια... Και διάβαζα όλα τα απαγορευμένα. Ναι, μπαμπά, μαζί με το Μίκυ να στο πω κι αυτό. Στα δώδεκα γνώρισα το Χριστό που ξανασταυρώθηκε. Και την Άννα Καρένινα. Και τους Άθλιους του Ουγκό. Και όλα τα βιβλία που μου έλεγες να μην ακουμπήσω γιατί είμαι μικρή ακόμα!!! Μα η αιτία ήταν ο Μίκυ. Που τόσο σε θύμωσε και τόσο με πείσμωσε το άδικο... Γι' αυτό και έμενε πάντα εκεί. Κρυμμένος στη μυστική γωνίτσα που του είχα φτιάξει.

Τον είδα σήμερα που γιόρταζε και πετάρισε η καρδιά μου. Α, λέω. Τέτοιες συμπτώσεις δε γίνονται. Γιατί, πατέρα, σήμερα στο σχολειό είχαμε το Μίκυ!!! Ναι, σου λέω. Επίσημος πια προσκεκλημένος στα βιβλία των παιδιών. Και όλη η παρέα του μαζί. Να λένε τα δικά τους και να μετατρέπουν τα παιδιά τα λόγια τους, από ευθύ σε πλάγιο λόγο. Και για το σπίτι πήρανε να κάνουν το ανάποδο. Να γράψουν εκείνα τους διαλόγους του Μίκυ Μάους.

Αλλάξανε τα πράγματα, μπαμπά. Και οι μεγάλοι παιδαγωγοί αποδείχτηκε πως έλεγαν φούμαρα... Σαν και την εξάρθρωση του Σαμαρά. Και αν θες και σαν το χέρι μου που το σακάτεψαν με τους εμβρυουλκούς... Πατέρα, το αυχενικό εκεί και τότε ξεκίνησε... Μου το είπε ο γιατρός προχτές. Και δίχως να πάρει ούτε μία δεκάρα. Μόνο με το βιβλιάριο. Ευτυχώς δεν είναι όλοι οι γιατροί Σαμαράδες... Έγινε, που λες, σκολίωση και έγινε δισκοπάθεια στον αυχένα. Ποιος να τα ξέρει αυτά τότε και να πάρει μέτρα;

Κι εσύ φοβόσουνα το Μίκυ... Αχ, μπαμπά. Οι δικοί του Λύκοι ήταν μόνο στο χαρτί. Ούτε τρώγανε, ούτε δαγκώνανε. Μόνο με μάθαιναν πως στον κόσμο αυτό υπάρχουνε και οι Λύκοι. Και να φυλάγομαι. Και άλλοι που τους αρρωσταίνει το χρήμα. Και να προσέχω να μην κολλήσω την αρρώστια τους. Και οι γκαντέμηδες... που όλο προσπαθούν και όλο σε γκάφες και αναποδιές πέφτουν. Αλλά σηκώνονται και πάλι και προσπαθούν.

Ο Μίκυ μου τα έμαθε αυτά, πατερούλη. Γιατί εσύ κι η μαμά, ακόμα και τους Σαμαράδες πιάνατε και τραβάγατε από το γκρεμό. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, μια ζωή. Μα η ζωή, πατέρα, δεν είναι μόνο αγάπη. Χρειάζεται, ναι σου λέω, να τα βάζεις και με τους Λύκους. Γιατί αλλιώς, θα μας φάνε ζωντανούς...

Και μην ξεχάσω. Ο Παπαδιαμάντης, ο άγιος Παπαδιαμάντης, που τόσο καμάρωνες πως τον διάβασα στα δέκα και στα έντεκα... ήταν πολύ καλός. Υπέροχος. Μα κι εκείνος, μπαμπά, με το αγιοκέρι περπάταγε. Μην κοιτάς που τον διάβασα... αχ, και να ήξερες πόσο θύμωνα με όσα έλεγε. Που άφηνε τους κακούς να κερδίζουν. Στο Μίκυ όμως, καλέ μου πατερούλη, οι κακοί λύκοι την πάταγαν πάντα. Γιατί το καλό μπορεί και πρέπει να νικάει. Και το άδικο να το πολεμάμε και να τιμωρείται.

Εγώ, η μικρή σου σκανταλιάρα

Που μεγάλωσα πια, μπαμπά, και μυαλό ακόμα δεν έβαλα...

______________________

ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

1. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ Άρθρο για τους παιδικούς ήρωες
2. Η ιστορία του Ντόναλντ Ντακ
3. Μια ανάλογη περίπτωση... Μαμά ετών 37
4. Κόμικς http://www.mycomics.gr/gelio kai xara/gelio kai xara.htm (συλλογή τεράστια)
   
   

Οι Νάρκισσοι που έγιναν ματσικόριδα και ζουμπούλια...

Στη μνήμη του Βαγόρα, που φυσικά δεν εξαντλείται μόνο στη μέρα που έπεσε, φέραμε σήμερα και ακουμπήσαμε ό,τι εκείνος ζήτησε: Λίγα λουλούδια... Θα τα δείτε στο Πόρταλ του Φόρουμ, τα αφήνουμε κι εδώ για να μείνουν μόνιμα...

Είναι μια χούφτα Ματσικόριδα, έτσι λένε στην Κύπρο το γνωστό στους επιστημονικούς κύκλους λουλούδι με το όνομα Narcissus tazetta. Και είναι από μια ιστοσελίδα της πατρίδας του. Την ιστοσελίδα του Αγίου Αμβροσίου της Κερήνειας. Της κατεχόμενης και σκλαβωμένης Κερήνειας.

Στο δικό μου τόπο, στην άλλη άκρη του Ελλαδικού χώρου, την Ήπειρο, το ίδιο λουλούδι το λέμε ζουμπούλι:

Η φωτογραφία είναι από τη ΜΠΑΣΤΙΑ... Ένα blog δηλαδή που άνοιξε ένας καλός φίλος από τη Σαγιάδα της Θεσπρωτίας, ο Μιχάλης ο Πασιάκος. Δίπλα είναι η Σαγιάδα με τα σύνορα της χώρας. Από δω Ελλάδα κι από κει Αλβανία. Ή, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, από δω Ήπειρος κι από κει η "απέκει Ήπειρος". Έτσι θέλησαν οι δυνατοί της γης... Και στέκει χωρισμένη η μαρτυρική γη της ιδιαίτερης πατρίδας μου.

Ξέρω πως σε πολλούς τέτοιες κουβέντες μπορεί και να μην αρέσουν. Όπως ίδια αποφεύγουν και την Κύπρο... Τα θεωρούν "εθνικιστικές κορόνες" και άλλα βδελυρά και απορριπτέα για τη σύγχρονη προοδευτική αντίληψη. Ναι... Εγώ μονάχα το λόγο του ποιητή θα τους θυμίσω:

"Τι ημπορεί εκείνος να κατέχει
που δεν του χτύπησε η συφορά την πόρτα."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Homo Educandus, σελ. 74

Κι αυτό είναι και το μυστικό. Η εξήγηση. Κανένας εθνικισμός. Μόνο ο πόνος ο αγιάτρευτος. Αυτός ο πόνος που κατακαίει όποιον έχασε τη γη του. Αν δεν τον νιώσατε, δεν ξέρετε τι σημαίνει. Κι όσοι τον κουβαλάμε, σας βεβαιώ ότι καθόλου δε μας νοιάζει οι άλλοι τι θα πουν.

Το δικό μου χωριό σήμερα βρίσκεται στην ελεύθερη Ήπειρο. Πολύδροσο το λένε τώρα, Βλαχώρι το έλεγαν παλιότερα. Καμία σχέση με βλάχους. Η μόνη Βλάχα που έχουμε είναι η πολυαγαπημένη της οικογένειας, η θεία Ευτυχία... που μας κάνει όλους με την ευγένεια και την καλοσύνη της αλλά και με τη "σπιρτάδα" της σε όλα, να στέκουμε με θαυμασμό για τη φυλή αυτή. Είναι ωραίος λαός οι Βλάχοι. Οι Βλάχοι οι Γαρδικιώτες... Εμείς όμως δεν είμαστε Βλάχοι. Και το χωριό αν το είπανε οι παλιοί Βλαχώρι κάποιο άλλο λόγο θα είχαν. Λένε πως έχει να κάνει με μια ... φτέρη. Αυτοφυή του τόπου, που λέγεται "βλάχουρο". Ίσως και έτσι να είναι... Γιατί τόπος και άνθρωποι ένα γίνονται με τα χρόνια. Τόσο που πια να τον κουβαλάμε τον τόπο μας μέσα στα κύτταρά μας. Σας φαίνεται παράξενο; Και όμως δεν είναι.

Εμείς, που λέτε, που δεν ξέρουμε πώς και γιατί το είπαν κάποτε οι παππούδες μας Βλαχώρι το χωριό μας, και που βιαστήκαμε να το αλλάξουμε σε Πολύδροσο για να μη μας παρεξηγούν οι Αθηναίοι... ξέρουμε στα σίγουρα και κάτι ακόμη. Πως είμαστε φερτοί στον τόπο αυτό. Άλλη οικογένεια από το ένα χωριό, άλλη από ένα άλλο. Η δική μου έχει τη ρίζα της στην "Απέκει Ήπειρο". Έτσι τη λέμε εμείς, ούτε Βόρεια ούτε τίποτε άλλο. Απλώς "απέκει". Από 'κει δηλαδή από το ποτάμι κι απέκει απ' το βουνό. Αυτό το βουνό που την κάθε μέρα μας βλέπουμε από τον τόπο που τώρα βρεθήκαμε, τη Μουργκάνα:

Με τη θεία Ευτυχία (θεία, κι ας είναι μικρότερη στα χρόνια...) στη στέρνα του σπιτιού μας. Στο βάθος η Μουργκάνα, στεφανωμένη σχεδόν πάντα από σύννεφα. Φροντίζει ο Καλαμάς γι' αυτό...

Εκεί, πίσω ακριβώς από τη Μουργκάνα, που είναι σύνορο Ελλάδας - Αλβανίας σήμερα, βρίσκεται ένα μικρό χωριό. Σωτήρα το λένε. Και του Σωτήρος γιορτάζει και η εκκλησιά του. Έλληνες το κατοικούν ως τα σήμερα όπως και πριν 300 περίπου χρόνια που κίνησαν από κει οι μακρινοί παππούδες μας για να έρθουν στο Βλαχώρι. Λένε πως κάποιον αγά καθάρισαν και δεν τους χώραγε πια ο τόπος. Τα μάζεψαν λοιπόν και όπου φύγει φύγει. Βρήκαν και χώθηκαν ανάμεσα στα βουνά. Κι αντίκρυα στον τόπο της καταγωγής. Να αγναντεύουν και να θυμούνται. Κι ας στέκεται εμπόδιο η Μουργκάνα στη ματιά. Της ψυχής τα μάτια σκίζουν ως και τα βουνά...

Αυτό το χωριό, τη Σωτήρα, πάντα ακούγαμε να το μολογάνε από γενιά σε γενιά. Χρόνοι πέρασαν και ήρθαν και άλλοι μα η Σωτήρα έστεκε πάντα ζωντανή στη μνήμη. Να την πυρπολεί και να εξάπτει τη φαντασία μας. Κάποτε, δεν πάνε πολλά χρόνια, καταφέραμε και να την επισκεφτούμε. (Και όχι μόνο μία φορά...) Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τέτοια συναισθήματα που ζήσαμε εκείνη τη μέρα. Και πιο πολύ όταν οι ντόπιοι μας πρότειναν να πάμε ως το αμπέλι που ακόμη κράταγε το οικογενειακό μας όνομα. Το αμπέλι των Μακάτων... Αν δεν το ζήσεις ούτε που μπορείς να καταλάβεις την τρικυμία που ξεσπάει τέτοιες στιγμές στα κύτταρα του ανθρώπου, εκεί που κατοικεί η βαθύτερη μνήμη μας. Αυτή που τρέφεται από τον τόπο που μας γέννησε και κουβαλά βιώματα ανθρώπων πεθαμένων πριν ακόμη εμείς γεννηθούμε.


Βλέπεις τον "ξένο" τόπο που πρώτη φορά πατούν τα πόδια σου και λες αυθόρμητα "τον έχω ξαναδεί"! Τον ξέρω αυτόν τον τόπο. Τα βουνά του και τα πλατάνια του και την πηγούλα του την κρουσταλλένια. Ναι, το ορκίζομαι, έτσι ακριβώς άκουσα τη μάνα μου να λέει μόλις βρεθήκαμε στη Σωτήρα. Γιατί εμείς, από μάνα και πατέρα από την ίδια φύτρα κρατάμε. Από το σόι των Μακάτων... Άλλο που μετά αλλάξαμε τα ονόματα. Σαν και το όνομα του τωρινού χωριού μας. Το έχουμε αυτό το κακό χούι. Ευτυχώς, εκεί στη Σωτήρα, οι "συγχωριανοί" μας δε μας έμοιασαν. Και βλέπαμε και δε χορταίναμε εκείνο το αμπέλι που κάποτε οι παππούδες μας κορφολογούσαν και τρυγούσανε. Το αμπέλι των Μακάτων...

Ξέρεις πόσα μπορεί να σου πει ένα αμπέλι; Ξέρεις ότι και τα φυτά έχουν φωνή; Μη σου κάνει εντύπωση. Αλλά και παρηγορήσου... γιατί ούτε κι εκείνα ξέρουν πως έχουνε ονόματα! Και δε μιλώ μόνο για το αμπέλι. Μιλώ και για τους νάρκισσους που είδες παραπάνω. Που αν ανοίγανε το στόμα τους μεγάλη απορία θα κατέθεταν. Ματσικόριδα στην Κύπρο, ζουμπούλια στην Ήπειρο... Μαρτακούδια στην Αμοργό... ή και μανουσάκια σε άλλα μέρη. Κι όμως, για δες, είναι το ίδιο λουλουδάκι:

Εμείς, και τα βαφτίσια που τους κάνουμε, φταίνε για τη "ζημιά". Το όνομα! Α, είναι πολύ σημαντικό πράγμα το όνομα. Άδικα δε συμβούλευαν οι παλιοί πως είναι αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις! Ήξεραν εκείνοι αυτό που εμείς σήμερα ξαστοχήσαμε... Μα τι νομίζεις, έτσι τυχαία έγινε και χώρισαν οι δρόμοι μας από εκείνο το λαμπρό κόσμο τον πάμφωτο που χάρισε στους ανθρώπους έναν πολιτισμό - κόσμημα και στολίδι για την ανθρωπότητα;

Ξεχάσαμε εμείς και τα ονόματα και τη σοφία τους και χίλια άλλα. Κι έτσι έγινε το ίδιο λουλούδι αλλιώς να το λέμε εμείς κι αλλιώς κει κάτω. Κι ας μην είναι αλλιώτικο ούτε το λουλούδι ούτε η ράτσα των ανθρώπων που το βάφτισαν...

Θα λες τώρα με νου σου "τι σχέση έχουν τα λουλούδια με εκείνο το χωριό". Έχουν, βεβαίως και έχουν. Κάμε λίγο υπομονή και θα τα μάθεις όλα. Έτσι ακριβώς όπως τα έμαθα κι εγώ.

Πάσχα του 1993 ήταν. Τότε βρέθηκα για πρώτη φορά στην Κύπρο. Πολύ πριν επισκεφθώ τη μακρινή μου πατρίδα, τη Σωτήρα... Και τότε ήταν που συνάντησα τη δίδυμη ... αδερφούλα της!!! Γιατί έχουν αδέρφια και τα χωριά. Κι ας μην το ξέρουν τα ίδια. Κι ας μην το ξέρουμε ούτε εμείς. Το ξέρουν όμως και το μαρτυρούν τα ... ονόματα.

Βρέθηκα που λέτε τότε στην Κύπρο για ένα συνέδριο. Και μέσα στο πρόγραμμα έλαχε και επίσκεψη στην επαρχία της Αμμοχώστου. Να δούμε έστω κι από μακριά τη μαρτυρική πόλη φάντασμα. Και αίφνης βρέθηκα με το στόμα ανοιχτό μπροστά σε μια άλλη Σωτήρα. Κοίταγα την ταμπέλα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Το έγραφε ολοκάθαρα: ΣΩΤΗΡΑ!!! Ένα από τα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου και λίγο πιο κει η γραμμή... και πάλι μια γραμμή που χωρίζει τόπους και ματώνει καρδιές.

Άλλος ο τόπος, άλλο το χωριό. Ίδιο, ολόιδιο το όνομα. Να απλώνει μια γραμμή ως την άλλη άκρια της Ελλάδας και να φωνάζει για την καταγωγή ανθρώπων και τόπων. Σωτήρα της Κύπρου και Σωτήρα στην "Απέκει Ήπειρο"...

Αρκεί ένα όνομα για να σε κάνει να τη δεις αυτή την αλήθεια. Αρκεί για να "σώσει" μέσα στη δίνη των αιώνων και στη σκόνη του καιρού την ιστορία του τόπου και την ιστορία τη δική μας. Οι Σωτήρες από τη μια... τα ζουμπούλια και τα ματσικόριδα από την άλλη. Η λέξη που ενώνει και η διγλωσσία του σήμερα που χωρίζει.

Σκύψε όμως, σκύψε και άκου την αρχαία λέξη. Άκου το παλιό όνομα των παλιών σοφών ανθρώπων. Τότε που τα χωριά έπαιρναν ονόματα φυτών και ανθρώπων... Και τότε που ένας ολόκληρος μύθος στέριωνε τα ονόματα των λουλουδιών. Νάρκισσο το λέγανε τότε το λουλουδάκι. Ούτε ζουμπούλι από τα τούρκικα που το λέμε εμείς, ούτε και μανουσάκι από τα αραβικά που το λένε αλλού. Τα μαρτακούδια και τα ματσικόριδα ούτε πού ξέρω πούθε κρατάει η σκούφια τους... Για το Νάρκισσο όμως ξέρω χίλια πράγματα να σου πω. Μα ίσως και δε χρειάζεται. Αρκεί μπροστά στον καθρέφτη μας να σταθούμε... Να θαυμάσουμε όλη την πρόοδο και την ανάπτυξη που λέμε ότι έχουμε. Τόση και τέτοια που να χρειάζονται και όνομα τα σχολειά μας. Βολέψαμε βλέπεις τα χωριά, βολέψαμε τα λουλούδια, ήρθε η σειρά και των σχολείων.

Και μπορεί οι συνδικαλιστές να διαμαρτύρονται "δεν έχουμε να φάμε, τα βαφτίσια μας μάραναν", αλλά εκείνο που βλέπω εγώ και με λυπεί απέραντα είναι που "η δάφνη κατεμαράνθη". Και μαζί και οι νάρκισσοι. Κι έμεινε μόνο ο ναρκισσισμός αλώβητος να συμβουλεύει ονόματα ιστορικά για να ανακάμψει η παιδεία του τόπου...