Εκδρομούλα στην Πάργα

Τελευταία μέρα του χειμώνα σήμερα. Και εκδρομούλα στην Πάργα. Ίσως από ανυπομονησία να μυρίσουμε επιτέλους καλοκαίρι. Άλλο που τελικά μυρίσαμε την παλιά καπνιά σε έκδοση αφρού...

Πρώτο ραντεβού με ποιον άλλο; Με τον Κωνσταντίνο Κανάρη! Τον ατρόμητο πυρπολητή και σύμβολο της Πάργας! Τον Κωνσταντίνο; Χμ. Διορθώστε παρακαλώ. Τον Κωνζαντή Κανάρη:

Και όπως μας ενημερώνει η πλακέτα δίπλα στην προτομή υπήρξε και γέννημα και θρέμμα της μικρής αυτής πόλης της Ηπείρου. Πόσοι όμως το γνωρίζουν αυτό;

Το άλλο σύμβολο της Πάργας είναι αυτό το βραχώδες νησάκι που στέκει φρουρός στο λιμανάκι της πόλης. Κι αν η φωτογραφία είναι μικρή για να απολαύσετε την ομορφιά του, κάντε ένα διπλό κλικ πάνω της και θα τη δείτε σε μεγαλύτερη προβολή. Το ίδιο και για όποια άλλη φωτογραφία σας ενδιαφέρει...

Το δικό μας όμως ενδιαφέρον γρήγορα ξέφυγε από τη γραφικότητα του μικρού νησιού και εστιάστηκε στις φυσαλίδες της μολυσμένης θάλασσας.

Πριν καλά καλά προλάβουμε να κακοχαρακτηρίσουμε τους κατοίκους, εμφανίστηκαν μπροστά μας τρεις ... άγγελοι! Ή μάλλον τρεις δεσποινιδούλες με αποκριάτικες στολές, ετών έξι! Στα μικρά τους χεράκια κρατούσαν ένα μπουκαλάκι και το κοίταζαν αμήχανες.

- Κάνει κακό στο περιβάλλον ο αφρός; με ρώτησαν με όλο το θάρρος των παιδιών αυτής της ηλικίας...

Έμεινα να τις κοιτάζω και να τις θαυμάζω.

- Χμ, ναι... νομίζω κάνει κακό ο αφρός στο περιβάλλον. Αλλά πού ξέρετε εσείς για το περιβάλλον;

- Μας μίλησε η δασκάλα μας! Μας είπε και για τις χελωνίτσες, τις καρέτα - καρέτα. Που βλέπουν σακούλες στη θάλασσα και τις περνάνε για τσούχτρες και τις τρώνε. Και μετά πεθαίνουν...

- Και τι τάξη πάτε;

- Πρώτη!

- Μπράβο λοιπόν στη δασκάλα σας. Και μπράβο και σε σας που αγαπάτε το περιβάλλον. Και ξέρετε και τις καρέτα - καρέτα.

Για φαντάσου. Να νοιάζονται τα εξάχρονα για την προστασία του περιβάλλοντος. Ελπίζω μονάχα να μην τους περάσει το ενδιαφέρον μεγαλώνοντας και να φροντίσουν και τούτη τη θάλασσα με την τόσο απαράδεκτη εμφάνιση για τουριστική περιοχή...

Δυστυχώς δε συμμερίζονται όλοι τους προβληματισμούς των τριών πιτσιρίκων. Και η φωτογραφία είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας της δράσης τους.

Αφροί σε διάφορα σημεία της παραλίας, απομεινάρια του αποκριάτικου γλεντιού. Δεν έλειπαν και οι χαρτοπόλεμοι και οι σερπαντίνες που ναι μεν είναι έθιμο των ημερών αλλά δεν παύουν να αποτελούν και ρύπανση που πληγώνει το μάτι των επισκεπτών. Και καλά οι καρναβαλιστές. Μέσα στην ευθυμία τους πέταξαν τα κομφετί. Οδοκαθαριστές όμως δε διαθέτει η πόλη; Τι ψάχνω κι εγώ τώρα να βρω...

Κι αυτή είναι η Πάργα. Με τα γραφικά χρωματιστά της σπιτάκια στη σκιά του γέρικου κάστρου.

Κάθε σπίτι και άλλο χρώμα. Όλα όμως με κόκκινες στέγες. Διώροφα και τριώροφα. Όταν όμως τα βλέπεις από κοντά, και όχι στις φωτογραφίες, διακρίνεις έντονα τα σημάδια του τουρισμού και η γραφικότητα χάνεται...

Και ειδικά στις πινακίδες. Με το φανό του Διογένη αναζητάς μαγαζί με ελληνικό όνομα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αυτά όπως ετούτο το μικρό ταβερνάκι:

Αρκούδας; Ναι. Αρκούδας! Εμείς όμως προτιμήσαμε τα θαλασσινά του. Ψητές σαρδέλες. Σε καιρούς φτώχιας ζούμε... Τι να παραγγείλουμε;

Η διπλανή όμως παρέα απολάμβανε με βουλιμία μυδοπίλαφα και σφυρίδες και μάλιστα σε μερίδες να χορτάσει ένας λόχος!

Δε μείναμε όμως παραπονεμένοι κι εμείς. Φαίνεται είναι αρχή του καταστήματος να σερβίρει σε γιγαντιαίες μερίδες τα εδέσματά του. Και να σημειώσω ότι ήταν και πεντανόστιμα και σε πολύ καλές τιμές. Στα συν του καταστήματος η ευγένεια και το ενδιαφέρον αν μείναμε ευχαριστημένοι. Φυσικά και μείναμε. Και ειδικά με το επιδόρπιο που μας προσφέρθηκε δωρεάν στο τέλος:

Χαλβάς και μήλο με κανελίτσα και μέλι. Απλό μεν αλλά γευστικότατο! Και στο κάτω κάτω μετράει η κίνηση...

Υπέροχη όμως και η θέα από τον Αρκούδα της Πάργας. Και δεμένη καταπληκτικά με τη μουσικούλα. Παλιά κλασικά λαϊκά που και το δικό μας κέφι ανέβαζαν αλλά και του ιδιοκτήτη που είχα την εντύπωση πως από στιγμή σε στιγμή θα αρχίσει να χορεύει!

Και μερικές φωτογραφίες από την ώρα της αναχώρησης:

Μην ξεχάσετε να κάνετε κλικ στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερη προβολή...

Θα κλείσουμε την περιήγηση στην πόλη του Κανάρη με μια φωτογραφία που μπορεί να μην είναι ωραία στο μάτι, τέρπει όμως την ψυχή μας.

Τα "πειστήρια" από την έκθεση βιβλίου που έγινε εδώ το τελευταίο καλοκαίρι. Κι ανάμεσα στους εκδοτικούς οίκους και ο πολυαγαπημένος Καστανιώτης. Εκεί που εκδίδονται και τα βιβλία του Δασκάλου, του Αντρέα Μήτσου. Αυτόν τον καιρό διαβάζω τον Χαρτοπαίκτη του που ... φοβήθηκε! Και του αφιερώνω και τα δικά μου "τραπουλόχαρτα" από την Πάργα.

Αχ, Δάσκαλε. Ξέρω πως περιμένεις από μένα να γράψω. Αλλά προς το παρόν το έχω ρίξει στη συλλογή εικόνων. Λέω πως αν είναι να έρθει η στιγμή, θα έρθει... Και θα είναι με άρωμα Ηπείρου. Και θαλασσινής... Γιατί Ήπειρος δεν είναι μόνο τα Γιάννενα και τα βουνά. Αν και το διήγημά σου με την Παλιά ενοχή που μυρίζει κάπνα με ταξίδεψε υπέροχα στη λίμνη τους και μου γνώρισε εμένα, της Ηπειρώτισσας, μια άλλη όψη των Ιωαννίνων.

Ποιος ξέρει. Αν αντί για τα Γιάννενα είχες διοριστεί εδώ κάτω, στην Πάργα, μπορεί να έκανες τα ίδια στην προτομή του Κανάρη;;;;;

Ωχ. Ώρα να φεύγω από Πάργα. Πριν με πνίξει και η δική της "κάπνα". Έστω και αν εδώ, λόγω ίσως και της Αποκριάς, έχει μασκαρευτεί σε αφρό...