Οι δηλώσεις του δημάρχου Ηγουμενίτσας για τη διαδήλωση των αναρχικών και τους μετανάστες

Βίντεο από τη χτεσινή διαδήλωση

Κοινωνικό άσυλο ή πανεπιστημιακό;

Διάβασα πριν λίγο μια ανακοίνωση για τα χτεσινά γεγονότα στην Ηγουμενίτσα:

http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/6029.html

[...]Η πορεία ήταν από την αρχή προκλητικά περικυκλωμένη (σε σχήμα Π) από 6-7 διμοιρίες, που είχαν έρθει για την αντιμετώπιση του σύγχρονου εσωτερικού εχθρού (μετανάστες και αλληλέγγυους) από διάφορες πόλεις της ελληνικής επικράτειας. Στην επιστροφή της πορείας και σε μικρή απόσταση από τον χώρο του κοινωνικού ασύλου που εμπερικλείει το ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, οι μπάτσοι, με προφανείς εντολές εξ’ άνωθεν να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να διαλύσουν την πορεία, έβγαλαν τα γκλομπς κι άρχισαν να βαράνε κόσμο στον ψαχνό, ενώ έριξαν κι ουκ ολίγα χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης.

Η περιφρούρηση της πορείας αμύνθηκε, αλλά η πορεία διαλύθηκε και πολύς κόσμος έτρεξε προς το κοινωνικό άσυλο. Οι μπάτσοι προσήγαγαν 10 άτομα, ενώ πάνω από 5 άτομα (ανάμεσα τους και μαθητές) τραυματίστηκαν από την άγρια επίθεση του αστυνομικού στρατού της δημοκρατίας και νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομείο (απ’ ότι φαίνεται θα εξέλθουν όλοι σήμερα). Τρεις από τους 10 προσαχθέντες αφέθηκαν μετά από λίγο, ενώ στους υπόλοιπους οι μπάτσοι απειλούσαν να φορτώσουν κατηγορίες για ξυλοδαρμό αστυνομικού (κρατική ορολογία για την περιφρούρηση της διαδήλωσης) και για κάποιες φθορές σε ένα αυτοκίνητο.[...]

Κοινωνικό άσυλο; Ο χώρος των ΤΕΙ αποτελεί κοινωνικό άσυλο; Όχι πανεπιστημιακό;

Και ήταν λέει προκλητικά περικυκλωμένοι οι διαδηλωτές;

Ενώ δεν είναι πρόκληση να βάζεις πούλμαν και να κουβαλιέσαι από την άλλη άκρη της Ελλάδας για να διαδηλώσεις στην Ηγουμενίτσα. Λες και εσύ είσαι ο έξυπνος και ο ευαίσθητος που νοιάζεσαι για τους μετανάστες που βρίσκονται εδώ εγκλωβισμένοι και ο λαός αυτής της πόλης είναι αναίσθητος και αδιάφορος.

Και διάβαζα χτες, μετά την πορεία, πλήθος υβριστικών σχολίων εκ μέρους εκείνων που λένε ότι διαδήλωσαν εδώ, κατά των κατοίκων της πόλης μας. Χαρακτηριστικά παραθέτω για να βγάλετε συμπέρασμα:

http://892fm.blogspot.com/2011/01/6_29.html

Ειστε ενα μάτσο φασισταρια αξιοι απόγονοι της ελληνικής σας ράτσας, εσεις οι από πάνω, όπως και οι παππουληδες σας οι Χήτες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με εργατες που έχουν καβαλήσει βουνά γιατι κάποιοι στρατοι μαζι με τον Ελληνικό τους βομβαρδισαν τα σπίτια κι εσεις, όπως και ολοι οι μικροαστοι όμοιοι σας στην πάτρα και αθηνα και αλλου μας μιλάτε για την υσηχια ΣΑΣ, την ασφαλεια ΣΑΣ και τα αμαξάκια ΣΑΣ που αγοράσατε με τα δανειακια ΣΑΣ. Κυρ' παντελήδες. Λαδέμποροι ήσασταν στην κατοχή των γερμανών, λαδεμποροι θα είστε και στο μέλλον. Ξεραστε τη χολή σας όπως κάνατε και για τους βαλκάνιους μεταναστες τόσα χρόνια όπως κανατε και για τους κομμουνιστες εργατες ακόμα πιο παλια. Η μήπως ξεχάσατε την συμπεριφορά σας τόσα χρόνια από τη λοβοτομη που σας έκανε το δελτιο καιρου της πετρούλας? Καννιβαλοι! καθίστε ανετα στους καναπέδες σας καθώς θα περιμένετε να σας σερβίρουν να πιειτε αίμα. κανάγιες. Στο διαολο λοιπόν νοικοκυραίοι. Το προβλημα πολλές φορές δεν είναι με τους μπάτσους. Εσας κυνηγάμε αλλα εσεις κλειδώνεστε στα σπίτια σας και οι μπάτσοι βγαινουνε μπροστά μας. Μερικοι όμως από εμας εχουμε φυλαξει στοργικά τα κοσερβοκουτια με τα οποια ξεκυλιαζαν οι ανταρτες παππουδες μας τους κωλοδεξιούς παππουδες σας, και τα φυλάμε για εσας. Ρουφιανοι! Τρεξτε τωρα να σωσετε την οικονομια, το έθνος και τη δημοκρατια σας

Και λένε οι άνθρωποι αυτοί ότι υποστηρίζουν τους μετανάστες; Και λένε ότι διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Και μιλάνε έτσι για τους συνανθρώπους τους; Αίσχος!

Αυτοί δε νοιάζονται παρά μονάχα για χαβαλέ και τους δίνει ευχαρίστηση ένα μόνο: Να δημιουργούν μπάχαλο.

Είναι αλήθεια πως όταν πρωτοήρθα σ' αυτή την πόλη και διάβασα για μια συγκέντρωση υπέρ των μεταναστών πήγα κι εγώ. Αφενός γιατί είμαι υπέρ της βοήθειας σε ανθρώπους που υποφέρουν και αφετέρου γιατί ήθελα να γνωριστώ με τις συλλογικότητες που αγωνίζονται για το καλύτερο στο νέο μου τόπο.

19 Σεπτεμβρίου 2010. Και σημείωνα τότε τα εξής:

http://educandus.forumotion.com/t2042-topic

Διαδήλωση σήμερα στην Ηγουμενίτσα. Από τις αντιρατσιστικές οργανώσεις της πόλης.

Σκοπός να αφυπνιστούν επιτέλους οι συνειδήσεις για το μεγάλο πρόβλημα των λαθρομεταναστών.

Το αγωνιστικό ραντεβού είχε δοθεί στην κεντρική πλατεία της πόλης, την πλατεία Δημαρχείου. (νομίζω ότι είναι και η μοναδική πλατεία, τόσον καιρό εδώ άλλη πλατεία δεν έχω εντοπίσει... )

Δυστυχώς η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη. Και οι περισσότεροι νέοι, φοιτητές κυρίως από τα τοπικά ΤΕΙ ή και από τα Γιάννενα...

Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα οι άνθρωποι της δικής μου ηλικίας. Φαίνεται πως οι συνομήλικοι συντοπίτες μου δεν υποφέρουν μόνο από πρεσβυωπία αλλά και από επιλεκτική απώλεια όρασης μπρος στους κολασμένους που περιφέρονται στο λιμάνι της πόλης και όχι μόνο εκεί...

Τουλάχιστον υπάρχει μια χούφτα άνθρωποι. Να διαμαρτύρονται για το χάλι:

Πως καμιά ζωή δεν είναι λαθραία. Και να απαιτούν ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!

Κι ας είναι λίγοι. Κατάφεραν να περάσουν το σύνθημα:

Λίγες ομιλίες από μικροφώνου, κυρίως ανάγνωση ανακοινώσεων, και μετά πορεία στους δρόμους της πόλης. Με το πανό:

και με συνθήματα ανάλογα. Μια παραφωνία στην κυριακάτικη ραστώνη που απλωμένη στον ήλιο απολάμβανε το καφεδάκι της...

Από κει και πέρα. Εμένα με ενόχλησε και τούτο: Η διανομή στο χώρο της συγκέντρωσης ανακοινώσεων για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ίσως να είμαι μυγιάγγιχτη... αλλά ναι, με ενόχλησε. Σαφώς λιγότερο από την αδιαφορία των άλλων που συνέχισαν να πίνουν ατάραχοι το καφεδάκι.

Όπως επίσης... θα προτιμούσα να είναι εκεί παρόντες και οι μετανάστες. Έστω οι νομιμοποιημένοι. Δεν ήταν.

Και αμφιβάλλω αν το ήξεραν καν. Πως κάποιοι διαδηλώνουν υπέρ τους. Με διαβεβαίωσαν όμως ότι υπάρχει επαφή. Και προσφέρεται πρακτική βοήθεια. Δεν είναι μόνο λόγια η αντιρατσιστική δράση.

Τέλος πάντων. Τουλάχιστον συμμετείχα στην πρώτη διαδήλωση εδώ. Γνωρίστηκα με κάποιους συμπολίτες που σκέφτονται διαφορετικά από το τι θα φάμε, τι θα πιούμε. Κάτι είναι κι αυτό. Μια ελπίδα. Πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Και θα δείξει ο καιρός το αν και πόσο...

Και ο καιρός και πέρασε και έδειξε. Κοντεύω πια να κλείσω εξάμηνο εδώ και πια καταλαβαίνω εκείνα που το Σεπτέμβρη μου φαίνονταν ακόμη περίεργα.

Σε άλλη διαδήλωση για τους μετανάστες δεν πήγα. Προτίμησα να πάω στους ίδιους τους μετανάστες. Και μια και δυο και αρκετές φορές. Γιατί έτσι καταλαβαίνω την αλληλεγγύη σε κάποιον που υποφέρει. Με έμπρακτη βοήθεια. Όχι με λόγια.

Κι ακόμη. Δεν καταλαβαίνω την πρόκληση έντασης. Την αναίτια πρόκληση έντασης. Που επιχειρήθηκε και σε εκείνη τη συγκέντρωση - διαδήλωση το Σεπτέμβρη. Ενώ περπατούσαμε στον παραλιακό δρόμο της πόλης άρχισαν κάποιοι να φωνάζουν συνθήματα που ουδεμία σχέση είχαν με τους μετανάστες. Συνθήματα στο ίδιο πνεύμα με το κονσερβοκούτι που διαβάσατε παραπάνω. Κοκκίνησα ως τις ρίζες των αυτιών μου. Που συμμετείχα κι εγώ σ' αυτή την πορεία. Και να πεις πως δεν έχω διαδηλώσει άλλη φορά; Πως δεν έχω φωνάξει συνθήματα; Να μην το πεις. Γιατί εμένα ούτε κυρ Παντελή με λένε ούτε είμαι λαδέμπορος.

Η τύχη τα έφερε έτσι που αν και μεγαλωμένη εδώ, στην Ηγουμενίτσα, να βρεθώ από τη 2α γυμνασίου στην Αθήνα. Εκεί και έζησα από πρώτο χέρι, μαθήτρια ακόμη, τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου. Κυριολεκτικά. Γιατί το σπίτι μου ήταν λίγα μόλις τετράγωνα πιο κάτω. Κι έγινε εκείνο το γεγονός η στάμπα ολόκληρης της ζωής μου. Η ανεξίτηλη. Ούτε θυμάμαι πια πόσες πορείες περπάτησα. Πόσα δακρυγόνα έφαγα. Πόσα συνθήματα φώναξα. Την ντροπή όμως που ένιωσα εκείνη τη μέρα, στις 19 Σεπτεμβρίου, στην Ηγουμενίτσα, δεν την είχα ξανανιώσει.

Κι εκτός αυτού. Υπήρχε κάτι το ψεύτικο. Το έπιαναν οι κεραίες μου και ας ήμουν καινούρια εδώ. Διαδήλωση για μετανάστες χωρίς μετανάστες. Και με φερτούς και πάλι από άλλη πόλη. Φοιτητές κυρίως από τα Γιάννενα. Έπιασα και κουβέντα μαζί τους. Να καταλάβω το γιατί της παρουσίας τους...

Και τελικά κατάλαβα το γιατί της απουσίας των άλλων. Των κατοίκων της πόλης. Που στους μήνες που ακολούθησαν τους γνώρισα καλύτερα. Και είδα τη ζεστή ανθρώπινη ματιά τους στο πρόβλημα των μεταναστών. Είναι πολλοί εκείνοι που βοηθάνε τους μετανάστες. Και πολλοί εκείνοι που όχι μόνο δεν ήταν λαδέμποροι αλλά μετανάστες οι ίδιοι στα εργοστάσια της Γερμανίας.

Δεν μπορεί σε έναν τέτοιο κόσμο να μιλάς για κονσερβοκούτια. Αναπαράγοντας ταυτόχρονα την προβοκάτσια εκείνων που υποτίθεται αντιπαλεύεις. Θέλουν να κρυφτούν ποιοι είναι πραγματικά πίσω από τέτοιες μπαχαλοκαταστάσεις αλλά δεν μπορούν...

Θέλουν να το παίζουν υποστηρικτές των μεταναστών αλλά δεν πείθουν.

Από κει και πέρα. Και πριν προλάβω να τελειώσω αυτό το άρθρο χτύπησε το τηλέφωνο. Και άκουσα και τη ζωντανή μαρτυρία για τα γεγονότα από συναδέλφισσα. Έμαθα λοιπόν και την άλλη άποψη. Για το απρόκλητο χτύπημα κατά των διαδηλωτών εκ μέρους της αστυνομίας. Και μάλιστα ενάντια εκείνων των διαδηλωτών που ήταν ντόπιοι. Όχι εκδρομείς. Για τα δακρυγόνα που δεν άφηναν να πάρεις ανάσα. Και για το κάλεσμα που υπάρχει απόψε. Στις 18.00. Στα ΤΕΙ... Πού αλλού;

Μα τα ΤΕΙ δεν είναι κοινωνικό άσυλο. Είναι πανεπιστημιακό. Κι εγώ πάνε χρόνια που δεν είμαι φοιτήτρια.

Ειλικρινά θα πήγαινα. Αν έστω καλούσανε για ενημέρωση κάποια ομάδα φοιτητών. Κι έστω για να ακούσω. Από περιέργεια πες...

Μα όχι στα ΤΕΙ. Και όχι με πρόσκληση μιας εξωφοιτητικής συλλογικότητας. Και ειδικά μετά από όσα έγιναν.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει ανάγκη να πέσουν οι τόνοι. Να ηρεμήσει η πόλη. Κι αν κάποιος πρέπει να απαντήσει, γιατί έτσι εκτιμούν όσοι έζησαν εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα, στην απρόκλητη βία της αστυνομίας, είναι θαρρώ οι επίσημοι φορείς των εργαζομένων και των άλλων συλλογικοτήτων της πόλης. Το εργατικό κέντρο, οι σύλλογοι εκπαιδευτικών κλπ.

Και είναι και το άλλο. Οι διαδόσεις... Για νέα "νομική" στην Ηγουμενίτσα. Όχι. Λυπάμαι. Όχι στα ΤΕΙ. Δεν είναι κοινωνικό άσυλο. Είναι πανεπιστημιακό.

Νερό στο λαγήνι της εξουσίας που θέλει να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο δε θα ρίξω.

Εκτιμώ την προσπάθεια να βγει ανακοίνωση για τα γεγονότα. Και να ενημερωθεί ο κόσμος της πόλης. Αλλά και πάλι έχω τις αντιρρήσεις μου. Που αυτός ο κόσμος της πόλης υποτιμήθηκε και από τους οργανωτές της χτεσινής διαδήλωσης. Εκ των υστέρων τι να του πούνε; Που έγινε η πόλη μπάχαλο; Μόνο συγνώμη του χρωστάνε...

Κάθε άλλη ενέργεια αυτή την ώρα εκτιμώ πως θα στρέψει τον κόσμο κατά των μεταναστών. Και που δε φταίνε σε τίποτα... Και ουδόλως θα προωθήσει την υποτιθέμενη βασική επιδίωξη. Την αλληλεγγύη στους μετανάστες. Κι εμένα αυτό και μόνο με ενδιαφέρει.

Για όλα τα άλλα έχουμε άλλους φορείς να ασχοληθούν. Ή την υποχρέωση να τους αναγκάσουμε να ασχοληθούν. Τους συνδικαλιστικούς και τους πολιτικούς... Μιλάω για το δικαίωμα στη διαδήλωση και τη βία εκ μέρους της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών. Αλλά και τη βία των μπαχαλάκηδων εκδρομέων... Για να λέμε τα σύκα σύκα και την αλήθεια ολόκληρη!

Αδεδούλα σε ευχαριστώ που με άφησες έξω από την κινητοποίηση στις 10 Φλεβάρη...

Ενώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω στους δημοσίους υπαλλήλους, η ΑΔΕΔΥ έχει τους τελευταίους μήνες την πλέον φτωχή ατζέντα αγωνιστικών κινητοποιήσεων όλων των τελευταίων ετών.

Κι ενώ περιμέναμε πως θα την πάρει τελικά την απόφαση για απεργία στις 10 του Φλεβάρη, τελικά κάνει μια τρίωρη στάση όλη κι όλη:

http://www.adedy.gr/adedy/site/home/ws/primary+menu/deltia/2011/january/2612011-3.csp

Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

H E.E. της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. λαμβάνοντας υπόψη τα σοβαρά οικονομικά αδιέξοδα που διαπιστώνονται στα Επικουρικά Ταμεία Ασφάλισης, το επικείμενο "κούρεμα" που σχεδιάζεται στις επικουρικές συντάξεις, αλλά και τις επιλογές που προωθούνται στο νέο μισθολόγιο για παραπέρα περικοπές των αποδοχών των Δημοσίων Υπαλλήλων, που προωθούνται ως συνέχεια των μέχρι τώρα οδυνηρών περικοπών στα επιδόματα αλλά και στο 13ο και 14ο μισθό, αποφάσισε κατά τη σημερινή της συνεδρίαση και με βασικό κριτήριο το συντονισμό του αγώνα με τους εργαζόμενους του Ιδιωτικού Τομέα, να προχωρήσει σε ένα νέο κύκλο αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων

•Πραγματοποίηση, σε συνεργασία με άλλους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς φορείς στις αρχές Φεβρουαρίου, συλλαλητηρίων κατά της Ακρίβειας και των ανατιμήσεων σε είδη πρώτης ανάγκης (εισιτήρια ΜΜΜ, αύξηση των εισιτηρίων στα εξωτερικά ιατρεία, ΔΕΚΟ κλπ).

•3ωρη πανελλαδική στάση εργασίας (11.30 έως λήξη ωραρίου) στις 10 Φεβρουαρίου 2011 για την ανάδειξη του διεκδικητικού πλαισίου και με αιχμή τα προβλήματα στα Επικουρικά Ταμεία (πραγματοποίηση - την ίδια ημέρα - συγκεντρώσεων για την προετοιμασία της απεργίας, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε Ασφαλιστικούς Οργανισμούς του Δημοσίου κλπ.)

•24ωρη απεργιακή κινητοποίηση στις 23 Φεβρουαρίου 2011 και πραγματοποίηση κεντρικής απεργιακής συγκέντρωσης στις 11.00 στο Πεδίον του Άρεως

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Δε λένε εκεί κάτω στην Αθήνα να καταλάβουν κι εκεί πάνω στα γραφεία της Αδεδούλας να καταλάβουν πως δεν εργάζονται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Αθήνα και δεν εργάζονται όλοι από τις 7.30 ως τις 14.30...

Έτσι αφενός εξαγγέλλουν κινητοποιήσεις μόνο για τους Αθηναίους και αφετέρου κάνουν στάση εργασίας που βολεύει μονάχα τα υπουργεία. Κι ας είναι οι πλέον προνομιούχοι του δημοσίου και ας είναι και η μειοψηφία. Αντίθετα η μεγάλη πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ είναι οι εκπαιδευτικοί και που ουδεμία σχέση έχουν με το ωράριο των υπουργείων. Αλλά και γενικά τεράστιο πρόβλημα με τις στάσεις εργασίας. Γιατί δε διαχειρίζονται έγγραφα, παιδιά έχουν στα χέρια τους. Και χίλιες φορές το έχουμε πει ότι η στάση εργασίας είναι ασύμφορη μορφή πάλης για τους εκπαιδευτικούς.

Σιγά όμως μην το λάβουν υπόψη... και σιγά μην τους νοιάξει...

Εδώ δεν τους νοιάζει που ενάμιση μήνα μετά στην κεντρική σελίδα της ΑΔΕΔΥ έχει παραμείνει η ανακοίνωση για την απεργία στις 15 Δεκέμβρη!!!!!!! λες και τόσο διάστημα μετά όλα βελτιώθηκαν για τους δημοσίους υπαλλήλους και τίποτε νέο δεν έχει η ομοσπονδία να πει...

Όσο για μένα ειδικά για τις 10 του Φλεβάρη είναι παντελώς αδύνατον να λάβω μέρος στην κινητοποίηση. Αφενός που δε ζω στας Αθήνας και αφετέρου που την ώρα της στάσης εργασίας δεν έχω εργασία... Ευχαριστώ, Αδεδούλα, που με απάλλαξες από τη συμμετοχή στην κινητοποίηση. Έτσι κι αλλιώς κάθε φορά που συμμετέχω νιώθω παντελώς ηλίθια. Ξέροντας πως είναι ντουφεκιά στον αέρα για να ξεφουσκώσει την αγανάκτηση του κόσμου και μόνο. Και όχι για να προωθήσει τη λύση των προβλημάτων μας.

Είναι αιρετοί του κλάδου ή εκπρόσωποι της παράταξής τους;

Μπήκα πριν λίγο στην ιστοσελίδα της ΔΟΕ. Να δω μπας και ο κλάδος αποφάσισε καμιά κινητοποίηση. Και τελικά το μόνο που συνεχώς ανανεώνεται εκεί είναι ο χώρος με τις ανακοινώσεις των αιρετών. Δηλαδή του. Αφού ο ένας μόνο γράφει...

Ακολουθώντας λοιπόν το λινκ μιας σημερινής ανάρτησης του κυρίου αιρετού βρέθηκα εδώ:

http://www.doe.gr/index.php?categoryid=31&p2_articleid=7732

όπου φιγουράρουν τα ονόματα και των δύο εκλεγμένων αιρετών του κλάδου (έτσι τουλάχιστον νόμιζα ως τώρα, πως είναι του κλάδου... ) καθώς και των αναπληρωματικών. Και ξαφνικά πρόσεξα το χρωματισμό των ονομάτων. Με πράσινο και γαλάζιο. Πως λέμε πράσινοι και βένετοι;

Κι αναρωτήθηκα. Από την ώρα που ένας αιρετός εκλέγεται εξακολουθεί να είναι εκπρόσωπος της παράταξής του και άρα βαμμένος με πράσινα ή γαλάζια ή είναι αιρετός για όλο τον κλάδο; Και εκπρόσωπος όλων των συναδέλφων στο υπηρεσιακό συμβούλιο;

Τι κάθομαι και ρωτάω. Αφού το έχω ζήσει το σκηνικό από πρώτο χέρι. Της βραδιάς της ανάδειξης αιρετών μέσα στο ίδιο το σπίτι της ΔΟΕ. Και έχω δει κλεισμένους όλους στα γραφεία τους. Να παίρνουν τα αποτελέσματα από τις κάλπες. Και να ουρλιάζουν. Χειρότερα από χούλιγκανς σε ματς Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού:

"Τους πήραμε και τα σώβρακα!!!!!"

Ναι. Με αυτή ακριβώς τη φράση. Τι σημασία έχει αν την φώναζαν πράσινοι ή γαλάζιοι; Η ουσία είναι το μίσος και η διχόνοια στον κλάδο μας. Που δε μας αφήνει να δούμε άσπρη μέρα. Μόνο πράσινες και γαλάζιες φωτοβολίδες σε έναν κατάμαυρο ουρανό σαν το κατράμι της κόλασης...

Αφού δεν έπιασαν οι εύλογες ρατσιστικές αντιδράσεις, ανέλαβαν οι μπαχαλάκηδες...

Εκεί που καπνίζανε τα τζάκια της πόλης μας λόγω του παγετού, ξαφνικά καπνίστηκε η πόλη ολάκερη από τα δακρυγόνα...

Και να πεις ότι δεν το περίμενα; Από την ώρα που έμαθα για τους εισαγόμενους διαδηλωτές ήμουν σχεδόν σίγουρη για αυτές τις εξελίξεις:

http://892fm.blogspot.com/2011/01/6_29.html

http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/6028.html

Σοβαρά επεισόδια κατα την πορεία

συμπαράστασης μεταναστών στην Ηγουμενίτσα

Τελευταία Ενημέρωση στις Σάββατο, 29 Ιανουάριος 2011 16:42
Συντάχθηκε απο τον/την Σοκόλης Νικόλαος
Σάββατο, 29 Ιανουάριος 2011 16:07

Η αστυνομία έχει προχωρήσει σε δέκα συλλήψεις

Σοβαρά επεισόδια σημειώνονται αυτή την ώρα στην Ηγουμενίτσα. Από το πρωί,δεκάδες αντιεξουσιατές και μέλη αντιρατσιστικών οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στην πόλη για να πραγματοποιήσουν πορεία συμπαράστασης στους μετανάστες. Αμέσως μετά την επιστροφή των διαδηλωτών από το νέο Λιμάνι,προς τα κτίρια του

ΤΕΙ Ηπείρου,ομάδα 300 περίπου αντιεξουσιαστών συγκρούστηκε με διμοιρίες των ΜΑΤ στην οδό Δαγκλή.Η αστυνομία έριξε δεκάδες δακρυγόνα και βόμβες κρότου-λάμψης. Αυτή την ώρα τα επεισόδια συνεχίζονται στα γύρω στενά, ενώ η αστυνομία έχει προχωρήσει σε δέκα συλλήψεις

6 τραυματίες από τα επεισόδια στην Ηγουμενίτσα

Στον χώρο του ΤΕΙ Ηπείρου,στην Ηγουμενίτσα,έχουν συγκεντρωθεί οι περισσότεροι αντιεξουσιαστές που πριν από λίγη ώρα συγκρούστηκαν με την αστυνομία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Στο ΤΕΙ έχουν σπεύσει και φοιτητές του ιδρύματος, μέλη πολιτικών παρατάξεων, προκειμένου να συζητήσουν μαζί τους. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πληροφόρηση για το εάν οι νεαροί αντιεξουσιαστές θα προβούν σε κατάληψη του ιδρύματος.

Μεταξύ των διαδηλωτών υπάρχουν και 6 τραυματίες,οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας Ηγουμενίτσας.Όλοι τους είναι ελαφρά τραυματισμένοι και δεν υπάρχει λόγος για κανέναν τους,να μεταφερθεί στο Νοσοκομείο Φιλιατών.

Όταν πριν δέκα μέρες σχεδόν μας προκάλεσε μια δημοσιογράφος εξ Αθηνών με τη φράση της για "εύλογες"!!!!!!! ρατσιστικές αντιδράσεις ήξερα πως δε θα της περάσει. Πως ο λαός της πόλης μας ουδεμία σχέση έχει με το ρατσισμό. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που πάσχουν από τέτοια σύνδρομα είναι μονάδες και δεν τολμούν να έρθουν σε αντιπαράθεση με το κοινό αίσθημα για ανθρωπιστική βοήθεια προς τους μετανάστες.

Και ξαφνικά κάποιοι αποφάσισαν εκδρομή στην Ηγουμενίτσα. Να διαδηλώσουν λέει από άλλα μέρη της Ελλάδας υπέρ των μεταναστών! Λες και εδώ δεν είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε μόνοι μας αυτά τα δύστυχα πλάσματα. Λες κι εδώ έχουμε ανάγκη να μας υποδείξουν άλλοι το τι θα κάνουμε.

Ήρθαν. Δυστυχώς ήρθαν. Και έκαναν την πόλη μπάχαλο. Και αγρίεψαν τον κόσμο.

Αυτό που δεν πέτυχαν οι "εύλογες" ρατσιστικές αντιδράσεις της κυρίας, φοβάμαι ότι θα το πετύχουν τώρα οι μπαχαλάκηδες... Που ποιος ξέρει τι άλλο έχουν στο νου τους... Σίγουρα όχι τη βοήθεια προς τους μετανάστες. Γιατί οι μετανάστες είναι στην τελείως άλλη άκρη της πόλης μας από εκείνη που βρίσκονται τα ΤΕΙ.

Κι αυτό το περί κατάληψης που διάβασα στην είδηση μου θυμίζει αντιγραφή και μάλιστα κακή των γεγονότων στη Νομική της Αθήνας. Μόνο που εδώ δεν είναι Αθήνα. Και επιπλέον δεν είναι πανεπιστήμιο αλλά ένα ΤΕΙ που παραπαίει ανάμεσα στο να μείνει ανοιχτό ή να το κλείσουν.

Και το οποιοδήποτε μπάχαλο μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να προκαλέσει και όχι τη λύση των όποιων προβλημάτων.

Σε κάθε περίπτωση η βία φέρνει βία. Είτε ξεκινάει από την αστυνομία είτε από τους διαδηλωτές. Γι' αυτό και προσωπικά την καταδικάζω απερίφραστα. Δεν είναι λύση η πρόκληση έντασης. Και προσφέρει κάκιστη υπηρεσία προς τους μετανάστες της Ηγουμενίτσας όποιος την προκαλεί.

Όταν μάλιστα τόσο σε τοπικό επίπεδο:

http://e-igoumenitsa.gr/news/thesprotia/6005-sos-----.html#comment-265

όσο και από την Αθήνα υπάρχει η πρόθεση να ληφθούν σκληρά μέτρα κατά των μεταναστών. Γι' αυτό και το ποιος βρίσκεται πίσω από τέτοιες ενέργειες, αν δηλαδή κινούνται από κάποιους έστω ελαφρόμυαλους που είναι υπέρ των μεταναστών ή άλλων που παριστάνουν ότι είναι υπέρ τους αλλά κινούνται από τελείως αντίθετες σκοπιμότητες, θέλει πολύ ψάξιμο.

Για εκπαιδευτικούς: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Β’ ΕΠΙΠΕΔΟΥ

25/01/2011

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ

ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ Β’ ΕΠΙΠΕΔΟΥ

Τετάρτη, 26 Ιανουάριος 2011, 11:30

Από: b-epipedo2@cti.gr

Λαμβάνοντας υπόψη αιτήματα εκπαιδευτικών που έχουν παρακολουθήσει επιτυχώς προγράμματα επιμόρφωσης Β' επιπέδου και δεν κατέστη δυνατό να συμμετάσχουν στις δοκιμασίες πιστοποίησης που διενεργήθηκαν το Δεκέμβριο 2010, διερευνάται η δυνατότητα υλοποίησης μικρού αριθμού επιπλέον προγραμμάτων πιστοποίησης στο τελευταίο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου.

Λεπτομέρειες σχετικά με τις διαδικασίες πιστοποίησης και τις προϋποθέσεις συμμετοχής είναι διαθέσιμες σε παλαιότερο ενημερωτικό σημείωμα εδώ.

http://b-epipedo2.cti.gr/administrative-material-m/doc_download/219--------.html

Προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες συνεννοήσεις με τα Κέντρα Πιστοποίησης (ΚΕΠΙΣ) και να οργανωθούν τα προγράμματα αυτά, καλούνται οι ενδιαφερόμενοι εκπαιδευτικοί να εκδηλώσουν ενδιαφέρον συμμετοχής στις δοκιμασίες πιστοποίησης, μέσω του Πληροφοριακού Συστήματος (MIS) του έργου, στη διεύθυνση http://b-epipedo2.cti.gr/mis (επιλογή: «Συμπληρωματική εξέταση πιστοποίησης Β' επιπέδου»), με χρήση των κωδικών πρόσβασης που ήδη έχουν στη διάθεσή τους, το αργότερο μέχρι την Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011.

Στη συνέχεια, με νεώτερη ανακοίνωση οι ενδιαφερόμενοι εκπαιδευτικοί θα κληθούν να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής σε ένα από τα προγράμματα που θα οργανωθούν και θα διατεθούν, ανάλογα με την παραπάνω εκδήλωση ενδιαφέροντος.

Για τυχόν απορίες και διευκρινίσεις οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν με την υπηρεσία Help Desk της Πράξης «Επιμόρφωση των Εκπαιδευτικών για την Αξιοποίηση και Εφαρμογή των ΤΠΕ στη Διδακτική Πράξη» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» του ΕΣΠΑ (2007-2013), που υλοποιείται με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο) και του Ελληνικού Δημοσίου, που είναι διαθέσιμη μέσω της Πύλης Ενημέρωσης και Συνεργασίας της Επιμόρφωσης Β' επιπέδου, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://b-epipedo2.cti.gr/ (Υποστηρικτικές δομές -> Help Desk).

Είμαστε στη διάθεσή σας,

Για την υπηρεσία Help Desk Β - Επιπέδου (http://b-epipedo2.cti.gr/ ) "Επιμόρφωση Εκπαιδευτικών για την αξιοποίηση και εφαρμογή των ΤΠΕ στη διδακτική πράξη" ΕΣΠΑ (2007 - 2013)

Από την Ηγουμενίτσα με αγάπη!

Η συνηθισμένη μου βόλτα εδώ λέγεται Δρέπανο - Μακρυγιάλι.

Το Δρέπανο ή και ο Δρέπανος είναι ο φυσικός λιμενοβραχίονας του λιμανιού της Ηγουμενίτσας. Ακολουθώντας τη δεξιά ακτή του λιμανιού χρειάζεσαι μόλις πέντε λεπτά για να βρεθείς από την πόλη στη ... μαγεία!

Από τη μια μεριά χαίρεσαι τη θάλασσα. Από την άλλη τις λιμνοθάλασσες. Και μαζί την πλούσια ορνιπανίδα τους. Σήμερα δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω πουλιά. Υπήρχε κλιμάκιο της αρμόδιας επιτροπής που έκανε καταγραφή και τα πουλιά είχαν απομακρυνθεί στην άλλη όχθη. Τηλεφακό ακόμη δε διαθέτω. Έτσι περιορίστηκα να φωτογραφίσω τα χιονισμένα βουνά στο βάθος:

Το λοφάκι που διακρίνεται αριστερά έχει στην κορφή του χτισμένο τον περίφημο πύργο Ραΐου ή και Ραγίου. Τα καλοκαίρια εκεί πραγματοποιούνται και συναυλίες. Τέτοια εποχή όμως είναι δύσκολο ακόμη και να επισκεφθείς τον αρχαιολογικό χώρο καθώς ο δρόμος είναι μεν στρωμένος με άσφαλτο αλλά και με κάτι τεράααααααστιες γούβες!!! Σε μια ποιητική περιγραφή που διάβαζα τις προάλλες για το λοφάκι αυτό είδα να το αποκαλούν "κοριτσομάσταρο". Και ναι, έτσι μοιάζει. Με στήθος κοριτσιού...

Τα χιονισμένα βουνά στο βάθος επηρέασαν και τη θερμοκρασία εδώ, στην Ηγουμενίτσα. Παρά τη λιακάδα έχει τσουχτερό κρύο και η υγρασία τις βραδινές ώρες θα το κάνει ακόμη χειρότερο.

Το "κοριτσομάσταρο" και πάλι... Και σε πρώτο πλάνο μία από τις λιμνοθάλασσες της περιοχής.

Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερη προβολή...

Μερικές ακόμη φωτογραφίες χωρίς τη στάμπα της ημερομηνίας. Μπορείτε να τις αναδημοσιεύσετε. Για να απολαύσουν και άλλοι τις ομορφιές της Θεσπρωτίας!

Οι λιμνοθάλασσες αυτές είναι γέννημα των πρόσφατων αιώνων. Παλιότερα τα λοφάκια της περιοχής ήταν νησάκια. Τα αρχαία Σύβοτα. Όπου και έγινε η ομώνυμη ναυμαχία στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Περιγραφή της μας δίνει ο Θουκυδίδης.

Οι καλαμιές προσθέτουν τη δική τους χάρη στο τοπίο. Αν και το πιο ενδιαφέρον, όπως είπα ήδη, είναι η πλούσια ορνιθοπανίδα. Μικρές μελαχρινές φαλαρίδες, χιονάτοι λευκοτσικνιάδες και φυσικά γλαροπούλια είναι λίγα μόνο από τα είδη πτηνών που συναντάς εδώ.

Οι καλαμιές τέτοια εποχή είναι φυσικά κατάξερες. Τα καλοκαίρια όμως που πρασινίζουν εμφανίζονται και τα νέφη των κουνουπιών...

Κι ο δρόμος της επιστροφής. Στο βάθος και δεξιά είναι η Ηγουμενίτσα. Η άγνωστη στην υπόλοιπη Ελλάδα νύμφη του Ιονίου. Και που η Εγνατία την έχει πλέον κάνει δημοφιλή προορισμό για τις γειτονικές βαλκανικές χώρες. Τα καλοκαίρια φτάνουν εδώ, στο Δρέπανο και στο Μακρυγιάλι (στην ουσία είναι η ίδια παραλία, συνέχεια η μια της άλλης) καραβάνια ολόκληρα από τη Βουλγαρία. Και μάλιστα για αυθημερόν επίσκεψη.

Ταυτόχρονα έντονη είναι η παρουσία και του αλβανικού στοιχείου και όχι μόνο για τουρισμό. Συχνά βλέπεις αυτοκίνητα στην Ηγουμενίτσα με αλβανικές πινακίδες που κατεβαίνουν εδώ για ψώνια. Χτες, στο σούπερ μάρκετ, είδα για παράδειγμα ένα πολυτελέστατο τζιπ αλβανικό. Ο καιρός του φτωχού αλβανού λαθρομετανάστη έχει περάσει πλέον. Και αρκετοί αλβανοί έχουν εγκατασταθεί και μόνιμα στην Ηγουμενίτσα έχοντας πια αποκτήσει μόνιμη κατοικία και επαγγέλματα με καλό εισόδημα.

Αντιθέτως η Θεσπρωτία έχει χάσει μεγάλο αριθμό των δικών της κατοίκων που για πολλούς και ποικίλους λόγους την εγκατέλειψαν για να ζήσουν είτε στις μεγαλουπόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας είτε και στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι Θεσπρωτοί μετανάστες βρίσκονται στη Γερμανία. Υπάρχουν όμως μετανάστες και στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Νότιο Αφρική.

Κάποιοι τα τελευταία χρόνια επιχειρούν επιστροφή στην πατρίδα. Ναι, δεν είμαι η μόνη που γύρισα. Και από το εξωτερικό και από το εσωτερικό. Μερικοί τα καταφέρνουν. Άλλοι τα ξαναμαζεύουν απογοητευμένοι και φεύγουν. Απογοήτευση που έχει να κάνει όχι με τον τόπο αλλά με την αδυναμία να βρουν εδώ τρόπο να επιβιώσουν. Δουλειές δε βρίσκουν.

Πάντως η περιοχή έχει στις δεκαετίες που έλειπα στην Αθήνα ανοικοδομηθεί με ταχύτατους ρυθμούς. Και πλέον βλέπεις δεκάδες πολυτελέστατες μονοκατοικίες. Μάλιστα, μια μέρα σαν τη σημερινή, δίνουν και παίρνουν τα τζάκια και ο ουρανός της πόλης θολώνει από τις καμινάδες. Ειδικά τώρα που το πετρέλαιο έχει γίνει είδος πολυτελείας...

Οι κεραμοσκεπές δεν είναι μέσα στην πόλη υποχρεωτικές. Οι περισσότεροι όμως που χτίζουν μονοκατοικία ή και μικρό οικογενειακό διώροφο ή τριώροφο, επιλέγουν το κεραμίδι. Και όχι πάντα κόκκινο. Αρχιτεκτονικά η πόλη μοιάζει παρδαλό αποκριάτικο θέαμα. Κανένας συγκεκριμένος ρυθμός. Και το χειρότερο είναι που δόθηκαν άδειες και για μεγαθήρια... Δίπλα μου υπάρχουν δυο τεράστιες πολυκατοικίες των επτά ορόφων!!!!!!! που η ασχήμια τους πληγώνει το μάτι από όπου και αν δεις την πόλη.

Σε μερικές τουλάχιστον γειτονιές έχει διασωθεί και πράσινο. Σε άλλες σκέτο τσιμέντο.

Οι δρόμοι υποφέρουν από κακή συντήρηση. Και τα λάστιχα των αυτοκινήτων βογγάνε...

Για τα πεζοδρόμια ούτε λόγος να γίνεται. Συνήθως είναι ανύπαρκτα ή σε τέτοια χάλια που οι πεζοί είναι αδύνατον να τα χρησιμοποιήσουν. Καθώς οι μάλιστα οι δρόμοι είναι αρκετά στενοί, τα πεζοδρόμια γίνονται συνήθως προέκταση του χώρου παρκαρίσματος ημών των γιωταχήδων...

Πάντως όλα αυτά τα ξεχνάς αν για λίγο εγκαταλείψεις την πόλη και βγεις πιο έξω. Κι ευτυχώς υπάρχουν άφθονες επιλογές. Όρεξη (και λεφτά) να έχεις να τριγυρνάς. Το Δρέπανο και το Μακρυγιάλι είναι ο πιο κοντινός προορισμός. Λίγο πιο πέρα, 25 περίπου χλμ από την Ηγουμενίτσα, είναι το ψαροχώρι της Σαγιάδας. Και από την αντίθετη μεριά της πόλης υπάρχουν η Πλαταριά, στα 12 χλμ από την Ηγουμενίτσα και ψαροχώρι κι αυτή, τα φημισμένα Σύβοτα, η Πέρδικα, η Πάργα, οι εκβολές του Αχέροντα, η Πρέβεζα...

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ενδοχώρα. Τόσο τα ίδια τα χωριά της Θεσπρωτίας όσο και προορισμοί στο γειτονικό νομό Ιωαννίνων. Πλέον τα Γιάννενα μέσω Εγνατίας απέχουν λιγότερο από μία ώρα από την Ηγουμενίτσα. Και μετά τα Γιάννενα συναντάς το πανέμορφο Μέτσοβο και πολλά άλλα μέρη της Πίνδου. Εννοείται πως για όσους αντέχουν τις διαδρομές υπάρχουν και εκτός Ηπείρου κοντινές περιοχές, πχ Τρίκαλα, Μετέωρα, Λάρισα, Βόλος ή και Θεσσαλονίκη...

Όλα αυτά οδικώς. Όμως η Ηγουμενίτσα είναι λιμάνι. Και μπορείς και από κει να αποδράσεις. Είτε προς Κέρκυρα που είναι ακριβώς απέναντι, μια ώρα δρόμος περίπου με το πλοίο, είτε νοτιότερα προς Παξούς είτε και στην Ιταλία. Στις οκτώ μόλις ώρες φτάνεις στο Μπρίντεζι ενώ μπορεί κανείς να πάει και προς τα βόρεια, Αγκόνα και Βενετία.

Θεωρώ λοιπόν πως παρά τα όποια προβλήματα ταλανίζουν την πόλη της Ηγουμενίτσας, είναι τόπος μαγικός. Και ειλικρινά θεωρώ πως έκανα το καλύτερο δώρο στον εαυτό μου που το αποφάσισα να γυρίσω εδώ.

Ένα μόνο με απασχολεί. Να λύσω το πρόβλημα που λέγεται σπίτι. Αν τα καταφέρω, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης...

Βεβαίως τα νοίκια εδώ είναι αρκετά χαμηλά. Με 300 ευρώ βρίσκεις σούπερ τριάρια, μεγάλα σε τετραγωνικά, με αυτόνομη θέρμανση, με διπλά τζάμια και σίτες στα παράθυρα και με φοβερή θέα. Πέστε με όμως κακομαθημένη ή όπως αλλιώς μα μου έρχεται βαρύ να μένω σε νοικιασμένο σπίτι. Νιώθεις πάντα σαν να κρατάς μια βαλίτσα στο χέρι. Γιατί μπορεί για χι λόγους ο ιδιοκτήτης να χρειαστεί το σπίτι κι εσύ να πρέπει να τα φορτώσεις και πάλι στο φορτηγό...

Αν λοιπόν καταφέρω να λύσω και αυτό το πρόβλημα, του σπιτιού, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω στον εφιάλτη που λέγεται Αθήνα. Και που απορώ πώς τον άντεξα τόσα χρόνια και δε ζήτησα νωρίτερα μετάθεση για εδώ...

Βαρκάδα στον Αχέροντα

Εκβολές Αχέροντα... Αυτή κι αν είναι βαρκάδα. Κι αυτή κι αν είναι δουλειά... Βαρκάρης στον Αχέροντα! Ναι, εδώ θα έρθω όταν βγω στη σύνταξη. Θα πάρω βάρκα και στη βάρκα θα κοιμάμαι. Ώσπου να έρθει η ώρα που στην όχθη να μη χρειαστεί άλλο να βγω πια...

___________

Μια παλιά ιστορία κι αυτή... Του προτελευταίου καλοκαιριού. Όταν συμπάλευα την τελική απόφαση. Να ζητήσω τη μετάθεση. Εκείνη τη μέρα στον Αχέροντα, σε κείνη τη βαρκάδα, ο κύβος ρίφθηκε τελικά...

Τη λέγανε Μαγδαληνή;

Μια παλιά ιστορία. Σε αναδημοσίευση. Γραμμένη στο μεταίχμιο της εποχής που η νοσταλγία για τον τόπο μου άρχισε να βαραίνει επικίνδυνα στην ψυχή μου.

Και θέλω να πω ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να αφήνεις την Αθήνα μετά από 40 χρόνια. Ακόμη και τώρα, που είμαι πια εδώ, ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς μπόρεσα. Η "Μαγδαληνή" είναι μια κάποια εξήγηση.

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ...

Ας κλοτσήσω κι απόψε την ανέμη κι αν βρει τα κέφια της θα συνεχίσει να ξετυλίγει το κουβάρι των παραμυθιών. Κι απόψε η κλοτσιά θα είναι δυνατή γιατί σε κόμπο πέσαμε και τα λόγια δυσκολεύονται.

Καλησπέρα το λοιπόν στις αφεντιές σας και κάντε ψίχα* ήσυχα να βγούνε οι ξωτικές κι οι νεραϊδοπαρμένοι. Ήσυχα λέω, μη σας πάρουν τη φωνή κατά που συνηθάνε.

Νύχτα αφέγγαρη απόψε. Εκεί στο κέντρο του χωριού. Ψυχή πουθενά, φως πουθενά. Μόνο τα νυχτοπούλια που κρώζουν. Ήρεμος ο Αϊ Δημήτρης αναπαύει το γαλήνιο ίσκιο του. Δίπλα το Αμελικό. Με τα δυο του πατώματα. Και κει, στο απάνω, μια τσούπρα. Μόνη της. Ξένη σ' αυτό τον τόπο, ξένη και με τους ανθρώπους.

Πότε ήρθε εδώ; Πότε έφυγε; Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα. Λένε πως την έλεγαν Μαγδαληνή. Μπορεί κι αλλιώς. Κανείς δε θέλει να θυμάται. Θλιβερή ιστορία, απ' αυτές που καλύτερα να τις ξεχνούν. Σήμερα όμως θα κάνουμε μια εξαίρεση. Έτσι πρέπει και να με συμπαθάτε αν σας στεναχωρέψω.

Δασκάλα ήρθε στον τόπο μας η Μαγδαληνή, ας την πούμε κι εμείς έτσι για ευκολία. Από πού; Μερικοί τη θέλουν Κερκυραία. Μια Ναυσικά που ξέπεσε στα βουνά μας. Αμάθητοι οι ντόπιοι σε τέτοιες γραμματιζούμενες κυράδες, την είδαν απ την αρχή με μισό μάτι. Δάσκαλο γύρευαν για τα παιδιά τους και όχι μια ομορφονιά με ξενικά ρουτιά* και σουσούμια αλλόκοτα.

Σαν ξεπέζεψε στον πλάτανο του Μεσοχωριού, ανόρεχτα της έδειξαν το κονάκι του δάσκαλου. Ντράπηκαν να της πούνε να φύγει, το φώναζαν όμως τα μάτια τους. Ντράπηκε κι εκείνη να ρωτήσει το γιατί. Μικρό κορίτσι ήτανε μαθές κι ας την έβλεπαν οι άλλοι για Μπουμπουλίνα έτοιμη να τους βάλει μπουρλότα.

Κλείστηκε εκείνη στο κονάκι, στο Αμελικό δηλαδή, σχολείο και σπίτι για το δάσκαλο ένα πράμα ήταν εκείνα τα χρόνια, και άρχισε το σούσουρο να απλώνεται. "Δάσκαλος γυναίκα, πού ματακούστηκε!" Πάτησαν πόδι τα παιδιά, τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται:

«Δεν πααίνουμε* στο σκολειό!»

Πάτησαν πόδι και οι μανάδες:

«Να πα να τσι* πείτε να τσακιστεί να φύγει, θα μας χαλάσει τα σπίτια μας αυτή με τα φερσίδια* της!»

Έπεσαν οι άντρες σε μεγάλη συλλοή*. Έστριβαν τη μουστάκα τσε δω, την έστριβαν τσε κει*, βαρύ τους έρχουνταν να πάνε να πούνε της κυρα - δασκάλισσας να τα μαζέψει και να φύγει.

Κι εκείνο το κοράσιο, μόνο κι έρμο το καψερό, να παλεύει να βρει άκρη να βολευτεί στο καινούριο σπιτικό. Σπιτικό τρόπος του λέγειν, ένα αχούρι σκοτεινό και η μπόχα της τυρίλας να την πνίγει. Πνιχτή και απόκοσμη και η σιωπή, μόνο την καρδιά της άκουγε να σφυροκοπά. Κι απέ*, σαν πέρασαν οι πρώτες ώρες, πήρε το θάρρος, αναγκάστηκε πες, να ξεμυτίσει από το κονάκι της. Κείνα τα χρόνια τα σπιτικά δεν είχαν τις ευκολίες τις σημερινές. Άγνωστες πολυτέλειες που ήθελαν δεκαετίες να φτάσουν ως εδώ. Μπάνιο και τουαλέτες; Εδώ νερό δεν είχανε και το κουβάλαγαν ζαλωμένο με τις βιτσέλες*.

Βγήκε λοιπόν η Μαγδαληνή, και χτύπησε την πρώτη πόρτα που βρήκε μπροστά της. Η ανάγκη βλέπεις είναι πιο πάνω κι από τη ντροπή. Με χαμηλά τα μάτια και ψελλίζοντας έκανε τη δύσκολη ερώτηση. Και σαν κατάλαβε η νοικοκυρά, με τα χίλια ζόρια, τι ζήταγε η δασκάλα, φώναξε τη θυγατέρα της τη μεγάλη να πάει να της δείξει. Το αναγκαίο*, κατά πως το λέγανε ευγενικά. Και πήραν δρόμο και δρόμο άφησαν, γιατί αυτό το αναγκαίο ήταν κατά λάκκο μεριά, χαμηλά, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων. Και μακριά από τον κόσμο και η καθαριότητα του χώρου.

Είδε η Κερκυραία τα κατάντια μας και έφριξε. Μα τι να πει; Και σε ποιον; Αλλιώς ήταν αυτή μαθημένη στον τόπο της, άλλα συνήθεια και άλλος πολιτισμός. Μα εδώ, σε τούτα τα βουνά που μόλις τα είχε αφήσει του Τούρκου το ποδάρι, αυτά ήταν, το είπαμε, πολυτέλειες άγνωστες.

Λέτε κι εσείς με νου σας τι κάθομαι τώρα και σας μολογώ*. Έλα μου ντε που τούτα όλα έπαιξαν ρόλο σημαντικό; Κι αν ενοχλούν τ’ αυτιά μας και τα μάτια μας τέτοιες παράταιρες κουβέντες, ακόμη πιο πολύ θα μας ενοχλήσει να μάθουμε τη συνέχεια ετούτης της λησμονημένης ιστορίας.

Που λέτε έτσι είχαν τα πράγματα. Οι χωριανοί δε θέλαν τη δασκάλα ούτε ζουγραφιστή, κι εκείνη απ' τη μεριά της άλλο δε λαχτάραγε παρά να φύγει από τούτο τον καταραμένο τόπο και το μαρτύριο που τράβαγε. Μα εύκολο δεν ήταν να γλιτώσει. Και ποιος ξέρει και ποια ανάγκη την είχε φέρει ως εδώ. Κανείς δε ρώτησε και κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Πόσος καιρός πέρασε, αδύνατον να μάθουμε. Και λίγος ή πολύς δεν έχει σημασία. Το σημαντικό και το βέβαιο είναι το αποτέλεσμα στην ψυχή του κοριτσιού. Μέρα τη μέρα μαζεύονταν η πίκρα και βούλιαζε σε χάος απύθμενο. Μα τούτο το δράμα κανείς δεν το πρόσεξε. Κι έτσι κανενός η καρδιά δεν μαλάκωσε. Αντίθετα, μέρα τη μέρα, έψαχναν τρόπο να διώξουν τη δασκάλα. Να γλιτώσουν από τούτο το βραχνά. Και κάποια στιγμή βρήκαν, έτσι νόμισαν, την κατάλληλη ευκαιρία.

Η δασκαλίτσα, που ούτε το όνομά της δε θέλησαν να κρατήσουν οι παλιοί, και που ούτε τη μέρα καλά καλά δεν μπορούσε να φτάνει εκεί κάτω στο χασίλι* γι αυτό που σήμερα το θεωρούμε αυτονόητο να υπάρχει στο κάθε σπίτι, τις νύχτες αναγκαζόταν να καταφεύγει στη λύση που ήξερε από τον τόπο της, το δοχείο νυχτός για να το πούμε ευγενικά. Το πώς μαθεύτηκε ετούτο το μυστικό στο χωριό, άγνωστο. Το θέμα είναι πως αυτό ακριβώς τους έδωσε την αφορμή που γύρευαν. Μαζεύουν το λοιπόν οι άντρες τις γυναίκες και μια και δυο τις στείλανε στο Αμελικό να πετάξουν έξω τη "βρομιάρα". Ποια λόγια αλλάχτηκαν εκεί; Τι προσβολές άδικες εισέπραξε το ξένο κορίτσι;

Ξεχείλισε η ψυχούλα της και όλα όσα είχε μαζεμένα ορμήσαν βίαια και σαλέψαν το μυαλό της. Θέλει και πολύ νομίζετε ο άνθρωπος να παραλοϊστεί; Τι απέγινε, κανείς δεν ξέρει. Το χωριό έθαψε στη σιωπή ετούτη τη θλιβερή ιστορία της πρώτης και τελευταίας δασκάλας του χωριού μας. Δεν ήθελαν να θυμούνται και να ντρέπονται για το κακό που της έκαναν. Ακόμη και το όνομά της θάφτηκε επιμελώς στη λήθη. «Αλησμονώ και χαίρομαι» που λέει και το τραγούδι. Τη λέγανε Μαγδαληνή; Ήτανε Κερκυραία;

Χρόνια μετά έψαξε να τη βρει ένας δάσκαλος του χωριού μας. Δεν τα κατάφερε. Ίσως το όνομα δεν ήτανε σωστό, ίσως ο τόπος της να ήταν άλλος. Ποιος ξέρει; Κι ένα βράδυ κάθισε και μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι, για τη Μαγδαληνή, ή όπως αλλιώς τη λέγαν. Να βγάλει το κρίμα από μέσα του. Και όπως μου τα μολόγησε έτσι κατά λέξη σας τα λέω κι εγώ. Να μη με βαραίνουν άλλο. Κι ας είναι τούτο το παραμύθι ένα μνημόσυνο για εκείνη την άτυχη κοπέλα που τόσο αδικήσαμε. Κι αδικήσαμε μαζί και όλα τα κορίτσια του χωριού μας που για χρόνια μετά ούτε που σκέφτονταν να πάνε να σπουδάσουν. Ποια τόλμαγε να περάσει τα ίδια;

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που στις επόμενες γενιές δε συναντάμε Βλαχωρίτισσες μορφωμένες. Πέρασε πολύς καιρός κι οι πρώτες που το τόλμησαν χρειάστηκαν μεγάλο αγώνα να πείσουν τους δικούς τους πως κάνουν και τα κορίτσια για γράμματα. Κι ας είναι καλά κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι που έπεσαν στο λαιμό των γονιών τους για να τους δώκουνε την άδεια. Στο μεταξύ πολλές τις έφαγαν τα γίδια, κι άλλες τα ξένα, κι άλλες κατέληξαν ψυχοκόρες σε πλουσιόσπιτα στην πόλη.

Κι όμως, είχε σπουδαίες γυναίκες το χωριό μας. Και άξιες. Άδικο για όλο τον τόπο που έτσι παραμελήθηκε η μόρφωσή τους. Άδικο και για τα παιδιά που μεγαλώσανε.

Και λέω κρίμα, που σε κείνο το γράμμα του πάτερ Κοσμά, που τόσο βοήθησε στην ανάπτυξη του σχολειού μας, δε βρέθηκαν και τα λόγια του για τις γυναίκες:

«Ίδια την έκαμεν ο Θεός την γυναίκαν με τον άνδραν, όχι κατωτέραν ».

Κι έμεινε έτσι η Βλαχωρίτισσα δεκαετίες σε θέση δεύτερη και κατώτερη. Το ίδιο και όσες ήρθαν εδώ νύφες από άλλα χωριά, που «αφέντη» έπρεπε ν αποκαλούν και το πιο μικρό σερνικό στο αντροσόι* τους. Κι ας ήταν και μωρό στις φασκιές, «αφέντη» πάλι του κραίνανε*.

Κι όμως, λίγο πιο πάνω από δω, χρόνια πριν, διακόσια και βάλε, έλαμψαν οι αντρογυναίκες του Σουλίου. Οι καπετάνισσες που έπιαναν καριοφίλι και πολέμαγαν καλύτερα κι από άντρες. Η Μόσχω η Τζαβέλαινα, η Χάιδω, η Λένη του Μπότσαρη. Και χρόνια πάλι μετά, στον πόλεμο του ‘40, οι Ηπειρώτισσες άφησαν άφωνο τον κόσμο όλο εκεί πάνω στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου. Αλλά και πίσω, στα πολύ παλιά, από δω ξεκίνησε η Μολοσσή πριγκίπισσα Μυρτάλη, η μετέπειτα θρυλική Ολυμπιάδα, που γέννησε και γαλούχησε έναν Αλέξανδρο και τον έστειλε να κατακτήσει τον κόσμο. Ναι, τέτοιες γυναίκες βγάζουνε αυτά τα χώματα. Ίδιες με τη γη μας. Περήφανες σαν τα βουνά μας και δυνατές σαν τα ποτάμια μας.

Γι αυτό, σε τούτη τη γη, πρέπει να το αναφέρουμε, ίσα την είχανε παλιά τη γυναίκα σε αξία και μαζί τη λάτρευαν σύνναη* θεά με το μεγάλο Δία. Διώνη το όνομά της, η ηπειρώτικη σύλληψη του «θηλυκού» Διός, κατά πως λένε οι παλιές γραφές. Και χώρος της λατρευτικός ο αρχαιότερος της Ηπείρου, η Δωδώνη. Κόρη του Ουρανού και μάνα της Αφροδίτης. Γιατί έτσι έβλεπαν εκείνοι οι πρώτοι Ηπειρώτες τη γυναίκα. Με σοφία ουράνια και δημιουργό και γεννήτορα του ωραίου.

Πώς από τούτες τις θεές και τις αντρογυναίκες, καταντήσαμε ακόμη και το όνομα των γυναικών να στερήσουμε και Γιώργαινες, Κώσταινες και Ποστόλαινες* να τις βαφτίσουμε, είναι μεγάλη απορία. Κι άλλο τόσο περίεργο πόσα κατάφεραν τα τελευταία χρόνια τα κορίτσια του χωριού μας. Τόσα πολλά, που αστεία να φαντάζουνε στα μάτια μας όσα παλιά περνάγανε οι γυναίκες. Και να ρωτάμε δύσπιστα αν ήτανε αλήθεια.

Ναι, ποιος σήμερα μπορεί να το πιστέψει πως κάποτε διώξαμε από δω κακήν κακώς μία δασκάλα, απλά και μόνο γιατί ήτανε γυναίκα; Και ποιος θέλει να θυμάται πως το τρελάναμε εκείνο το κακόμοιρο κορίτσι; Κανείς, μα της χρωστάγαμε ετούτο το παραμύθι, μνημόσυνο πες και συγνώμη και εξομολόγηση όπως ταιριάζει στα αμαρτήματα.

Και τώρα που τα είπαμε κι αλάφρωσε η καρδιά μας, δε θα ντρεπόμαστε να λέμε πως μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια δασκάλα. Εδώ, στο Βλαχώρι, στο Αμελικό. Και θα τη λέμε Μαγδαληνή κι ας μη τη λέγαν έτσι, για να τιμάμε μέρες που είναι, το Γολγοθά που την ανεβάσαμε. Και το μεγαλοπαράσκευο, μαζί με τα πεθαμένα μας, ας της ανάβουμε ένα κεράκι. Να χαίρεται η ψυχούλα της και να μας συχωράει.

Μ αυτά και μ αυτά όμως πέρασε κι απόψε η ώρα. Και ένα ακόμη παραμύθι τέλειωσε. Κρίμα που δεν ταιριάζει να το κλείσω με το ζήσανε αυτοί καλά. Αρκεί όμως και φτάνει που σήμερα ζούμε καλύτερα.

Καλό ξημέρωμα και με υγεία να ξανανταμώσουμε. Να συνεχίσουμε να λέμε παραμύθια. Που παραμύθια δεν είναι . . .

_________________________________

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Οι ερμηνείες των λέξεων του τοπικού λεξιλογίου βασίστηκαν σε ανέκδοτη εργασία του Θεόφιλου Λαμπρίδη τον οποίο και ευχαριστούμε που μας την παραχώρησε.


*ψίχα = λίγο
*ρουτιά = ρούχα
*πααίνουμε = πηγαίνουμε
*τσι (πείτε) = της (πείτε)
*φερσίδια = τρόποι φερσίματος, συμπεριφοράς, τα φερσίματα
*συλλοή = συλλογή, σκέψη
*τσε δω, τσε κει = από δω, από κει
*απέ = έπειτα
*βιτσέλες = δοχεία για μεταφορά νερού
*αναγκαίο = τουαλέτα,
*μολογώ = ομολογώ, λέω
*χασίλι = χωράφι
*αντροσόι = η οικογένεια του συζύγου, του άντρα
*κραίνανε = λέγανε
*σύνναη = συν και ναός, λατρευότανε στον ίδιο ναό

*Γιώργαινες, Κώσταινες και Ποστόλαινες = Η γυναίκα του Γιώργου, του Κώστα, του (Α)Ποστόλη. Σύμφωνα με τα ηπειρώτικα έθιμα τις παντρεμένες γυναίκες τις φώναζαν με το όνομα του άντρα τους και όχι με τα δικά τους βαφτιστικά.

_________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ιστορία της Μαγδαληνής είναι πέρα για πέρα αληθινή. Χρονικά τοποθετείτε λίγο μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου, δηλαδή γύρω στα 1913 με 14. Κι ακόμη πιο τραγική από όσο το «παραμύθι» άφησε να φανεί. Όταν πρόσφατα ετούτη η διήγηση ήρθε στο φως, βρέθηκαν αρκετοί ντόπιοι να προσθέσουν ό,τι ο καθένας είχε ακούσει από τη γιαγιά του, και να συμπληρώσουν όλες τις λεπτομέρειες που ο χρόνος είχε ξεθωριάσει. Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις μαρτυρίες, τις νύχτες οι γυναίκες του χωριού κατσουλώνονταν ( κατσούλι θα πει κάπα με καπέλο) και πήγαιναν έξω από το Αμελικό βγάζοντας αλλόκοτες κραυγές και παριστάνοντας τους σεϊταναραίους (δηλαδή τους βρικόλακες). Όσο για το παραμύθι βασίστηκε στη διήγηση του δάσκαλου Θεόφιλου Λαμπρίδη που ήταν ο ίδιος που έψαξε να βρει τα ίχνη της Μαγδαληνής. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Στη φωτογραφίες ο δάσκαλος Θεόφιλος Λαμπρίδης

με τους μαθητές του. Εποχή 1968 - 1969

Κατάθεση στεφάνου στην πλατεία του χωριού, στο Μεσοχώρι.

Πίσω αριστερά διακρίνεται ο χώρος που κάποτε ήταν χτισμένο το Αμελικό.

Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Ν. Υφαντή:

«Ο απόδημος Θεσπρωτός Χρυσόστομος Λ. Λαμπρίδης

και τα ευποιητικά του έργα.»

Ησυχία, η πόλη κοιμάται...

Νυχτογραφίες. Όπως λέμε "ακτινογραφίες". Ξαγρυπνώντας πάνω από την άγνωστη πόλη που κοιμάται...

____________________________________________

Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου ... καναπέ τα μαξιλάρια. Κουρασμένη από το ταξιδάκι της μέρας και με ανία αφόρητη από τις τηλεοπτικές σαχλαμάρες...

Ξύπνησα μέσα στην καρδιά της νύχτας και βρέθηκα εδώ που τώρα γράφω. Μπροστά στην ανοιχτή πόρτα της κουζίνας. Με το κρύο να κάνει αισθητή την παρουσία του. Και κάτω, μπροστά μου, τα νυσταγμένα φώτα της πόλης. Δεν είναι τα φώτα που με εντυπωσίασαν. Κοντεύει πια μήνας που τα βλέπω... Μα η απόλυτη ησυχία. Μόνο το ψυγείο γουργουρίζει πίσω μου. Και τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα, τακ τουκ...

Η πόλη όμως μια "ψεύτικη εικόνα". Κοιμάται ακούνητη και αμίλητη.

Αραιά και πού ακούγεται κάποιος μακρινός ήχος αυτοκινήτου ή μηχανής. Ίσα ίσα για να υπογραμμίζει την νεκρή εικόνα.

Και το σκοτάδι ρουφάει τον ορίζοντα ενώνοντας τα άλλα φώτα του στερεώματος με τα ηλεκτρικά φώτα των ανθρώπων. Ένα μπροστά μου ο ουρανός με τ' αστέρια του και η ναρκωμένη πολιτεία. Σςςςςςςςςςςςςς! Ησυχία να μην την ξυπνήσουμε.

Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο. Εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ήξερα κανέναν τους; Δεύτερη χρονιά να ξεκινάω σε καινούριο σχολείο... Τι αντίθεση με τα είκοσι χρόνια στο ίδιο σχολείο της παλιάς γειτονιάς. Με τα φιλιά και τις αγκαλιές και τα καλαμπούρια. Άγνωστα πρόσωπα, άγνωστες φωνές. Άγνωστος και ο χώρος. Χωρίς μνήμες. Παγωμένη εικόνα κι αυτός...

Ή η «ερμηνεία» της άλλης εικόνας;

Ξύπνησα που λες μέσα στη νύχτα. Και τι άλλο να κάνω; Πόση ώρα να κοιτάω τα ακούνητα και βουβά φωτάκια; Έπιασα να σκαλίζω το ίντερνετ. Μια γάτα που ξενυχτάει και σκαλίζει το μόνο οικείο που της έμεινε... Και βρήκα το άρθρο για την Ακαδημία Πλάτωνος. Και τους Πακιστανούς τους άστεγους που την έχουν κάνει υπαίθριο σπίτι τους. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Τα σπίτια, ξέρετε, έχουν και καμπινέδες. Έχει πια μπόλικους, λέει, και η Ακαδημία του έρμου του Πλάτωνα.

Μια άρρωστη αίσθηση. Το κρύο; Κάτι που έφαγα και με πείραξε;

Μπα. Ήταν εκείνο με τον τούρκο. Κι ας σου είπα: άνθρωποι είναι κι αυτοί... Να είναι και να χαίρονται την πατρίδα τους και τη ζωή τους. Όχι να παντρεύονται τα κορίτσια μας. Τελικά δεν μπόρεσα να γλιτώσω από τα εθνικοπατριωτικά που μου μάθανε; Δεν μπόρεσα.
Και δε με φταίει που ο άνθρωπος είναι τούρκος. Ίδιο το ανακάτεμα από όλα τα μιξ. Ένα συνονθύλευμα που δεν έχει ιστορία... Τι θα γεννήσει; Θα γεννήσει;

Γέννησε. Ναι. Κι ας μην μπορείς εσύ να με παρακολουθήσεις. Πώς θα μπορούσες άλλωστε; Εδώ εγώ και ζαλίζομαι με τις διαδρομές αυτής της νύχτας. Μπροστά στην πολιτεία που τσιμπιέμαι να πιστέψω πως υπάρχει... και την οθόνη του υπολογιστή... Ένα πλάσμα θεϊκό. Η κόρη της παλιάς μου φιλενάδας. Και απίστευτες οι φωτογραφίες της στο φέις μπουκ. Μια νεαρή χορεύτρια σε πόζες που καταργούν τη βαρύτητα. Να πετάει. Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Και μια γιαγιά από το ... Ζαΐρ...

Τι είναι όλα αυτά τα παιδιά; Πού ανήκουν;

Φωτάκια κι αυτά μέσα στη νύχτα. Της γης; Του ουρανού; Ποιος ξέρει; Ούτε και τα ίδια...

Το άλλο πλασματάκι το γνώρισα σαν ήρθα εδώ. Ετών τεσσάρων. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο κοριτσάκι. Με δύο ονόματα. Το ένα ξένο. Το άλλο του έλληνα παππού. Σήμερα έμαθα πως η άλλη γιαγιά είναι ... τουρκάλα! Κι ο μπαμπάς; Που τόσον καιρό τον ακούγαμε να μιλάει γερμανικά; Τούρκος λοιπόν.

Δυο φορές έφαγε ξύλο. Η μάνα της. Τούρκο; Να πάρει τούρκο; Τον πήρε...

Η μόνη; Σιγά......

Χτες που λες ανακάλυψα δυο τεράστιες γρατζουνιές στο αμάξι. Δώρο της καινούριας γειτονιάς. Τα αλβανάκια, μου είπες. Πριν μου πεις για τον τούρκο που πήρε την κόρη σου. Τα αλβανάκια; Αυτά τουλάχιστον ζούνε εδώ. Και μιλάνε ελληνικά.

Κι εκεί κάτω που εγώ νομίζω (κι εσύ ίσως... ) πως η πολιτεία κοιμάται, μια εικόνα νεκρή που είπα, γεννιέται αυτό το άγνωστο αύριο. Με παιδιά που δεν ξέρουμε πώς να τα πούμε. Και δεν ξέρουν κι αυτά πού ανήκουν.

Τελικά δεν είναι κάτι που έφαγα. Είναι αυτό το ηλίθιο τριζόνι. Τριιιιιιιι τριιιιιιιιιι μέσα στη νύχτα. Σταμάτησε και το γουργουρητό του ψυγείου. Και μόνο το τριζόνι ακούγεται.

Homa Educandus. Είναι ανορθόγραφο μου είπες. Θυμάσαι;

Ας είναι σου είπα. Μια ανορθογραφία. Που δε χωράει σε λεξικά.

Όπως δε χωράνε και τα παιδιά του σήμερα.

Πίτυς μούνη πάντων δενδρέων πανώλεθρος εξαπόλλυται. Το είπε ο Ηρόδοτος. Σημείωσες. Μπροστά στο μαυρισμένο κουτσούμπι του κήπου. Στην παλιά μας κουκουναριά που έκοψες και δεν πρόκειται να ξαναβλαστήσει.

Εκείνο όμως το κορίτσι βλάστησε. Και κάρπισε. Το μαύρο κορίτσι της τάξης μας.

Θυμάσαι; Που μπαίναμε στον ηλεκτρικό τσούρμο τα κοριτσόπουλα με τις στολές. Κι εκείνη μαζί μας. Κι έχασκαν οι επιβάτες. Τι θέλει μια μαύρη εδώ; Και κατάπιναν τη γλώσσα τους μόλις την άκουγαν να μιλάει. Ελληνικά. Μια ελληνίδα κι εκείνη. Μαύρη; Ναι. Μια μαύρη ελληνίδα. Πατέρας έλληνας. Μάνα από το Ζαΐρ...

Ποιοι είναι οι έλληνες; Ποιοι είναι οι μαύροι;

Εσύ κράτα το ερώτημα. Εγώ τη φωτογραφία. Της μικρής θεάς. Της ιπτάμενης.

Ο ωραίος καρπός του έρωτα! Όνομα ανθρώπου. Είπες. Ωραίος Καρπός. Πατρώνυμο: του Έρωτα! Φαντασία; Καθόλου. Αληθινό πέρα για πέρα...

Σςςςςςςς! η πολιτεία κοιμάται. Ησυχία! Άσε την πολιτεία να κοιμάται. Και να γεννάει.

Κι έπειτα, χαράματα, θα ακούω τη Φωτεινή να φεύγει. Να πηγαίνει κάτω στα τελωνεία. Να εκτελωνίσει όλους τους ρύπους. Η Φωτεινή με τις θάλασσες στα μάτια. Μη με χάνεις. Τελείως πεζά σου μιλάω. Για τη Φωτεινή που μένει στο υπόγειο. Από κάτω... Δεν ακούει. Δε μιλάει. Καθαρίστρια είναι. Στο λιμάνι της πόλης.

Στις οκτώ θα φεύγω κι εγώ. Για το σχολείο. Απέναντι από το λιμάνι. Και η πόλη θα καλημερίζεται φρεσκολουσμένη.

Γάλα. Μια κούπα ζεστό γάλα. Να ηρεμήσει το ταραγμένο μου στομάχι. Έχεις ποτέ ζεστάνει γάλα στο μπρίκι;

Τράβηξα μετά στο μέσα δωμάτιο. Στην κρεβατοκάμαρα. Δε χωρούσαν, ξέρεις, τα βιβλία... Μη με χάνεις. Τελείως πεζά και πάλι σου λέω πως δε χώραγαν τα βιβλία στις βιβλιοθήκες που έφερα. Μείναν βλέπεις αναγκαστικά στην Αθήνα τα ράφια. Κρεμασμένα στους τοίχους. Κι εδώ οι κούτες κλειστές στο πάτωμα για μέρες. Ώσπου το αποφάσισα. Μπήκαν τα λογοτεχνικά πάνω από τη ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας. Από κει ξεκρέμασα το Τρένο με τις φράουλες. Του Ξανθούλη.

Να το διαβάζω τις νύχτες που η καινούρια μου πόλη θα κοιμάται. Να λιώνω την ψευδαίσθηση της ψεύτικης εικόνας.

Εκεί κάτω κάτι επιτέλους κουνήθηκε. Το μεγάλο σκουπιδιάρικο του δήμου.

Καληνύχτα Μαργαρίτα. Και καλό σας ξημέρωμα...

__________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Γράφτηκε πριν λίγους μήνες. Για τη νέα μου πόλη. Μα παραμένει επίκαιρο. Δραματικά επίκαιρο.

Πάει για κλείσιμο η Μετεκπαίδευση;

Με ιδιαίτερη ανησυχία διαβάσαμε στο σάιτ της ΔΟΕ τα ακόλουθα:

http://www.doe.gr/index.php?categoryid=17&p2_articleid=7720

Μετεκπαίδευση εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης - από Δ.Ο.Ε.

Δημοσιευμένο Πέμπτη 20 Ιανουάριος 2011

Αρ. Πρωτ.1668 - Αθήνα 20/1/2011

Προς 1) Την Υπουργό Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου - 2) Την Υφυπουργό Παιδείας κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου - 3) Το Γ. Γραμματέα ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ. κ. Βασίλη Κουλαϊδή

ΚΟΙΝ: Συλλόγους Εκπ/κών Π.Ε.

Θέμα: Μετεκπαίδευση εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης

Κυρία Υπουργέ, Κυρία Υφυπουργέ, Κύριε Γ. Γραμματέα,

Το γεγονός ότι το ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ. δεν έχει, ως όφειλε, προκηρύξει ακόμη εξετάσεις επιλογής δασκάλων και νηπιαγωγών για φοίτηση στα Διδασκαλεία Δημοτικής Εκπαίδευσης, γεμίζει ανησυχία τους εκπαιδευτικούς για τις σκοπιμότητες της καθυστέρησης, καθώς και αγανάκτηση και οργή γιατί ενενήντα σχεδόν χρόνια λειτουργίας του θεσμού, με μεγάλα οφέλη για την εκπαίδευση, φαίνεται να γίνονται θυσία στο βωμό των περικοπών των δαπανών.

Είναι αδιανόητο, ιδιαίτερα σήμερα, που η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, αντί να επενδύουμε στην εκπαίδευση, να την αποδυναμώνουμε, χωρίς κανένα διάλογο, απλά στο βωμό της εξοικονόμησης πόρων.

Είναι απαράδεκτο, η ποιότητα και η επιστημονική και παιδαγωγική αναβάθμιση των γνώσεων των εκπαιδευτικών που, τόσα χρόνια, εξασφαλιζόταν με τη φοίτησή τους στη διετή εκπαίδευση των διδασκαλείων, να μην αφορούν την πολιτική ηγεσία του ΥΠ.Δ.Β.Μ.Θ. και να αντιμετωπίζονται ως μια ξεπερασμένη και ανάξια προβληματισμού διαδικασία.

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. έχει καταθέσει προτάσεις που αφορούν στη μετεκπαίδευση, με στόχο την αναβάθμισή της, ώστε να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των εκπαιδευτικών, διατηρώντας ταυτόχρονα και τον ακαδημαϊκό και ανεξάρτητο χαρακτήρα της.

Οποιαδήποτε απόφαση κατάργησης του θεσμού της Μετεκπαίδευσης θα αποτελεί εχθρική ενέργεια για τον κλάδο και την εκπαίδευση και θα συναντήσει την έντονη αντίδραση όλων των δυνάμεών του.

Καταθέτοντας εκ των προτέρων για ακόμη μια φορά τη θέση μας πως ο θεσμός της μετεκπαίδευσης πρέπει να συνεχιστεί και να αναβαθμιστεί, ζητούμε την άμεση προκήρυξη των εξετάσεων για τη διετή φοίτηση στα Διδασκαλεία και άμεση συνάντηση στην οποία θα συζητηθούν τα θέματα σχετικά με τη λειτουργία της μετεκπαίδευσης.

Εχθρική ενέργεια προς τον κλάδο μας; Με τελεσίγραφο κήρυξης πολέμου μοιάζει η ανακοίνωση. Αλλά... Υπάρχει ένα αλλά. Θα κηρύξει η ΠΑΣΚ πόλεμο σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ;

Μας δουλεύουν;;;;;;

Ή νομίζουν δεν ξέρουμε ποιοι εισηγούνται τις προτάσεις; Και ποιοι είναι σύμβουλοι παρά τη υπουργώ;

Η ΚΥΚΛΩΠΕΙΑ

Αν είναι να πάρετε μέρος στις α - Ταξίες στη Σπηλιά του Κύκλωπα, χρεία μεγάλη να σας μιλήσω το συντομότερο δυνατό για την Κυκλώπεια. Όμοια που η Αριάδνη κάποτε έβαλε στα χέρια του Θησέα το μίτο. Σε σπηλιά κι εκείνος, σε σπηλιά κι εμείς. Ο μίτος λοιπόν εκ των ων ουκ άνευ. Και κατά που λέγαν οι παλιοί παραμυθάδες:

Κόκκινη κλωστή δεμένη

σε ανέμη τυλιγμένη

δώσε κλότσο να γυρίσει

και ο μίτος ν' αρχινίσει!

[...] Όταν ο Οδυσσέας έφτασε στο νησί του κύκλωπα Πολύφημου, έμελλε να ζήσει μια περιπέτεια φρίκης που δεν είχε το όμοιο της.

Καθότανε και κοίταζε ετούτον το θηριάνθρωπο, πού 'χε στη μέση το κούτελο ένα μάτι σα μαύρο φεγγάρι . Περιδιάβαζε την ατέλειωτη κατεβασιά της κεφαλής του, και τις ζαρωματιές της που κατέβαιναν σα ρέματα, και πάσχιζε να τηνε ξεχωρίσει από τους γύρω βράχους. Έκανε να κοιτάξει τα δέρματα των αυτιών του, και κατέβαζε τα μάτια σαν δαρμένο σκυλί. Κι όταν άνοιγε το στόμα του, όταν άνοιγε εκείνον τον καιάδα, χασμουρητά ρινόκερου και κροκόδειλου τον έκαναν να πισωπατά.

Αλλά σαν είδε σε λίγο το γιγάντιο εκτόπισμα ν' αρπάζει τα συντρόφια του δύο δύο, να τα χτυπά στην πέτρα σαν κουτάβια, να συντρίβουνται και να καταρρέουν τα κόκαλα τους με το σαλαγητό σπιτιού που θρουβαλιάζεται συθέμελο. σαν είδε να ρουφάει από το σπασμένο κρανίο τα μυαλά τους, σα νά 'πινε το γάλα καρύδας, τότε... Ε' τότε ήταν που του λύθηκαν τα μέλη. Χέρια, πόδια, μυαλό, γλώσσα, νεύρα, τά 'χασε ούλα. Και τα δόντια του να χτυπάνε σα βουρλισμένα κρόταλα.

- Τωώρα... βατάρισε. Τώρα ούτε η Αθηνά δε με σώνει. Ζάρωσε απόμακρα, καθότανε, και περίμενε χωρίς να περιμένει.

Και το μάτι του Κύκλωπα να λουχτουκιά ανάμεσα στα τσίνορα από φύλλα φραγκοσυκιάς. Και το στόμα του, λαγκάδα σκοτεινή, να ξερνοβολά ογκανητά, ερευγμούς, ανθρώπινα κρέατα και κρασιά.

- Ποσειδώνα μου, η χάρη σου. Τι πήγες και γέννησες! τραύλισε. Με ποια δράκαινα έσμιξες και τό 'καμες ετούτο το αμπλάκημα; Ετούτο το κολοσσαίον πανικού;

Εκοίταζε πολλή ώρα, και συλλογιότανε πάλι.

- Κι ακούς εκεί; Να τονε λένε Πολύφημο! Εξακουστό, δηλαδή, και φημισμένο στο ντουνιά. Αυτό δεν είναι όνομα, μπόγια μου. Αυτό είναι ο ανθός των ονομάτων. Σαν όλους τους δοξασμένους ανθρώπους της εποχής μου. Που τους ακούει ο κόσμος στα ράδια και στις εφημερίδες. Το όνομα του είναι τίτλος και κατάθεση της φήμης και της δόξας.

Ετότες ήταν που βρήκε το δικό του όνομα. Από ψυχολογία φόβου και εναντίωσης τού 'ρθε η έμπνευση για το δικό του όνομα, που θά 'λεγε στον Κύκλωπα, εάν τον ερωτούσε. Αφού αυτός είναι το άπαντο της φήμης, εγώ θα είμαι το τίποτα .

Εκεί τον εξεχώρισε ο Κύκλωπας ανάμεσα στο παραλοϊσμένο κοπάδι των συντρόφων του. Και τον ερώτησε.

- Και πώς σε λένε εσένα, λεβέντη μου; Που 'σαι και τσιρβελής.

Ο Οδυσσέας μάτιασε καρσί το χαλκωματένιο ταψί της μουσούδας του Κύκλωπα και αποκρίθηκε.

- Κανένα. Κανένα με φωνάζουνε, Κύκλωπα, η μάνα κι ο πατέρας μου, κι όλοι μου οι συντρόφοι.

Ούτις εμοί γ' όνομα. Ούτιν δέ με κικλήσκουσι
μήτηρ ηδέ πατήρ ήδ' άλλοι πάντες εταίροι.

Ο Κύκλωπας εγέλασε με τη σαγόνα, με τις πλάτες, και με την παραυτίδα του.

- Όνομα και τούτο. Ακούς Κανένας! Μα κι ο βλάκας στους βλάκες να ήσουνε, καημένε, κι ο βασιλιάς των ποντικών, θά 'χες ένα όνομα της προκοπής.

Ύστερα τα πράγματα επήρανε κατεβασιά ορυμαγδού. Ο Οδυσσέας έβλεπε και μέτραε. Μια βραδυά δύο συντρόφοι. Δύο βραδυές τέσσερες συντρόφοι. Τρεις βραδυές έξι συντρόφοι. Και τελευταίος εγώ, απόσωσε αχνός σαν την άχνα. Έτσι μου είπε.

Σαν τους αμερικανούς τό ‘μοιασα, όταν σκαρώνανε «τον πόλεμο των άστρων», συλλογίστηκε πικρόχολα. Θα ιδούμε στο τελεβίζιο όλο τον πλανήτη να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, θα ευφρανθεί η ψυχή μας θέαμα, θα φωνάξουμε: ωραία! κι ύστερα θα πεθάνουμε κι εμείς. Τελευταίοι και με εικόνα.

Τότες ήρθε ο καιρός, για να μπει στο μυαλό του η Αθηνά. Ο καιρός, με την έννοια που το λέγανε οι έλληνες. Η κατάλληλη στιγμή, που αλλίμονό σου αν την αφήκεις και προσπεράσει.

Γιατί βρέθηκε σ’ εκείνη την πίεση, που έπρεπε να συμπιεστεί το ασυμπίεστο. Να στιφτεί το μάρμαρο.

Έτσι άρχισε ο μεγάλος αγώνας του Οδυσσέα. Ο μεγάλος αγώνας, ο Kampf, η μια από τις τέσσερες οριακές καταστάσεις του ανθρώπου, που λένε στη Φιλοσοφία της Ύπαρξης. Αλλά μήπως δεν το λέει κι ο Πλάτων; Ένθα δη πόνος τε και αγών έσχατος ψυχή πρόκειται.

Το μυαλό του εγίνηκε εκείνη η χιονοστιβάδα από τα δέκα χιλιάδες άρματα του Κόνιεφ και του Ζούκωφ, που εκατέβαιναν και ισοπέδωναν τα όρη.

Κουβαλάει το δυνατό κρασί από τα ασκιά・ μεθάει κουνουπίδι τον Κύκλωπα. περιμένει να βουλιάξει στον υδράργυρο του ύπνου. ξύνει με το μπαλταδάκι κοφτερά τη μύτη του παλουκιού・ τι παλούκι, δηλαδή, αυτό ήταν ολόκληρο κατάρτι. και ύστερα το καίει στη φωτιά.

Κι όταν ο Πολύφημος ξερνοβολά και ροχαλίζει, σα να κατρακυλάνε στη ροβόλα δέντρα ξερριζωμένα και χαλικωσιές, του το μπήγει στο μάτι μ' ένα ουααά! που το παλούκι έφτασε ως το μυαλό. Έτσι έκαμε τον κόκλη καίκο. Το μονόφθαλμο τυφλό.

Άχνιζε και καιγότανε και τσιτσίριζε το ξύλο και η σάρκα. Και η γλήνα του ασπραδιού περέχυνε ολάκερη την προσκαμουσιά του ανθρωποφάγου.

Ακκούμπησε στην άκρη της σπηλιάς ξεπνοημένος.

- Ούτε για να κυριέψω την Τροία δεν ίδρωσα τόσο! απόσωσε.

Και σαν μέρωσε η μέρα και χάραξε η αυγή, γατζώνεται αυτός και το κάθε συντρόφι ένα κριάρι στην κοιλιά, και ξαναβγαίνουν στο φως από τη γούφα της φοβερής κλεισμάρας. Σα να ξαναβγήκαν από την κόλαση. Όπως θα ιστορήσει σε μια παρακατιανή ραψωδία, τη Νέκυια.

Ο Κύκλωπας σκούζει, τινάζεται, βλαστημά, σπαρταράει. Χτυπιέται και παραγουλιάζεται απάνω στους βράχους, σαν ένα πελώριο χταπόδι, που μόνο ο πατέρας του με την τρίαινα θα δύνοταν να καμακώσει.

Ο Οδυσσέας δύο λιθοπέτια μακρυά, καβάλα στο καράβι του, σα νά 'τανε καβάλα στην ευνή της Κίρκης, γυρίζει και κοιτάει στο νησί. Βλέπει το μόστρο να ασπαίρεται, και με τις οιμωγές και τις βλαστήμιες του να ξεγδέρνει στα τυφλά τους δεκαέξι αέρηδες. Βάζει τότε τις δύο απαλάμες στο στόμα χωνί, και του φωνάζει.

- Εεεέ, Πολύφημε. Άτσαλε και χάχα! Αν σε ρωτήσουνε ποτές, ποιος σου πούλησε την άγρια τυφλομάρα στο φεγγί σου, που ένα τό 'χες και κείνο όρτσα, να τους ειπείς ο Οδυσσέας. Ο γιος του Λαέρτη. Ο καστροκαταλύτης...

Κύκλωψ, αι κέν τίς σε καταθνητών ανθρώπων
οφθαλμού είρηται αεικελίην αλαωτύν
φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι.

Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείωσε ο Οδυσσέας. Η ιστορία αυτή στο νησί του Κύκλωπα είναι η ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε άνθρωπος του μέλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια. Είτε στο ρόλο του Οδυσσέα, είτε στο ρόλο των συντρόφων. Όχι βέβαια του Κύκλωπα. Γιατί ο Κύκλωπας είναι ο λόγος της φύσης και ο ορισμός της μοίρας μας.

Ξεκινάμε τη ζωή μας ανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας. Αυτή μας παλεύει, να μη δέσουμε δεσμούς συναγωγούς φιλίας με τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας. Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κ α ν έ ν α ς.

Αν ξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη, που μας τη φόρτωσαν οι θεοί, ο Δίας η Μέριμνα η Γη, φενάκη και δόλωμα, για να μη νιώθουμε άκοπα και χάρισμα το πολύτιμο νόημα της ίδιας της ζωής μας・ αν φτάσουμε να πληρώσουμε το ακριβό λύτρο που αξιώνει η φύση και η ουσία της ανθρώπινης μοίρας μας・ αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο, από τη φλογέρα του βοσκού στο φλάουτο του Μότσαρτ (Zauberflote), από το Man στην Existenz, από το Ούτις στο Οδυσσέας・ αν γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας・ αν περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι κοιμισμένοι και νεκροί που σαλαγιούνται σαν πρόβατα στο Γιοφύρι της Λόντρας ή στην οδό Πανεπιστημίου,

τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα και τη φυλακή της σπηλιάς του. Ελαξουργήσαμε την άμορφη και άσχημη πέτρα του Κανένας, και μέσα από το σκοτάδι της ανεβάσαμε στο φως τον άνθρωπο με όνομα. Ένα άγαλμα ορατό και ωραίο ωσάν το Δορυφόρο του Πολύκλειτου.

Ποιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα; Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας, και Κανένας θα μείνει. Μας είναι και θα μας μείνουν τόσο άφαντοι και άγνωστοι όσο και οι κάτοικοι του Λάγκος και της Μοζαμβίκης σήμερα, ή οι κάτοικοι της Σκυθίας και της Βαιτικής εχθές.

Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είναι κάποιοι «ομογενείς», κατά την πονεμένη έκφραση του Μυριβήλη, που έζησαν στο χωριό και στον καιρό του Σολωμού, του Καποδίστρια, του Βενιζέλου, του Καβάφη, και όποιου άλλου μεγάλου και τιμημένα επώνυμου. Είναι οι χιλιάδες και μυριάδες άνθρωποι που έζησαν και βουλιάξανε άγνωστοι και ανώνυμοι για μας στην άπειρη λήθη του σύμπαντος.

Όμοια, όπως εβούλιαξε ο παπούς του παπού μου και η γιαγιά της γιαγιάς μου. Γνωρίζεις, τίμιε αναγνώστη, να μου ειπείς ποιο ήταν το όνομα της γιαγιάς της γιαγιάς σου; Την εσκέφθηκες ποτέ σου έστω και μία φορά; Που ημπορεί να ήταν έμορφη, σαν τη Μπαλατσινού! Πού το ξέρεις;

Ο Σολωμός όμως και ο Κολοκοτρώνης, ο Βενιζέλος ο Κάλβος, και οι άλλοι μεγάλοι και τίμιοι επώνυμοι είναι ο Κανένας που ενίκησε τον κύκλωπα της Μέριμνας, και καταστάθηκε να γίνει ο ένας με τ’ όνομα.

Είναι οι άνθρωποι, που, ένας ένας στο πόστο του, εκάμανε τον αγώνα και ζήσανε την αγωνία, που έκαμε και έζησε στην αρχή της Κυκλώπειας ο Κανένας, για να γίνει στο τέλος ο Οδυσσέας.

Δρόμος, ε!

Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, κεφάλαιο Κυκλώπεια, σελ. 96 - 101

Τώρα λοιπόν γνωρίζετε για ποια Κυκλώπεια σας μιλάμε. Και σε ποια Σπηλιά Κύκλωπα βρισκόμαστε...

Και ανάλογα αποφασίζετε. Φεύγετε ή μένετε αναλαμβάνοντας ο καθένας την προσωπική του ευθύνη.

____________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για το Δημήτρη Λιαντίνη, τον αρχιτέκτονα της Κυκλώπειας, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο ιστολόγιο που του έχουμε αφιερώσει:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com

ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ

Η σπηλιά του Κύκλωπα...

Και οι α - Ταξίες στη σπηλιά του.

Ποιος είναι ο Κύκλωπας; Πρόλαβε να μας τον παρουσιάσει ο Όμηρος.

Όσο για τις α - Ταξίες είμαστε εδώ για να τις διαπράξουμε! Κι εμείς κι εσείς...

Πού εδώ; Μα ακριβώς εδώ που "έζησε" και έδρασε ο Κύκλωπας. Ο Πολύφημος!

Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Ο τόπος που βλέπετε είναι τα αρχαία Σύβοτα. Ο έρημος λιμήν του Θουκυδίδη και η Ηγουμενίτσα του σήμερα. Στα βάθος αχνοφαίνεται και η Κέρκυρα.

Ανάμεσα λοιπόν στη Θεσπρωτία και στην Κέρκυρα στέκει μια μικρή βραχονησίδα. Η μόνη που απέμεινε νησάκι από τα αρχαία Σύβοτα, αφού τα άλλα φρόντισε ο Καλαμάς να τα ενώσει πλέον με τη στεριά. Ονομάζεται Πρασούδι. Και η παράδοση του τόπου λέγει πως αυτό το βραχάκι είναι εκείνο που πέταξε ο Κύκλωπας στον πρώτο άτακτο της ιστορίας, τον Οδυσσέα τον πολυμήχανο!

Εδώ, στους λόφους της Ηγουμενίτσας, λένε οι ντόπιοι, ήταν και η σπηλιά του Κύκλωπα.

Εδώ, σε ένα λοφάκι της πρωτεύουσας της Θεσπρωτίας, ζω κι εγώ. Δεν είμαι ούτε ο Κύκλωπας, ούτε και ο Οδυσσέας. Είμαι ένας άνθρωπος που ζει τη δική του "Κυκλώπεια". Και ονειρεύεται τη δική του Ιθάκη.

Έφτασα στην Ηγουμενίτσα πριν από λίγους μήνες. Αν και το σωστό είναι να πω: επέστρεψα. Συνειδητά. Και με την ωριμότητα που δίνουν τα πρώτα -ήντα.

Γύρισα λοιπόν εδώ που ξεκίνησα. Κι αφού για σαράντα χρόνια περιπλανήθηκα στον κόσμο όλο. Ξεκινώντας από την Αθήνα, ταξιδεύοντας αργότερα στα πέλαγα και στους ωκεανούς και στα λιμάνια της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αφρικής, της Ασίας. Κάποτε η στράτα μου με έβγαλε και στην προσφιλή γη της Κύπρου. Κι έπειτα πάλι Αθήνα. Με μικρές αποδράσεις τις μέρες των διακοπών και το μεγάλο πόθο να σιγοκαίει. Τον πόθο της φυγής.

Το καλοκαίρι επιτέλους φύσηξαν ούριοι άνεμοι. Και το σκαφάκι μου ήρθε κι έδεσε εδώ. Στην Ηγουμενίτσα. Μέχρι ο άνεμος να αλλάξει, κλεμμένη ατάκα από την αγαπημένη ηρωίδα των παιδικών μου χρόνων, τη Μαίρη Πόππινς, θα είμαι εδώ.

Κι ως τότε θα επιδίδομαι σε α - Ταξίες. Α - Ταξίες στη Σπηλιά του Κύκλωπα...

Δεν έχετε παρά να με ακολουθήσετε. Όλοι οι άτακτοι χωράνε στη Σπηλιά του Πολύφημου.

Οι άλλοι; Οι άλλοι είναι καταδικασμένοι να μην ιδούν ποτέ την Ιθάκη.

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ!

ΚΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΤΑΞΙΕΣ!